“Miss, may tagos ka,” that words makes me shiver down my spine and made me froze for awhile. Oh my gosh, seriously? Of all the days, why now? Heck? Is fate trying to make fun on me? Oh, kapag minamalas ka nga naman.
Mahina akong bumuntong hininga. Nag-ipon muna ako ng lakas ng loob at nanlalaki ang mga matang tiningnan kung sino man ang lalaking nasa likuran ko.
Omygod! Omygod Eunice, sinabi niya na may tagos ka! Think! Think! That's humiliating, right? Baka mamaya may taong nakarinig no'n. Paano na?
I swallow the lump inside my throat, a couple of times. Ano bang dapat kong sabihin?
“Hey? Natulala ka na,” he waved his hand infront of my face, dahan dahan kong inilayo ang tingin ko sa kaniya. What am I should gonna do now? Heck, I'm doomed!
“A-ahh... K-kuya,” agad na napadako ang mga mata ko sa blazer na suot niya. I have no choice. This is the only way I know to solve the dilemma of mine. “P-p-pwedeng...” Argh! Gosh, my voice are trembling. It is the worse feeling I ever had in my entire life. Lakasan mo ang loob mo Eunice, matapang ka 'diba? Matapang ka kaya go!
“Perhaps what?” magsasalita na sana ako pero inunahan niya ako. Nakakunot na rin ang noo niya, “Miss time is running. I have to go, may meeti--”
“Pahiram ng blazer mo o kaya ibili mo na lang ako ng sanitary napkin,” I cut him off at walang preno, sunod sunod kong sinabi ang mga katagang 'yon. Muntikan na nga akong mabulunan sa sobrang bilis ng pagsasalita ko.
He blinked his eyes, multiple times. Don't tell me hindi niya naintindian ang sinabi ko? Aissh! Aaminin kong gwapo siya pero bakit ang slow?
“What if ibili mo na lang ako ng napkin?” those words escaped from my lips.
He blinked his eyes once again. He probably surprised from what I've said.
I slowly hide my fists and clenched it severely. Eunice, ano ba? Mas lalo mo lang pinapahiya ang sarili mo.
“Are you out of your fucking mind, twerp? Do you think I'm that stupid to obey your command to buy you a fucking napkin? Wake up!” biglaang sigaw niya, nahimasmasan na marahil sa pagkagulat.
“Edi pahiramin mo na lang ako ng blazer. Dali na please?” I held his arm, begging. He's the only one I know who can save my day, “Ibabalik ko rin naman kaagad e,” mas lalo ko pang hinigpitan ang hawak ko sa braso niya.
“Let go of me, will you? I can't... breathe,” bahagyang nanlaki ang mga mata ko. Nagpapatawa ba siya? How can't he breathe if I only hold his arm and not in the neck? Nagkapalit na ba ang braso niya at ang leeg niya?
Dahan dahan kong inalis ang kamay sa braso niya.
“I'm begging, please eared my plea,” nagpuppy eyes pa 'ko sa harap niya ngunit mukang hindi tumalab.
“Ano ka? Sinuswerte? Kabibili ko lang nito then ipantatakip mo lang d'yan sa pinagtagusan mo?” I look down, pinipilit kong umiyak para effective. Hindi naman ako nahirapan, tumunghay akong basa na ang mga mata. Sana gumana, sana guma-- “Okay, fine! Fine! You turn your back,” he gesture his index finger in me, kaya sumunod agad ako. Pipikit pikit pa 'kong tumalikod dahil nakakailang.
Hindi ba pwedeng ako na ang maglagay? What if ibinigay na lang niya sa 'kin 'yung blazer niyang 'yon? Ako na nga 'tong nanghiram tapos siya pa 'yung magsusuot? Hindi ba't nakakahiya 'yon?
I bit my tongue as I felt his hands on my shoulder, bumigat ang mga balikat ko, sanhi na nailagay na nga niya ang magsasalba sa kahihiyan kong ito.
Hinawakan ko ang blazer na ngayo'y suot ko na. Naramdaman kong bigla na uminit ang magkabilang pisngi ko. This is crazy, why do I have this sort of feeling? Do I kinikilig? Did I? Did I?
I bit my lower lip, I knew my cheek are now blushing as red as tomatoes. And the bad thing is I can't look directly at him now!
“Your wish is my command, twerp. Are you okay now?” he clicked his tongue, “Go buy some sanitary pads, I'll wait for you here-- and oh hold on, bago mo ibigay sa 'kin 'yang blazer ko. Make sure it's clean and sweet-scented, no stain of your fucking blo--”
He cut his own words when I ran away from him all of a sudden. Masyado na 'kong nahihiya, ayoko ng makasama siya ng matagal kaya tumakbo na ako.
Plus the fact. I don't want him to see my cheeks, so I badly need to ran before he make fun of me.
“HEYY!!” dahil sa tahimik ng lugar ay narinig ko pa rin ang paulit ulit niyang pagsigaw but I act that I didn't seem to hear anything.
Even if my lower abdomen is aching and I'm still bleeding-- I ran, ran and ran.
By the way, thanks to his blazer, it's saved my day.