ในกลียุคที่มีแต่ความวุ่นวายแม้สงครามจะลุกโชนเพียงใดความยากจนข้นแค้นจะมาเยือนผู้ใด
บรรดาพ่อค้าชาวต่างชาติทั้งหลายก็ยังไม่หยุดที่จะทำกำไรวันนี้เป็นวันที่เรือขนทาสชาวต่างชาติมาถึงที่ท่าของญี่ปุ่นมีเด็กสาวทั้ง 9 คนที่มาจากหลากหลายประเทศคนแรกมาจากจีนชื่อเส้าเย้า
ที่ 2 มาจากจีนเช่นกันชื่อเหมย
คนที่ 3 ชื่อมัลลิกาเป็นสาวมาจากลาว
คนที่ 4 เป็นเด็กสาวชาวญี่ปุ่นชื่อว่าฟักทองถูกขายครั้งแล้วครั้งเล่าตั้งแต่เด็กเพื่อร่อนเร่ไปทำงานในสถานที่ต่างๆจะเห็นภูมิทัศน์มาแทบจะทั่วทุกมุมโลกคนที่ 5 มาจากอินเดียชื่อส่าหรี
คนที่ 6 มาจากสยามชื่อพิม
คนที่ 7 เป็นพี่น้องกับพิมชื่อพร
คนที่ 8 ชื่อโอลิเวียเป็นชาวรัสเซีย
คนที่ 9 เป็นชาวสยามชื่อทัตสยาทั้ง 9 ถูกคัดเลือกให้มาฝึกอยู่ในหอสตรีของเถ้าแก่เนี้ยท่านหนึ่งนามว่าเว่ยชิงที่เปิดสำนักหอสตรีอยู่แคว้นอิมะกะวะหอสตรีหอนี้ชื่อว่าผิงคังฟางทั้ง 9 ชีวิตอยู่ในเหมืองทองทำงานสะอาดห้องให้กับนางโลมรุ่นพี่ทุกๆคนต่างก้มหน้ารับชะตากรรมและทำงานต่อไปแต่ไม่ใช่สำหรับทัตสยาเธอร้องไห้และอยากกลับบ้านไปที่สุดแต่ก็ไม่มีวันมีวันนั้นถ้าถูกขายมาแล้วจะไม่ได้กลับไปเธอนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมแผงขายของข้างสำนักหอสตรีในขณะที่เธอกำลังกอดเข่าร้องไห้อยู่นั่นเองก็ได้มีชายคนหนึ่งสวมชุดเหมือนผู้มีสกุลที่แต่งกายแปลกๆมายืนอยู่ตรงหน้าเธอมองเขา
เขาได้เห็นใบหน้าเธอก็ตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาแม่ค้าที่ขายอยู่ตรงนั้นแล้วซื้อดังโงะมา 2 ไม้ชายคนนั้นได้ยื่นดังโงะ 1 ไม้ให้กับเธอแล้วบอกกับเธอว่า เจ้าน่ะยิ้มซะสิรอยยิ้มน่ะเหมาะกับเจ้ามากกว่าร้องไห้นะ เขาขยี้ผมของทัตสยาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปกับเหล่าบรรดาโออิรันสาวแสนงามทั้งหลายในย่านก่อนที่เธอจะกินดังโงะไม้นั้นก่อนเขาไปเธอได้ตะโกนถามผู้ชายที่เพิ่งขยี้ผมเธอว่าเขาชื่ออะไรเขาหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะหันหลังกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มแล้วบอกเขาว่าเขาชื่อโอดะโนบุนางะแล้วพูดทิ้งทายไว้ว่าเจ้าน่ะต้องสู้สิถึงจะถูก
เธอเมื่อได้ยินดังนั้นพร้อมกับเห็นสาวงามที่รายล้อมดังนั้นเธอคิดในใจว่าฉันจะต้องเป็นผู้หญิงพวกนั้นให้เขาสนใจให้ได้นับตั้งแต่วันนั้นก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเองและฝึกซ้อมต่อไปเพื่อจะได้สตรีที่สวยที่สุดในหอสตรีแห่งนั้นเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลับมาใช้บริการเธอ