WENDY
"Are you stupid? Oh sorry. It was so rude of me to phrase it as a question. You are stupid!"
HALOS NAPATINGIN sa akin ang lahat nang sabihan ko si Zen ng gan'yon. Hindi lang siya ang beast mode ngayon, ako rin. Ayoko munang may kausap.
"That sounds like Ranpo Edogawa's line. You cunning copycat!"
"Whatever, just get away from me! I never wanted to entertain your stupid ideas!" iritable kong sabi at ikinabit ulit ang earphones sa tainga ko kahit wala nang music.
Ipinikit ko ang dalawa kong mata at huminga nang malalim. I tried hushing myself but a loud thud has made me open my eyes again and almost jumped from my seat.
Lumingon ako sa tabi ko at nakita kong wala na ang upuan ni Zen. Nakaangat ang paa niya na para bang may sinipa. Then I found his chair that flew away at the back.
Fudge up, this guy's a monster. He'll end up going to principal's office. Napagbintangan lang siyang magnanakaw, nagwala na. I don't understand this guy. Ang babaw niya.
Sinipa niya pa ulit ang upuan na nasa harap ng seat niya, kasi wala pa naman 'yung may-ari no'n, at lumipad ulit 'yon sa kabilang gilid.
Nananahimik lang ang mga kaklase ko na pinapanood si Zen. Wala silang balak pigilan siya—now, that's not the right term—takot silang pigilan siya. We can't do anything, can we?
I sighed. We'll never know unless we try.
Sisipain niya na sana ang iba pang unoccupied na upuan nang tumayo ako at hinawakan siya sa braso. "Stop being so childish."
Tumingin siya sa 'kin ng ilang segundo at saka inalis ang kamay ko kanya. "I need sleep."
Need sleep? We have the classes coming, and he'll have a sound slumber? And above all, it's just around six in the morning! Didn't he get enough sleep? His insanity drives me crazy.
Lumabas siya ng classroom. Malamang babalik siya sa dorm para matulog. Boarding school din kase ang Percevale High School. Pero ayokong may ka-share sa room kaya sa isang apartment ako umuupa. Medyo malayo kasi ang bahay namin mula dito.
Tumahimik na ang paligid yamang wala na si Zen. At saka umupo na ulit ako sa upuan ko. Nagbasa nalang ako ng ebooks habang hinihintay ang first period teacher namin.
Hindi ako makapag-focus sa klase dahil hindi ko maiwasang isipin ang sinabi ni kuya. Akala ko susuportahan niya ako sa pag-iimbestiga. Within the five years, ngayon lang ako nabuhayan ng loob alamin kung anong nangyari ka mama dahil nalaman ko ang identity ng phantom detective. If he weren't only stupid enough before, I wouldn't have taken these pictures.
Sinabi rin ni kuya na layuan ko si Zen. Totoo namang crime-magnet ang phantom detective pero nakatago naman ang identity niya e. At saka harmless naman ang high school 'Zen' so I think I'll be safe. Kung hindi pa nahuhuli ang pumatay kay mama, kami mismo ang magbubunyag ng mga evil deeds niya. Serial killer, huh.
Lunch break.
Wala akong baong lunch dahil pinagmadali ako ni kuya na kausapin kanina. Bwisit. Kumukulo ang dugo ko sa tuwing naalala ko ang nangyari kaninang madaling-araw. Why won't he help? Why won't he bring justice to light? Is having mom's case unsolved would make anything better? No!
I have no choice but to make my way to cafeteria. Nang makarating ako, nagbago ang isip ko. Ang daming tao at ang haba ng pila. Ayokong makipagsiksikan at pagtinginan nanaman ng mga tao. Besides, I can still hold my hunger.
"Wendy? Kumain ka na ba?"
I looked back and Sophie met my eyes. May hawak siyang tatlong mamon na tinapay. Katabi niya rin si Kentonni na may dala-dalang limang lata ng tomato juice.
"Doesn't have an appetite—"
"Huh?! Bakit? Who stole your appetite? Bawiin natin!"
Alam kong nagjojoke siya, pero totoo ngang may nagnakaw ng appetite ko. First off, si kuyang walang kwentang tech geek. Second, si Zen na nagwala dahil sa accusations sa kanya.
