Chapter 1
WHY DO people with tons of coins waste their money without thinking there are homeless people begging in the streets to at least have some food to eat?
Life is so unfair.
Well, probably not. Life is fair but people are not. We breathe the same air and we walk at the same surface. Life just actually depends on how you live it. If you choose to work hard and just focus on your goal, notwithstanding how hard it is you'll get it. But still life is very austere. There are hard workers who doesn't get their needs and wants that easy, while there are some who just stood up and get a bunch of viands.
What can you say about that thing?
MASYADONG malamlam ang gabi sa Kaharian ng Eufrata, the streetlights are glooming in their yellow shade ngunit hindi sapat iyon upang bigyan ng liwanag ang buhay naming mga taong naninirahan sa kalye. Napakarami ng mga bata at matatandang nagtitiis at animo'y naghihintay na lamang ng kamatayan sa tabing lansangan.
Yes, people like us exist.
We are living a hopeless life because beggars in the Kingdom of Eufrata doesn't have opportunities. We are just a piece of trash that needs to get rid off anytime. We have been kicked out from street to streets dahil ayon sa mga mayayamang nagdaraan ay isa kaming malaking kaabalahan sa kanila which I want to prove them wrong. Hence, I cannot do anything but to keep myself shut and look for a job to live.
I only have my old grandma, and I badly need jobs in order to make a living.
Lahat ata ng masasamang gawaing hindi dapat ginagawa ng isang normal na teenager ay nagawa ko na. Isa akong magnanakaw, sinungaling, mandurugas ngunit ang lahat ng ito'y para sa aming ikabubuhay. I admit I've gone bad, but what can I do? It's our nature, hindi ko naman ginustong mabuhay ng ganito ngunit pinipilit ata ako ng buhay na gustuhin ito.
The Palace doesn't seem to know about our situation and it is so damn impossible. Ngunit ayon sa aking mga nakakalap na impormasyon, we are reportedly okay kaya naman siguro umaasa ang palasyo na wala na silang dapat na alalahanin sa Eufrata, which is so damn wrong again.
We are dozens.
We have numbers.
We look like tribes of homeless people.
Hugging the coldness of the night and only the huge moon serves us light.
"Veluriya..."
Grandma. My grandma called me. Iyon ang laging itinatawag niya sa akin, she says it's my name which is not. Ngunit patuloy niyang ipinaglalaban na iyon ang pangalan ko, Veluriya.
'akin to Prakrit verulia, Veluriya.'
To be honest, I don't really understand her. Hindi ko naiintindihan ang aking lola minsan, she's trying to say things na dapat daw ay maunawaan ko but sadly I can't. I can't understand what she's trying to say unless she explains it to me. But according to her, I need to understand it myself and that's really hard for me.
"Veluriya." tawag niyang muli saakin.
Marahan akong lumapit sa kaniya at tahimik na ngumiti, "Hindi po iyon ang pangalan ko."
"Veluriya apo ko."
Napabuntong hininga ako. Sanay na akong tinatawag niya ng ganoon dahil paulit-ulit nalang, at paulit-ulit ko rin sa kanyang sinasabi na hindi iyon ang pangalan ko. Pati tuloy ang ibang taga kalye sa Eufrata iyon na din ang tawag saakin.
"Lola." Saad ko atsaka huminto sa harap niya.
She raised her hands and slid it into my face, tulad ng palagi niyang ginagawa ay sinisigurado niyang ako ang kanyang nasa harapan sa pamamagitan ng pagkapa sa aking bilog na mukha pati na rin sa mahaba at maalon ko na buhok.
The light of the moon hit her face kaya naman kitang kita ko ang tuwa sa mukha ng aking nakapikit na lola. She is blind. Since my grandfather died, pinanghihinaan na rin ng loob ang aking lola na mabuhay. Pakiramdam ko ay pinipilit niya na lamang huminga sa lansangan upang huwag kong maramdaman na ako ay nag-iisa na lamang.
