TUMAYO ako mula sa kinauupuan ko at pinagmasdan ko siyang nalilito. Tumugon siya sa halik ko kaya alam kong may nararamdaman din siya sa akin. Pero bakit niya pinipigilan ang nararamdaman niya sa akin. Alam kong bawal dahil may asawa na siya, pero iyon ang nararamdaman ko. Mahal na mahal ko siya, unang kita ko pa lang sa kanya.
“Joeven, I know you love me to, anong dapat kong gawin para mahalin mo rin ako pabalik? Hindi masamang ipakita mo ang nararamdaman mo sa akin.” sabi ko sa kanya na naiiyak na halo-halo na ang nararamdaman ko sa mga sandaling iyon. Mahal na mahal ko siya kaya lahat ay kaya kong gawin para lang mahalin niya ako pabalik.
Bumuntong-hininga muna siya bago nagsalita ito, “Wala kang gagawin Alira para mahalin kita pabalik at kung may nararamdaman man ako, ay dapat ko na itong pigilan habang maaga pa. May asawa na ako at kasal na kami.” Kaya kaibigan lang ang kaya kong ibigay sa'yo. Pero kong hindi mo tatanggapin na magkaibigan na lang tayo ay dapat mong gawin ay lumayo ka na lang sa akin. At patayin mo ang nararamdaman mo, dahil hindi ito tama.” sagot nito sa akin, yumuko ito matapos niyang masambit ang mga iyon.
“Nakaramdam ako ng kirot sa aking puso nang marinig ko ang mga sinabi niya, tumulo ang luha saking mga mata habang nakatayo pa rin ako doon sa harapan niya. Pinahid ko ang mga butil ng luha sa aking pisngi, tumalikod na ako at tumakbo palabas sa apartment na iyon. Pero bago ako tuluyang makalayo ay ipinangako ko sa aking sarili na. . .hindi pa ako susuko, Nang tumugon ka sa aking halik ay napagtanto ko na may nararamdaman ka rin sa akin at gagawin ko ang lahat para mahalin mo rin ako pabalik, at siguraduhin kong ako ang pipiliin mo kaysa asawa mo, sinusumpa ko.”
Pagkarating ko sa aking condo, ay dumiretso ako sa mini bar at kumuha ng Champaign at ininom ko ito habang umiiyak, saka naman dumating si Nicole ang aking matalik na kaibigan. “Anong nangyayari sa iyo, bakit ka umiiyak?” nag-aalalang tanong nito sa akin, ngunit hindi ko siya pinansin matapos kong maubos ang isang basong Champaign ay pumunta na ako sa aking silid at doon ko na binuhos ang pag-iyak. Ngunit sinundan niya ako at niyakap niya ako ng mahigpit.
“Matagal ko na siyang gusto Nicole at mahal na mahal ko na siya, pero bakit ngayon ay hindi ko pa rin siya makuha? Kaibigan lang daw ang kaya niyang ibigay sa akin. Kapag hindi raw ako nakuntento doon sa kaya niyang ibigay ay lumayo na lang daw ako sa kanya. Anong gagawin ko Nicole, tulungan mo na man ako.” sumbong ko sa kanya
“Mahal mo talaga siya, 'no?” tanong nito sa akin.
“Mahal na mahal ko na siya at alam kong may nararamdaman din siya sa akin. Dahil iba ang kanyang halik kanina.” sabi ko.
“Kung sigurado kang mahal ka din niya ay ipaglaban mo. Madami nga diyan na may anak na at kasal ay nagkakahiwalay pa. Sila pa kaya na wala pang anak.” nakangiting sambit nito sa akin.
Pinunasan niya ang luha ko at niyakap niya ulit ako. “Anong gagawin ko Nicole?” tanong ko ulit sa kanya dahil hindi ko na gets ang sinabi niya sa akin.
“Tsk, nasaan na ang Alira na kaibigan ko na para lang iyan ay umiiyak na, nalimutan mo na ba 'yong mga pinagagawa natin noon para lamang makuha ang gusto natin.”
Napatingin ako sa kanya nang ilang minuto bago ako napangisi at kumikislap ang aking mga mata dahil sa sinabi niya.