Medyo lutang pa ang isip ko kaya nagulat na lang ako nang naglalakad na pala ako papaakyat sa isang building kasama sina Sophie at Ken. Teka, saan nga ulit kami pupunta? I guess we're currently climbing the ABM's building dahil lahat ng nakakasalubong kong estudyante ay may ABM badge.
"Sa rooftop kami lagi kumakain ni Kenton kasi crowded na sa cafeteria."
Oh, right. We're heading to the rooftop for lunch. They used force to make me to. And I have no courage to decline dahil nagiging mabuting tao lang naman sila sa 'kin, why wouldn't I appreciate them?
"What about the attic? Isn't that a perfect place?" tanong ko.
"Nnnn, nope. I wanted to see a clear sky while eating so attic is a no-no, Wendy."
"Ang dami niyang kaartehan sa buhay 'no?" bulong sa 'kin ni Kentonni pero sapat na para marinig ni Sophie na nauuna sa 'min sa paglalakad.
"Shut up! I'm just being melodramatic!"
We've reached the top floor and climbed another narrow stairs.
"Tadaaaa!" sigaw ni Sophie at sinipa ang pinto papunta ng rooftop.
We passed through the doorway and to our ridiculous surprise, we saw a guy lying on the floor.
"Aaah! Call the ambulance! Ay hindi! Baka patay na siya! Call the police!" natatarantang sigaw ni Sophie habang naghuhulog na ang mga tinapay na bitbit niya.
"Wait! I'll get a chalk! Kailangan muna nating i-drawing ang outline kung paano nakapwesto ang biktima!" And Kentonni also panicked. Hindi nila alam kung saan sila pupunta at nagkabanggaan pa sila sa paglabas sa pinto.
"Argh! Pancit Kenton! Ang tigas ng bungo mo," ani Sophie habang nakahawak sa ulo niya at parang nahihilo. "Parang ako na ang susunod na mamamatay!"
"Hoy! Kasalanan mo 'yon e! Hindi ka tumitingin sa dinadaanan mo!"
Lumapit ako sa lalaking nakahandusay sa gitna ng rooftop at lumuhod sa tabi niya. Sinubukan kong alamin kung ano ba ang nangyari sa lalaking 'to.
"Tumawag ka na ng pulis!"
"Magiging suspect tayo!"
"Ano naman?!"
"Sandali! 'Yung chalk muna! Baka gumalaw 'yung bangkay!"
"Bonak! Bangkay na 'yan! Hindi na 'yan gagalaw!"
"Quit panicking," sabi ko at tumayo na. "Natutulog lang siya. And guess who? It's Zen."
Nanahimik ang dalawa kong kasama habang nakatingin lang kay Zen. Alam mo 'yung reaksyon nilang parang nagkaroon sila ng most embarrassing moment in their life.
"Zen? 'Yung lalaking nakabisto kay Sophie doon sa clubroom?"
"Z-Zen? You mean the childish guy who had just discover na pwede palang lagyan ng stickers ang gitara?"
"Yes," sagot ko, "baka kanina pa siya nandito. Natutulog."
"Pero bakit dito sa ABM building? 'Di ba may rooftop din naman sa STEM?" tanong ni Kentonni at niyugyog si Zen para gisingin. "Bro, bro! Gumuguho na ang mundo, bumangon ka na kasi tayo nalang ang natitirang tao—"
Bumalikwas ng bangon si Zen na ikinagulat namin kaya napaatras kami. Tumayo siya at lumingon sa paligid with a worried expression. "What?! Wait, I need to check my parents' safety first. Guys, we need surviving tools! Get whatever you think we needed to survive. Oh! I'm a little hungry! We can just sneak in the convenience stores! Arrg! I'd rather die in this doomsday than in hunger!"
Oh. He fell for it. Iniwasan namin ang pagtawa kasi nauto siya ni Kentonni gamit lang ang simpleng pananalita.
"Hold a second. I can't even see a burned building or an asteriod in the sky. The sky is too clear for the doomsday! Ah, damn. I was just dreaming about it and you shanks woke me up."
"Ah, that's just because you're stupid enough to fall for it," I said with a grin on my face.
