มีงานทำแล้ว ! !
เหม่ยอี้ตะโกนอยู่ในใจ ยิ้มออกมาราวกับว่าวันนี้สรรค์เป็นใจที่สุด พรุ่งนี้จะต้องเริ่มทำงานและเป็นวันแรกหลังจากที่นั่งว่างมานานหลายเดือน
หญิงสาวเดินมานั่งลงที่โซฟาภายในห้องทั้งที่ยังยิ้มไม่หุบตั้งแต่ออกจากห้องตอนสัมภาษณ์ ในสมองของเธอนึกถึงภาพใบหน้าของชายหนุ่มที่สัมภาษณ์ ซึ่งยังไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำ
วันพรุ่งนี้เธอจะต้องรู้ชื่อเขาให้ได้ !
ความสนใจของเธอหันไปมองนิตยสารที่วางอยู่ตรงหน้า เหมือนเป็นแผลใจอยู่ลึกที่ ๆ จะกลัวการบอกรักใครสักคนอีกครั้ง ไม่เอาแล้ว ! ! เธอจะไม่บอกความรู้สึกของตัวเองให้ผู้ชายคนไหนอีกเด็ดขาด บอกทีไรจำเป็นต้องพบกับความผิดหวังตลอดแค่เธออยู่ใกล้ ๆ เขาก็พอ
เหม่ยอี้หยิบหมอนข้างที่อยู่ข้างตัวขึ้นกอด มีคนบอกเสมอเลยว่าเวลามีความรักจะมีความสุขที่สุด...แต่เธอไม่เคยมีและคงไม่หวังแล้ว
หญิงสาวทำหน้าบึ้งพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำดื่มในตู้เย็นออกมาพร้อมกับถุงขนม แล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม การกินสามารถทำให้เธอหายเครียดลงได้ แต่ก็ไม่ดีเท่าไหร่..เพราะสักวันเธออาจจะกลิ้งได้ !เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เหม่ยอี้เอื้อมไปหยิบพร้อมกับมองเบอร์ก่อนที่จะกดรับ
“ฮัลโหล”
[เหม่ยอี้วันนี้ฉันกลับดึกนะ เธอหาอะไรกินไปก่อนเลยไม่ต้องรอ]
เสียงปลายสายของหนิงเหอบอกอย่างรีบร้อน หญิงสาวจึงถามต่อไปทันที “แล้วเธอล่ะ”
[วันนี้ที่รานมีหนังสือเข้าใหม่ ฉันต้องตรวจของน่ะ]
“อ้อ” เธอขานตอบ
[งั้นแค่นี้ก่อนนะ]
เมื่อพูดจบหนิงเหอวางสายไปทันที ขณะที่เหม่ยอี้ถอนหายใจออกมา เพราะวันนี้ต้องออกไปกินอาหารมื้อเย็นข้างนอกคนเดียว
วางโทรศัพท์ลงที่บนโต๊ะก่อนที่จะเข้าห้องหยิบเงินจำนวนหนึ่งรวมถึงเดินไปส่องกระจกจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อย กลับมาที่โซฟาหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าขึ้นมา พลางคิดถึงเมนูอาหารมื้อเย็นที่ถึง
เดินมาถึงร้านอาหารไม่ห่างจากห้องพักของเหม่ยอี้มากนัก นั่นคือร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่โปรดมากที่สุด ตั้งอยู่ริมข้างทางในซอยแห่งหนึ่ง ผู้คนนั้นเดินผ่านไปมาวันนี้ก็คนเยอะอีกเช่นเคย
“เหมือนเดิมเลยจ้ะป้า”
หญิงสาวสั่งเหมือนทุกครั้งที่หนิงเหอไม่กลับมาทานข้าวมื้อเย็น
ไม่นานนักเกินสิบนาทีก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามพิเศษได้วางลงบนโต๊ะตรงหน้า เหม่ยอี้ไม่รอช้าที่จะหยิบตะเกียบขึ้นทานทันที รสชาติอาหารยังถูกปากเสมอ หญิงสาวใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีอาหารจานพิเศษจนหมดเกลี้ยง
เธอหันไปเรียกจ่ายเงิน ก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
เหม่ยอี้ยังไม่อยากกลับบ้าน เธอจึงตัดสินใจที่จะเดินเล่นในสวนสาธารณะตอนกลางคืน ความรู้สึกเปลี่ยวเหงาหัวใจแทรกซึมเข้ามา ทุกทีเมื่อเดินมองคู่รักจับมือกัน หญิงสาวจึงเลี่ยงเดินจากไปโดยเร็วที่จะไม่มอง ครั้นเมื่อหยุดเดินลงส่งสายตามองชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูเหมือนกำลังทะเลาะกันอยู่
อ่า...สุดท้ายแล้วคบกันก็ต้องถูกทิ้งอยู่ดีสินะ ไม่ต่างจากตอนที่ขอคบกันเลย เรื่องแบบนี้ต้องใช้โชคช่วยชัด ๆ เหม่ยอี้มองอย่างทำใจก่อนที่จะเดินกลับมาที่ห้องพักซึ่งก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว แต่ไม่มีท่าทีที่หนิงเหอจะ กลับมา เธอจึงเข้านอนโดยไม่ได้รอเพื่อนสาวอีกต่อไป
เช้าวันรุ่งขึ้น...
