“Ikay, are you alright?” ang pukaw ni Leandro sa lumulutang niyang pag-iisip. Kaylalim ng mga gatla nito sa noo habang tinititigan siya.
Agad namang natauhan si Francesca. Dali-dali siyang kumawala kay Leandro. At sa di sinasadyang pangyayari, nadanggil ng mga kamay nito ang dibdib niyang tinamaan ng bola kanina.
“Sh*t!” ang napabiglang sabi niya habang hawak-hawak ang masakit na dibdib.
Lalong nangunot ang noo ni Leandro sa kanyang narinig. “What did you say?” tanong nito sa madilim na anyo.
Mukhang hindi nito nagustuhan ang lumabas sa bibig niya, kaya kaagad niyang binawi iyon.
“Wala, Sir. Guni-guni mo lang iyon,” palusot niya dito at pilit ngumiti. Pero ang totoo, gusto na niya talagang magmura ng sunod-sunod dahil sa sakit na nadarama.
Kailangang masilip na niya iyon ‘pag naituro na ni Nanay Mercy ang kwarto niya. Wala sa loob na napahawak siya sa nasaktang dibdib.
Hindi naman iyon nakaligtas sa paningin ni Leandro. “Does it hurts?” tanong nito. Nawala ang madilim na itsura nito kanina. Napalitan iyon ng pag-aalala.
“Ang alin Sir?” nagmamaang-maangang tanong niya.
“Your… chest,” nalilito pang sabi nito. Hindi nito masabi ang tamang termino sa bahaging iyon ng katawan niya.
Umiling siya. “Hindi ho. Okay lang talaga ako, Sir.” Mabilis niyang sagot.
Pero hindi niyon nakumbinsi si Leandro. “Nanay Mercy…” tawag niya sa matandang biglang nawala. Hindi siguro nito napansin na wala na sa likuran nito si Francesca at tuloy-tuloy ito sa paglalakad papuntang maid’s quarter.
Alanganin namang napangiti si Francesca. “Sir, ayos lang talaga ako. Huwag mo ng abalahin si ‘Nay Mercy,” pangungumbinsi niya dito.
Nilingon siya ni Leandro. “It’s my son’s fault kaya sumasakit iyan. Baka mamaya maging dahilan pa iyan para ‘di ka makapagtrabaho ng maayos,” katwiran nito.
May punto din naman ito. Siguradista din pala ang lalaking ito, sa loob-loob niya.
“Pero Sir, huwag niyo na hong pagagalitan si Jacob. Baka magalit sa akin iyon at pagdiskitahan akong muli,” sabi niya dito.
Tumango naman ito at naintindihan ang kanyang nais sabihin. Gusto na rin naman nitong may makatagal na yaya kay Jacob.
“S’ya nga pala Sir,” sabi ni Francesca ng maalala ang pakay niya kanina.
“What is it?”
Kumamot muna siya sa ulo bago nagsalita, “Eh… kasi Sir, may scooter ako. Pwede bang igarahe iyon ‘dun sa garahe?”
“You drive a scooter?” kunot-noong tanong sa kanya ni Leandro. Tila hindi ito makapaniwala sa sinasabi niya.
Tumango siya. “Service ko iyon Sir sa pagpasok,” dagdag paliwanag niya.
Tumango-tango naman si Leandro. “So, sa iyo pala ‘yung scooter sa labas?” napansin na niya iyon kanina pagpasok nila sa driveway.
Tumango ulit si Francesca.
Napaisip naman si Leandro. Hindi kasi basta-basta scooter lang iyon. Isa iyong honda scooter at mamahaling model pa.
Sino ba talaga ang babaeng ito? tanong ni Leandro sa sarili habang pinagmamasdan itong maigi. Pero bago pa siya makapagtanong muli, biglang sumulpot sa kung saan si Nanay Mercy.
“Andito ka lang pala Ikay. Akala ko’y kasunod na kita kanina iyon pala’y naririto ka pa,” sabi ni Nanay Mercy sa kanya.
“Pasensya na ‘Nay. May sinabi pa kasi ako kay Sir,” hinging-paumanhin niya dito.
Nilingon naman ito ni Leandro. “’Nay Mercy, pakitingnan mo naman ang dibdib ni Ikay. Mukhang masama talaga ang pagkakatama ng bola doon,” utos niya sa matanda.
Si Francesca naman ang nilingon ni ‘Nay Mercy. “Naku, ikaw talagang bata ka. Ayaw mo pang aminin kanina na masakit talaga ang tamang iyon. Malakas bumato si Jacob at alam kong nasaktan ka kanina. Mukha ka pa namang kutis-porselana,” mahabang sermon nito sa kanya.
Tabingi na lang siyang napangiti. Hindi rin pala nakaligtas dito ang pagkakaroon niya ng anak-mayamang balat.
Nilingon niya si Leandro na matamang pa ring pinagmamasdan siya. Hindi niya mawari ang tinatakbo ng isip nito.
“Sige na Leandro, mauna na kami at titingnan ko kung anong itsura ng dibdib ng batang ito,” paalam ni Nanay Mercy dito.
Tumango naman si Leandro.
Hinila na siya sa kamay ni Nanay Mercy patungong servants’ quarter. Pero bago tuluyang mawala siya sa paningin nito ay tinawag siyang muli nito. Mabilis ang ginawa niyang paglingon dito.
“You can park your scooter at the garage,” sabi nito at pagkatapos ay umakyat na sa itaas.
Napangiti naman si Francesca sa sarili habang sinusundan ito ng tingin paakyat. Hindi talaga niya lubos akalain that the man she promised to marry sixteen years ago ay naririto lang pala sa tabi-tabi at kapitbahay pa nila.
What a coincidence! Palatak niya sa sarili.