Is he really this stupid? Parang siyang may split personality, 'tapos nagbabago kapag naging phantom detective na. Is he doing it on purpose so nobody would suspect him?
"Huh..." he groaned and tweaked his messy black hair in frustration. "So it's still not the end of the world, how disappointing!"
This guy is weird. Sa sobrang kawirduhan niya, parang gusto ko nang suntukin ang mukha niya para ipakita sa kanya ang reyalidad.
"Sa tingin ko, hindi naman gano'n ka-stupid si Zen!" nakangiting sambit ni Sophie. "Nabisto niya nga ako no'ng monday e!"
"Hmm," Kentonni hummed while rubbing his chin, as if he was thinking deep. "Sa tingin ko makakatulong si Zen sa 'tin."
"Tulungan? Saan?"
"Aren't you guys curious about the phantom detective's identity?"
"No," magkasabay naming sabi ni Zen kaya nagkatingin kami.
Napangiti ako bahagya dahil sa inasal niya. Kahit pala mukha siyang airhead ay maruning sin siya mag-isip. Pero... tama bang sinabi naming 'no?'
"Hmm?" Nakatingin sa 'min ang dalawa. Pareho silang nakataas ang isang kilay at may meaningful na tingin.
"Could it be..."
"No no, that's not what you think," agad kong depensa. "Hindi lang talaga ako interested sa identiy niya. Besides, there's no point in hiding his or her identity kung aalamin natin 'yon. Right, Zen?"
Binigyan ko ng tingin si Zen na nakaupo na ngayon sa sahig at nakapatong ang ulo sa kanyang kamay. Mayroon siyang bored na bored na hitura. Siguro naman sasang-ayon siya sa 'kin kahit na baliktad ang sinabi ko sa kinilos ko. I intentionally dig up to see the depth and I found worthy treasure.
"To be fairly honest, cursed doll, I would like to—"
"ZEEENN?!"
Nagulat kami nang makarinig ng sigaw mula sa pinto ng rooftop. Iniluwa nito ang galit na Skye habang nakahawak sa dalawa niyang tuhod at hinihingal. Lumapit siya sa direksyon namin at kinuwelyuhan si Zen kaya napatayo ito.
"Bakit hindi ka umattend kanina sa klase?! You gave all the damned reporting to me!"
"Those are your punishment for being late! Don't give the blame to me, you crank."
"Huh?! Alam mo ba kung gaano—?!"
Natigilan si Skye nang makitanm kaming tatlo—Sophie, Kentonni, and me—clueless na pinapanood sila. Binitawan niya ang kwelyo ni Zen at the latter did his mockingly kind shake off of his collar, as if it was badly stained by Skye's hands.
"Hi," bati ni Skye sa 'min habang nakangiti at kumakaway. Does he has a split personality, too?
Oh holy pasta, these guys are nuts.
"H-Hello," kinakabahang bati ni Sophie at nag-aalangan pang itaas ang kamay niya para kumaway din. Tahimik naman si Kentonni na halatang pinipigilang tumawa. "Y-You must be the STEM's top student... S-skye... I-Isaac..."
"Yeah? And... sino kayo?" tanong ni Skye habang nakaturo sa dalawa kong kasama. Ipinakilala nila ang sarili nila. Pero ramdam kong umaarte si Skye na parang hindi nila ako kasama. Right, he's one of them.
Well, there are two types of them. The ones who gossip and the ones who neglect. Either of them, I don't really care. I absolutely think I'm advantageous in that case.
Less friends? Less stress. No friends? No stress. No heartbreaking friendship-overs. No betrayals. No hypocrites around your circle. Isn't that nice?
Still, a tinge of sadness might stuck on your soul for being too lonely. A tinge.
"Nag-iisip kami kung paano malalaman ang identity ng Phantom Detective, or should I say, Phantom Thief?" wika ni Kentonni at kumagat sa tinapay na hawak niya.
"I told you the detective's not a thief," depensa ko sa mahinanong paraan. Bahagya akong lumingon sa kinauupuan ni Zen na busy sa kakatingin sa cellphone.
He seemed doesn't care about Kentonni's accusations. Pabilog kaming nakaupo dito sa rooftop at sina Kentonni at Sophie lang ang kumakain. Even though they invited me here to eat.