สายแล้ว ! !
เหม่ยอี้วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบริษัท พลางสูดลมหายใจเข้า เธอส่งสายตามองพนักงานหลายคนที่ทยอยเดินเข้ามาทำงานด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่นี่ก็แปดโมงสิบนาทีแล้ว ทำไมถึงยังไม่วิ่งอีก หญิงสาวยืนตัวตั้งมั่นก่อนที่จะก้าวผ่านประตูใหญ่เข้าไป สองเท้าก้าวยาวไปยังลิฟต์ที่กำลังจะปิดลงแต่ทว่า...เธอกลับตะโกนเสียงดังขึ้น
“รอด้วยค่ะ ! รอด้วย !”
ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง หญิงสาวก้าวเข้ามาก้มหน้าอย่างอาย ๆ ที่เผลอตะโกนเสียงดัง โชคดีที่คนในลิฟต์มีกันแค่สี่คนรวมเธอด้วย ไม่อย่างนั้นละก็เธอคงต้องอายทั้งวันแน่ เหม่ยอี้เอื้อมมือไปกดชั้นที่สิบห้า ก่อนที่จะยืนก้มหน้าอยู่เงียบๆ ในขณะที่ลิฟต์เคลื่อนตัวผ่านชั้นที่แปดก่อนจะหยุดลงในชั้นที่เก้า ทันทีที่ประตูเปิดออกชายหนุ่มก้าวเข้ามาข้างใน แค่เขายิ้มก็เรียกเสียงกรี๊ดของบรรดาพนักงานสาว ๆ ได้
หัวใจของเหม่ยอี้แทบหยุดเต้นชั่วขณะ เขา ! ! เจ้าชายที่สัมภาษณ์เธอเมื่อวานนี้ ดวงตากลมกะพริบมองชายหนุ่มที่ยิ้มให้กับเธอ
“สวัสดี เหม่ยอี้” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยทักเธอ
“อ่า...สวัสดีค่ะ” เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะก้มหน้าลง เหม่ยอี้กำลังฝันไปใช่หรือไม่ ? ว่าผู้ชายคนนี้ยิ้มและทักเธอ..แบบนี้เรียกว่าความรักใช่มั้ย ?
ติ๊ง ! ถึงชั้นสิบห้าแล้ว เหม่ยอี้ก้าวออกไปก่อนที่จะหันหลังไปมองเขาอีกครั้ง ในขณะที่ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง
เฮ้อ...ถอนหายใจออกมาอย่างเสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้ หญิงสาวเดินตรงไปยังแผนกฝ่ายบัญชี สายตาของเธอมองทุกคนที่กำลังสนทนากันเรื่องงานกันอย่างเคร่งเครียด เดินจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องใหญ่ เหม่ยอี้ใช้มือข้างหนึ่งดันประตูห้องเปิดออก สายตาของทุกคนหันมามองเธอเป็นทางเดียว เหม่ยอี้จึงรีบโค้งคำนับให้ก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ในขณะที่ผู้จัดการเย่วเดินเข้ามาหา