“NAY, pinaghanda na po kita ng agahan aalis na po ako. Pupunta na po ako sa trabaho, alagaan mo ang sarili mo a, kasi wala na ako lagi araw-araw. 'Yong mga gamot n'yo 'wag mong kalilimutang inumin.” sabi ko dito ng makita kong pababa na ito ng kanyang kuwarto. Nang makalapit na ito sa akin ay nagmanu na ako dito at hinagkan naman ako nito sa aking noo.
“Sige, mag-i-ingat ka sa byahe, 'wag ka masyado magpakapagod at kumain sa tamang oras, ayokong i-stressin mo ang iyong sarili.” sagot niya sa akin.
"'Wag kang mag-alala sa akin Nay, magiging maayos lang ako at siguraduhin kong kakain ako tamang oras,” sabi ko at niyakap siya tumalikod na ako, ngunit tinawag niya ulit ako.
“Pagpalain ka sana ng Diyos, at magkaroon ka ng magandang araw," sabi niya at hinalikan ko ulit siya bago ako umalis ng tuluyan.
Maaga akong nakarating at nagsimulang magtrabaho. Ako ang unang dumating doon wala ang amo kong si Theon. Mabuti naman ng makapagfocus ako sa aking mga ginagawa.
Matapos kong makumpleto ang aking tungkulin dahil wala pa naman ang aking amo at maaga pa naman ay umupo muna ako sa isang sofa na naroon sa labas ng opisina ni Sir. Theon, doon ko na lang siya hihintayin pero "di ko na malayang nakatulog pala ako.
Naramdam kong may kumakalabit sa akin, kaya binuksan ko ang aking mga mata upang makita kung sinong isturbo. "Hi, pasensya na kung ginising kita, pinapasabi kasi ni Mr. Theon na pumunta ka daw sa opisina niya." sabi niya at umalis na ito.
Tumayo ako at inayos ko ang aking sarili, sana ay hindi ako nakita ni Theon na natutulog ako. Nakakahiya, first time ko pa naman sa work. Pagkatapos kong makapag-ayos ay tumungo ako sa kanyang opisina.
“Good morning sir. Theon," sabi ko, Paumanhin kong hindi ko kayo agad na kita.” ngunit hindi man lang ako nito binalingan ng pinansin.
“Pumirma ka ba sa attendance mo?” tanong niya.
“Kanina pa po Sir.” sagot ko naman dito.
“Mabuti naman dahil doon ako mag babasi ng lahat ng ipapasok mo kong late ka ba lagi.” balik sagot nito.
“Yes Sir.” sagot ko ulit.
“Good, ipagtimpla mo ulit ako ng coffee.” siya.
Tumalikod na ako ngunit tinawag niya ako pabalik. “May baon ka na?” Tanong niya.
“Wala pa sir, bibili na lang ako mamaya diyan sa canteen.” sagot ko.
“Gusto mo bang sumabay sa akin sa tanghalian?” tanong niya.
“Hindi na Sir, Salamat na lang.” seryoso kong sagot dito.
“Okay!” Tumalikod na ulit ako ngunit tinawag niya na naman ulit ako.
“Galit ka ba sa akin?” Tanong niya.
“Hindi po,” ako,
“Bakit ka Sir ng sir sa akin 'di ba sabi ko sa'yo. Don't call me Sir. just call me Mr. Theon na lang except that Sir, Okay?” siya.
“Okay, I call you Mr. Theon, happy?” aniko na nakataas ang kilay.
Tumawa siya at lumakad palapit sa akin.
“Ikaw ay parang laging may dinadalang mabigat ng pasanin, you acting strange and cold unlike the first time i sew you, were stubborn and cruel.” he said.
“At ikaw ay mayabang at mapagmataas,” sagot ko na man sa kanya, pagdating talaga sa kanya nawawala ang madaming pasensya sa katawan ko dahil sa kanya.
Ngumiti ito imbis na magalit sa akin, "Okay, makakalabas kana 'yong kape, is black coffee lang no creamer and a little bet sugar.” anito bago bumalik sa pagkakaupo at nagsimulang magtrabaho.
Nakahinga ako ng maluwag ng lumayo na siya sa akin, bakit ganito ang nararamdaman ko bigla na lang lumambot ang mga tuhod ko at lumakas ang tibok ng puso ko, nalilito akong lumabas sa kanyang opisina habang mahigpit pa din ang pagdakot ko sa kaliwang dibdib ko.