Holy pasta, they must've forgotten how hungry I am.
"Or maybe he is?" seryosong komento ni Sophie matapos uminom sa delatang tomato juice. Akala ko ba nasa side ko siya? Ngayon kinakampihan niya na ang sinasabi ni Kentonni at ng buong media.
So this is how it feels like to know the entire truth when everyone else believes the sham news. You cannot help but to give tongue for the truth, defend it, and be disappointed if your efforts were in vain.
"For the nth time, hindi nga. The Phantom Thief is different from the Phantom Detective—"
"Because he stole my heart!"
I opened my mouth to say something but no voice came out. How do people react after hearing a chessy pick up line? Tumingin ulit ako kay Zen na mukha wala talagang paki-alam sa pag-uusap namin. Isn't he happy, na may patay na patay na babae sa kanya? Sa bagay, kung ako man 'yon, I won't give a damn.
Napagdesisyunan naming huwag nalang pansinin ang sinabi ni Sophie. Siguro noong mga 2000 BCE pa nag-originate ang pick up line na 'yon. Sorry for such exaggeration.
"Hindi ba may log in registration sa guard house ng subdivision na 'yon bago makapasok?" tanong ni Skye.
"Yeah, ch-in-eck na daw ng mga pulis 'yon pero wala silang nakitang useful na information."
"Ha? Paanong walang useful?"
"Parang si Sophie. Useless—"
Agad na sinuntok sa mukha ni Sophie si Kentonni kaya napahiga ito sa sahig. "Watch your mouth, bastard."
"Huwag mong sirain ang pogi kong mukha!" sigaw ni Kentonni at umupo ulit habang hinihimas ang kanyang pisngi.
"Ayos lang 'yon para bagay sila ng utak mo, parehong sira!"
"How about CCTV's sa streets?"
"Nnnnn, nu-uh. Wala. Sa tingin ng mga pulis, hulog siya ng langit," sagot ni Sophie at kumain pa ng tinapay.
Pinanood ko lang siyang ngumuya habang nag-iinit na ang tiyan ko dahil sa gutom. Sinigurado kong nakasara ng bibig ko para hindi tumulo ang mga laway ko. Damn, I might die in hunger. Damn that tech geek!
"What? Hulog ng langit?" mabait na tanong ni Skye.
"Oo, I mean, nanggaling sa ere. Kase may jet siya, can you believe it? Pero applicable din naman 'yung term na hulog sa langit dahil isa siyang anghel na pumunta sa earth para pakasalan ako~"
I refrained myself from slapping my face. This girl is nuts, too. Basically, everyone here in this rooftop is nuts. Excluding me, at confident naman akong matino pa ako.
"Ridiculous delusions!"
"Hohoho, are you jealous?"
"Ha?! Mama natin—I mean, mama mo jealous! Hindi ako magseselos sa isang thief! Remember that!"
"Hindi thief si Phantom Detective! Puso ko lang ang ninakaw niya!"
"Why are you in love with that detective? You even haven't seen his or her face! Paano kung babae siya, huh? Lesbian ka? Naku, Sophie! Lagot ka kay tita!" ani Kentonni at tumawa ng malakas.
"Wala akong pake sa gender! Saka hindi ako in love, 'no! Crush lang!"
Nakalimutan ata nilang nandito pa kami—Skye, Zen, and me. Kung makipagsigawan sila sa isa't-isa akala mong sila lang ang tao sa mundo—aye, hindi pala tao. Parang silang aso't-pusa.
Damn, I hate to say this but most romantic stories start with that. They might end up with each other. But that's nothing but a ludicrous fantasy.
In reality, who'd love someone they hate the most? Who'd love someone they always had a fight with? Who'd love someone who shouts the hell at them? No one? That's for sure. If one answered 'yes' from these questions, it's not love. It's... impossible.
My big brother opposed from my kind of mentality and sinabing 'bitter' lang daw ako dahil hindi pa nagkakalove life. One day daw, marerealize kong mali ako. Meh, seriously tech geek?
If I were to fall in love, I'd choose someone so genius—but not Zen. Someone so benevolent—but not Skye.
