SCHOOL |
NEARBY OF THE SCHOOL
It's already past 4 in the afternoon but Caleigh Jin Perez is still waiting for one of her Titas to fetch her.
Her teacher is already leaving the room closed due to the urgent meeting held by their school principal in the AVR room. She already left a message to the parents/guardians of the children that their class had ended earlier than usual.
Caleigh is an adventurous spirit girl, she plans to go around the small but nice and neat school for the preschool alone to make her boredom fade. She's the type of girl who is strong minded and never fears easily. As for her attitude, she explores outside the school.
She escaped successfully the school guard who fought the mother in the gate. May nakita siyang maliit na eskenita na sa gilid ng eskwelahan nila, maraming bata ang binabawalan na pumunta roon pero wala silang tunay na katibayan na iyon ay mapanganib.
“Who are you?” Caleigh carrying her pink backpack brought by her Tita Gwyneth, standing behind the three guys wearing old civilian clothes.
Without knowing she's in danger and such an innocent kid, she blinks thrice waiting for the three mens that corner her beside their school while waiting for her Tita.
Hindi alam ng mga lalaki kung ano ang idadahilan sa bata. Ang gusto lang nila ay magkapera kaya’t naisip nilang mag-kidnap for ransom. Malaking eskwelahan ang nasa gilid nila, halatang pang-mayaman. Akala nila ay hindi madali ang makakuha ng bata dahil sa bantay-sarado nilang gate. Kaya nagtaka sila nang makakita sila ng bata na walang nagbabantay, baka iniwan ’to ng bantay sandali.
“Hala pre, Inglis. Hindi ko maintindihan ’yan. Alam mo naman na wala akong pinag-aralan.” saad ng lalaking nagsuot ng kulay pulang Coca-Cola print t-shirt na kupas na.
“Ano ba kayo. Madali lang 'yan, nagtanong lang siya kung sino tayo.” sumagot ang isang lalaki na nagsuot ng kulay itim na sombrero na hindi makita ang buong mukha dahil sa bagay sa kaniya ulo.
“Brad, ikaw nalang makipag-usap sa kaniya. Sabihin mo kaibigan tayo ng tatay niya, basta huwag mong sabihin na kikidnapin natin siya tapos hingan natin ng pera ang pamilya niya.”
“Oo nga brad, ikaw nalang magsabi.” pagsang-ayon naman ng isa sabay ng mahinang hampas sa likod.
“S-sige.” tiningnan niya naman si Caleigh na naghihintay ng sagot sa kanila. He kneel in front of the preschooler and slowly exposed his face.
“Kid, we is y-your pader. Ayy, hindi we are your father's prend.” pag- alinlangan niyang sabi. Hindi sigurado kung tama ba ang salita na nabuo niya.
Caleigh in their front rolled her pair of eyeball. Akala siguro ng mga ito na hindi siya makaintindi ng salitang Filipino.
“Tama naman siguro ang sinabi ko, diba brad?”
Tumango naman ang mga ito at nag-apir pa sa isa't-isa.
“Ayos brad, galing mo mag Inglis ah. Paturo ako sa’yo sa susunod.”
“Fools.” Caleigh officially spoken.
Nagkatinginan ang tatlong magkakaibigan dahil sa sinabi ng batang babae na nasa nasa kanilang harapan nang sabihin niya ang mga katagang “Kung may plano kayong mag-kidnap ng batang katulad ko siguraduhin niyong hindi tulad ko. Nakakaintindi ako ng dalawang lenggwahe, English at Filipino. Isa pa, huwag kayong magpahalata. Mag plano kayo ng mabuti mga Kuya, okay ba? Gets ako?”
“May tama siya. Sana pala nagplano tayo ng mabuti bago tayo gumawa ng aksiyon.” The guy in a yellow sleeveless answer.
“Oo nga, gagawin natin ’yon sa susunod. Learn lesson.”
Humarap pa ang isa upang sabihin ang nais ibigkas. “Lesson learned iyon, tanga.”
“Hindi, learn lesson ’yon.”
Nagkaasaran ang dalawang lalaki nang dahil lang sa lesson learned na iyan. Habang ang lalaking na nasa gitna na ngayon ay nakatayo ay tinititigan ang batang babae na nasa harapan nila.
The rays of the sun which the current place is going to sunset reflect to her eyes, it's shining from the dark side portion of where they stand. Madilim ang parteng iyon dahil may mga puno na nagsisilbing nagbibigay ginaw sa kapaligiran, natatabunan kasi nito ang haring araw. Walang masyadong tao ngayon lalo na't dapit hapon na, malayo-layo ito sa gate nila at walang batang gusto pumasok sa maliit na eskenita na ito dahil madilim at sa mga banta ng mga matatanda.
“Tama na. Tama na.” pagsuko ng isa. Binalingan niya si Caleigh.
“Ilang taon ka na ba? Parang hindi ka bata magsalita ah.” Umakto pa itong maangas.
The four aged little girl, Caleigh respond to him while still staring to the man wearing the black cap. Iba ang nararamdaman niya nang tinitigan siya nito, parang kilala na nila ang isa't-isa ngunit hindi niya alam kung may koneksyon ba sila o wala.
Ibinalik nalang niya ang kaniyang mga mata sa lalaking nakasuot ng Coca-Cola shirt. “I'm still four years old.”
“Apat na taon?” hindi makapaniwalang sambit ni Nilo. Ang lalaking nagsuot ng puting sleeveless na kitang-kita ang balahibo sa kili-kili.
“Ganiyan din ang kapitbahay namin pero siya hindi makapagsalita ng mga ganyan, kahit nga kapag gusto niyang umihi sasabihin niyang ‘Mama, wee wee’. Tskk.” He mimicked the voice of their small kid on their neighborhood.
‘Aliw-aliw yata sila sa akin. Akala ko ba uuwi ako nito sa kanila para magkaroon ng pera?’ Caleigh Jin used her blank emotion when the two man still continue to talk, nakalimutan na yata nila ang nais nilang gawin sa bata.
Habang ang lalaking kasalukuyang nagsuot ng itim na sombrero ay may katanungan sa kaniyang isipan.
After a few minutes, they hear the siren of the ambulance. The two guy thought it's police car approaching them and ready to catch them.
Nauna na silang tumakbo habang ang misteryosong lalaki na kanina pa tinitigan ang batang estudyante ay dahan-dahan na ring lumakad ngunit ang isipan niya pa rin ay nakalutang sa mga ulap na puno ng katanungan.
Her deep eyes reminisced someone to him. Also, the suggestion and the blank emotion of her face she painted earlier remembering someone to him.
'That kid reminds me of you, Celquinne'