**
“Ito ang magiging kwarto mo,” turo ni Nanay Mercy, pagkapasok nila sa isang may kalakihang kwarto sa gilid ng bahay.
Puti at malamlam na asul ang pintura noon. May dalawang single bed doon at cabinet. Lagayan ng mga gamit ng mga katulong. Mayroon ding sariling side table ang bawat kama. At higit sa lahat may sarili din iyong banyo.
Ang sosyal naman ng mga katulong dito, sa isip-isip niya.
Pero sa loob-loob niya, ganoon din naman sa kanila, kaya lang mas feel niya ang pagiging bahay nito kaysa sa bahay nila. Malaki nga iyon, wala namang pakialamanan ang mga tao sa paligid.
“Ito ang magiging kama mo,” untag ni Nanay Mercy sa kaniyang pag-iisip. “Iyon naman ang sa akin. May dalawa pa tayong kasama, isang labandera at kusinera. May dalawa ‘ding driver dito. Isang driver ni Sir at isa para sa mga bata. Mamaya ipapakilala kita sa kanila,” anito.
“Dito naman ang iyong kabinet. Andiyan na din ang uniporme mo. Malinis na iyon kaya pwede mo ng isuot. D'yan mo na rin ilagay ang mga gamit mo. Teka, ‘asan nga pala ang mga iyon?” tanong nito sa kanya na ang tinutukoy ay ang mga gamit niya.
“Nasa labas pa ho, ‘Nay. Kunin ko na lang mamaya,” nakangiting sabi niya dito.
“Ganoon ba?” anito. “Aba! Bago ko nga pala makalimutan, halika nga dito at ng matingnan na ‘yang dibdib mo.” Utos nito sa kanya.
Dagli naman siyang sumunod at naupo sa kama nito. Dahan-dahan niyang hinubad ang damit at ng tuluyan na iyong maalis ay tumambad sa kanila ang nangingitim niyang balat.
“Mahabaging langit!” palatak ni Nanay Mercy ng makita iyon.
Maging siya ay nagulat din sa naging itsura ng balat niya. Malaki din pala iyon at sa may punong dibdib pa niya. Kitang-kita ang pangingitim niyon dahil maputi siya.
“Naku! Kailangang malagyan agad iyan ng yelo,” natatarantang sabi nito. “D’yan ka muna at kukuha ako sa kusina,” mabilis na sabi nito at dali-daling lumabas ng kwarto.
Wala naman ng nagawa si Francesca kundi ang maghintay na lang dito. Hindi niya rin mapigilan ang makaramdam ng lungkot.
Naalala niya kasi si Yaya Lomeng niya dito. Si Yaya Lomeng niya lang ang tanging nakakaintindi sa kanya sa bahay nila. Kalimitan ay pinagtatakpan siya nito sa daddy niya, pati na rin sa mga kalokohan niya.
Napabuntong-hininga na lang siya. Kung maayos lang sana ang relasyon nila ng daddy niya, hindi niya sasapitin ang ganito. Hindi siya lalayas at lalong hindi siya mamasukan bilang isang yaya.
Pero habang tumatagal, parang mas lalo pa yatang lumalayo ang loob niya sa ama. Kaya kahit na marami pa siyang makuhang pasa sa pag-aalaga kay Jacob, hindi niya nanaising bumalik pa sa kanila.
Bumukas ulit ang pinto at iniluwa noon si Nanay Mercy na may dalang icebag. Iniaabot nito iyon sa kanya. Umiiling-iling ito habang pinagmamasdan ang pasa niya.
“Mukhang matatagalan bago mawala iyan sa balat mo,” komento nito.
“Huwag po kayong mag-alala. Hindi naman po siya ganoon kasakit,” nakangiting sabi niya dito. Pero napapapikit siya kapag idinadampi doon ang icebag.
“Ikaw ba talaga ay desidido ng maging yaya?” tanong ni Nanay Mercy pamaya-maya at mataman siyang pinagmasdan. “Sa pakiwari ko eneng wala kang alam sa ganoong gawain. Aba’y kita mo ang balat mo… kay kinis-kinis, parang hindi ka naman talaga sanay na nagtatrabaho,” sunod-sunod na sabi nito.
Napangiti naman si Francesca. “Huwag ho kayong mag-alala ‘Nay, kayo ko po. At sisiguraduhin ko sa inyo, ako na ang magiging huling yaya ni Jacob,” determinadong turan niya dito.
Mukha namang napahinuhod niya ito. Nakita niyang tumatango-tango ito. “O, ay siya sige… Kung ganoon din lang naman eh, maiwan na muna kita dito. Sumunod ka na lang sa kusina kapag medyo nawala-wala na ang pangingitim niyan.” Isa pa uling sulyap ang ibinigay nito sa pasa niya at iiling-iling ng lumabas ng kwarto nila.
Tumango naman si Francesca bilang tugon dito.
**
“’Nay Mercy,” tawag ni Leandro ng makita niya itong pumapasok sa sala. Nasa opisina siya ng mga sandaling iyon at hinihintay na bumaba ang mga anak niya para sa hapunan.
Lumapit naman si Nanay Mercy na parang nababahala ang mukha.
“Bakit ho ‘Nay Mercy? May problema ho ba?” tanong niya dito.
“Naku, Leandro!” palatak nito habang iiling-iling. “Kaylaki ng pasa ni Ikay. Nangingitim pa,” pagsusumbong nito.
“Ganoon ho ba? Pabilhin niyo na lang si Manong Fred ng gamot, kung wala na tayong ointment at ibigay ninyo kay Ikay,” sabi naman niya dito. Napahagod na lang siya sa kanyang batok.
Kailan kaya magtitino si Jacob? Tanong niya sa sarili.