Someone with clean conscience, simple life, loyal, faithful, hospitable, calm, charming, and understanding. Good at most sports like soccer, basketball, tennis, baseball, chess, and darts. Someone with a green thumb, a prodigy in cooking and has same interests as I have.
To sum it up, I'd marry a fictional character.
I intentionally cleared my throat to get Kentonni and Sophie's attention. "So, any ideas or leads who the thief may be?"
"There are 25 million people in Ranshin city. Trying to find needle in a haystack? Ridiculous," sabi ni Skye na hindi man lang tumitingin sa 'kin. Ramdam ko ang sarcasm sa boses niya na para bang hinahamak ako.
So he doesn't neglect my existence. Hence, he's one of the hidden them, the anti-cursed doll club? I kept on wondering what's wrong in my appearance and life. Maybe everything? Hope not.
I answered Skye in a benevolent tone. "Have you ever heard of Holmes's punchline? When you eliminated all of which is impossible, whatever remains, no matter how improbable must be the truth."
Magsasalita na sana sina Sophie at Kentonni nang biglang magtaas ng kamay si Zen. Nakangiti siya nang malapad at naka-indian seat. "I got a brilliant idea!"
Nagulat kami sa sinabi niya. Kanina pa kasi siya nananahimik kaya mukhang nag-iisip siya ng mga oras na 'yon habang nagse-cellphone.
"Really? Really?" excited na tanong ni Sophie as she lean forward to listen. Samantalang kami ni Kentonni ay naghihintay lang pero 'yung reaksyon ni Skye, parang 'here-we-go-again' habang nakahawak sa sentido niya.
"Let's cut classes and buy ice creams."
"Is that your so-called brilliant idea?!"
"Yessu!" masiglang sagot nito at tumayo sabay tingin sa wristwatch niya. "Fifteen more minutes before the bell rings! I already planned an escape route."
Tumayo rin ako ay pinagpag ang pwetan ko. Lumakad ako patungo sa pintuan na para bang hindi ko alam na may mga kasama ako.
"Oi oi oi, cursed doll! Where do you think you're going, huh?" rinig kong tanong ni Zen nang mahawakan ko ang door knob. "Masyado kang excited! Hindi ko pa napapaliwanag kung papano tatakas!"
I slammed the door closed and briskly went downstairs. I don't wanna hear any escape plan from them—nor I do wanna click off that plan. Cutting classes is illegal!
Naglalakad ako sa school ground, with most eyes of students are set upon me. Medyo nakakailang pero nasanay na ako. Pang-celebrity ang dating, 'di ba? Ilang minuto nalang bago magsimula ang klase kaya panigurado wala nang masyadong tao sa cafeteria.
Nang makabili ako ng pagkain, agad akong umupo sa bakanteng table at nagsimulang kumain. Why am I hanging out with Sophie and Ken? Why did Zen become normal when dealing with me, although we could play strangers at public despite of my blackmail?
"Ikaw si Wendy Chavez, 'di ba?"
Inangat ko ang ulo ko para tingnan kung sino ang nagtatanong. Isang janitress mula dito sa school namin. Hindi katulad ng nga estudyante, itinuturing akong normal ng mga staffs dito sa Percevale High.
"Opo."
"Narinig kong may naghahanap sa 'yo sa labas ng gate. Kapatid mo daw. Ayaw niyang pumasok sa loob e."
Eh? Did my big brother think he owe an apology? That'll be great.
Nagpasalamat ako sa janitress at tumayo na para lumabas. Mga 2 minutes na lang bago mag-ring ang bell 'tapos ngayon pa siya magpapakita? Wrong timing. Pero okay lang naman sa 'kin na ma-late nang kaunti kung magso-sorry siya at tutulungan kami sa kaso ni mama.
Napahinto ako nang makita kung sino ang nasa gate. Yes, my jaw literally dropped when I saw Zen, Skye, Sophie, and Kentonni in casual clothes. They made themselves look oldies.
Is this what Zen called a 'plan?' Have they gone crazy? Oh, what a stupid question. Obviously, they're pretty crazy!
"Hello, my dear beloved little sister!" sigaw ni Zen at kumakaway sa direksyon ko.
Napansin kong may tinanong sa kanya ang guard at bilang sagot ay itinuro nila ako. Gusto ko sanang bumalik sa building ng classroom namin at makinig nalang sa klase. Pero hindi ko alam kung bakit naglakad ang mga paa ko papalapit sa kanila. The three remained silent as they let Zen do the talking.
"So Mr. Security guard of this cruel Percevale High, hindi pa ba kayo naniniwala sa 'min? Kami hong apat ang kapatid niya. Lima kaming magkakapatid, obviously. Nahihirapan ang mga magulang namin sa pagpapalaki sa 'min, kaya ho hayaan n'yong lumabas kaming lima para dalawin ang nanay naming nasa ospital. Please?"
Honestly, I look up to his rare acting skills which can even imitate other's range of voices but this one? Isa lang ang masasabi ko sa acting niya. His exaggeration sucks! Wala na ba siyang maisip na ibang story? Teka, bakit isasama pa nila ako?
Tumingin muna ang guard sa akin bago sagutin si Zen. "Sige. Pero ijo, isang beses lang 'to mangyayari at hindi na mauulit, naiintindihan n'yo?"
"Opo!" they shouted in chorus.
Itinapat ng guard ang ID niya sa isang sensor sa gilid. Mayroon pa siyang pinindot na button bago tuluyang bumukas nang kusa ang gate. Nagpasalamat sila sa manong guard at lalabas na sana nang magsalita ito ulit.
"Sandali lang," awat ng guard sa 'min. Sabay-sabay kaming lumingon sa guard na nakaturo sa 'kin. "Parang kilala ko 'tong babaeng 'to. 'Di ba isa lang 'yung kapatid mo?"
Shocks. Ako na ang tinatanong niya. Should I lie? Or should I tell the truth to sabotage their plan? In the very first place, hindi maganda ang gagawin nila. Magc-cut ng classes para lang bumili ng fudging ice cream? Why the bloody hell did I get dragged into this?
"Uh... Uhm..." Wala akong masabi habang naghihintay siya ng sagot.
"Hindi ba nag-aaral sa RIOT 'yung kapatid mo?" tanong ulit ng guard. Dahan-dahan naman aking tumango kahit na gusto kong sabihin na, 'Hindi po.'
"Bale saan kayo pupunta? Magc-cutting kayo?! Tsk! Hindi n'yo ako mauutakan."
Narinig kong bumulong si Skye kay Zen. "Skunk, have an alternative plan?"
Tumingin si Zen sa guard na may nakakaasar na ngiti at bumulong din. "I do have a back up plan..."
"Ano?"
"RUN!"
Bago pa itapat ni Manong guard ang ID niya sa sensor para isara ang gate, dali-dali kaming lima na tumakbo papalabas sa street at lumayo. Hindi ko alam kung bakit kusang gumalaw ang mga paa ko nang sumigaw si Zen.
Patingin-tingin kami sa likod namin habang natakbo, pero nang hindi na namin matanaw ang guard at school, huminto kami sa gilid ng kalsada.
We're in Brontë street, since ito ang pinakamalapit mula sa school. Hinabol muna namin ang mga hininga namin.
"Zen! Ito ba 'yung sinasabi mong... brilliant plan?!" sigaw ni Kentonni habang nakahawak sa dalawa niyang tuhod at hinihingal.
"Grabe, parang aatakihin ako sa puso!" komento naman ni Sophie habang hawak ang dibdib niya at humihinga ng malalim.
Pinunasan ni Skye ang pawis niya sa noo. "Hindi ko alam kung bakit ako tumakbo dito. Kita kits sa guidance office bukas."
Samantalang si Zen, parang hindi man lang napagod at nakasuot pa rin ng isang malapad na ngiti. "Congrats, guys! You made it alive!"
"Screw you," bulong ko. Kinuha ko ang handkerchief ko sa bulsa ng skirt ko at saka ipinunas sa pawis ko. Medyo malayo-layo rin ang tinakbo namin. Damn this Zen! What the bloody hell is he thinking?
"Now, bakit nga ba ulit tayo tumakbo dito?" kunot-noong tanong ni Kentonni.
"Eh? You have no idea? We were being chased by a cruel guard—"
"Bakit tayo nag-cutting?!" sabat ni Sophie. "Oi Zen, okay lang ba 'tong ginagawa natin?"
Of course not! Anong klaseng tanong 'yan? Tumakas tayo ng school para magcutting. Ito siguro ang unang beses na nilabag ko ang isang rule sa Pervale HS. I'm not a saint or whatever—I'm just bound to obey rules.
"Sabi ni Zen, we're gonna catch the phantom thief. Which is an absurd idea," naiiritang sagot ni Skye.
"Ha?"
"Now, let's go to the ice cream store!"
Sinundan lang namin si Zen sa paglalakad. Sikat na sikat ang araw pero hindi naman masyading masakit sa balat. Among us, I'm the most attractive—not the way that they'd be in love at first sight but because I wear a school uniform. At ang worst, dala ko pa ang pangalan ng Percevale High sa badge ko. Nakakainis.
Nakalayo na kami mula sa Brontë street at napadpad sa tapat ng isang open field. Sa gilid nito, mayroong cart ng isang ice cream at vendor. Bumili kami ng tig-iisa at libre na raw ni Kentonni. Then the boys sat in the bench while Sophie and I remained standing. Gentlemen sila, 'no?
"So anong mapapala natin sa pagkain ng ice cream at pagc-cutting?" mahinahon kong sagot. Napatingin silang lahat sa 'kin dahil ngayon lang ako nagsalita.
"Ah-le-le?~ I thought Skye could make something up if we share him the information we got?" painosenteng tanong ni Zen habang kinakamot ang batok niya.
And what the hell did he say? 'Ah-le-le?!' Is that what Conan says? It's cringe-y. Utterly cringe-y! Hindi ba siya nahihiya sa sinasabi niya? Ilang taon na ba siya? 7 years old? 8 years old? The heck? Or baka naman isa lang talaga siyang hardcore weeb na adik sa Detective Conan?
"Ako? Seriously? Bakit ako nadamay?" naiinis na tanong ni Skye habang nakaturo sa sarili niya.
"Eh? 'Di ba sabi ni cursed doll... the thief threw the phantom paper using his right hand? But catched and pressed the remote control with this left hand?" tanong ni Zen. Dinadamay niya nanaman ako! Sinamaan ko siya ng tingin pero kinindatan niya lang ako.
He's so hella cringe-y.
"Oh... That means ambidextrous 'yung thief?" curious na tanong naman ni Sophie.
"Hmm, posible nga 'yan." Kentonni hummed. He looked at Skye, and smirked. 'Tapos hinawakan niya ang baba niya at tumingin sa paanan-ginagaya niya kung ano ang ginagawa ni Skye. See? These guys are nuts and I can't believe I'm right here with them.
"Ahaaa! What if may kinalaman 'yon sa laging ginagawa ng thief? Exercise? Mannerism? Sports? Something he very loved—" Naputol ang sasabihin ni Zen nang biglang hawakan ni Skye ang balikat niya.
"Ha?" tanong ni Sophie na hindi maintidihan ang pinupunto ni Zen. Me either. Ni hindi nga ako makasabay sa usapan nila.
"Zen, I didn't know there's still brain cells left in your head," nakangiting sabi ni Skye at humarap sa aming apat. "We have a clue of who the thief may be. The thief is a probably baseball player."
"Baseball player?"
"Hindi ba sa baseball, magkaiba ang kamay na ginagamit nila sa pitching at pansalo ng bola?" tanong niya sabay tingin kina Sophie at Ken. "Nando'n din kayo, 'di ba? Malamang nakita n'yo kung paano niya hinagis 'yung phantom paper?"
"Come to think of it, hinagis niya iyon na parang bola!" sagot ni Sophie na para bang may bumbilya na lumitaw sa ibabaw ng ulo niya.
"Like a pitcher. And a right handed pitcher would use his left hand to catch the baseball. Just like how he did to the remote."
"Whoa! Ang galing ni Skye!"
Lumingon ako sa gilid ko, kung saan nakatayo ngayon si Zen habang nakangiting nakikinig sa paliwanag ni Skye. "That's the best STEM student for you. He'd easily get what my point is."
Oh, so that's how it is. He lead Skye to the main point. Pero bakit? Doesn't he wanna take the credits for attaining the clue?