Patuloy lamang siya sa paghagod ng aking buhok.
Under the dazzling bright moon, I saw tears in my Lola's eyes. Tumulo ito pababa sa kanyang pisngi hanggang sa tuluyan na itong nahulog. We are both sitting in the dirty street of District 1 of Eufrata. Kami na lamang ang gising, ang ibang tao sa lansangan ay mahimbing nang natutulog.
"Veluriya, apo ko."
"Nandito ho ako."
My voice cracked, pilit kong pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo.
"Tulungan mo sila." Ani Lola. Napatitig ako dahil sa sinabi niya. She's starting to say something again na hindi ko na naman maintindihan.
Is she pertaining to the homeless people on the streets?
"O-opo." tangi kong naisagot.
I looked around, there's so much of us. At ako ang inaasahan ng lola ko na mag-aahon sa mga taga rito.
Ipinatapon kami sa District 1, hindi ko alam kung sino ang nagpatapon saamin dito. If this is an order from the palace, someone mighty would appear in front of us and explain to us why we have been thrown away from the streets near to the Palace.
Dati kaming naninilbihan sa Palasyo kaya naman sa mga lansangan malapit sa palasyo din kami nanatili. Hindi namin inaasahan ang biglaang pagpapaalis saamin doon at inilagay kami sa lugar na kung saan inaakala ng palasyo na namumuhay kami ng maayos.
"I'll do everything I can." I whispered.
"Veluriya, ikaw si Veluriya." umiiyak na saad ni Lola habang nakapikit. I don't know if she's reminiscing something in the past at hindi niya nabanggit banggit ang tunay kong pangalan, sa halip ay tinatawag niya ako sa salitang ayon sakanya ay pangalan ko din naman.
"A-ako po."
My tears fell.
I am not Veluriya.
***
Tagaktak na ang pawis ko dahil sa tirik ng araw habang ginugupitan ang hardin ni Madam Imelda. Ipinagkatiwala niya kasi sa akin ang bagong disenyo na gagawin para sa mga malalaking halaman sa hardin nila kaya naman minamabuti kong maganda ang kalalabasan ng pagkaka gupit ko para naman mataas ang makuha kong sahod at makuha akong muli sa susunod na pagkakataon.
I would really do anything, and I'm astonished how flexible I am, how able I am to easily adjust in doing things.
"Veluriya! Veluriya!"
Dumagundong ang pamilyar na tinig mula sa aking likuran, ngunit pinili kong ituon ang aking atensyon sa aking ginagawa. Paniguradong mangungulit lang naman 'to sa'kin, at dahil busy akong tao ay wala akong oras makipagkulitan.
"Verulia!"
Lumingon na ako sa taong kanina pa tumatawag saakin. Ayoko sana siyang intindihin dahil hindi iyon ang pangalan ko ngunit palakas ng palakas ang kanyang tinig at alam kong hindi siya titigil.
Hindi ko gusto ang iba-iba nilang tawag saakin, Veluriya, Verulia, dahil wala naman doon ang totoo kong pangalan. Ngunit kung iisiping mabuti, maaring ito nga ang pangalan ko sa ibang lenggwahe.
"Ano?" Walang gana kong sagot at huminto sa aking ginagawa. Tuluyan akong lumingon sa lalaking nakangiti habang patungo sa akin.
Marcus Oliver.
Kung tutuusin ay nakakahawa ang napakaganda niyang ngiti, ngunit wala ako sa mood upang mahawa. I slowly stared at his excited expression, his eyes shows it all. His dark brown mesmerizing eyes are so hard to resist, kaya naman kahit gaano ako ka-busy ay hindi ko maiwasang mapatitig sa magaganda niyang mga mata. Sumasabay pa ang kaniyang makakapal na labi at manly na kilay. He's really a simple good looking guy, and I'm wondering why he still doesn't have a girlfriend—— or maybe he has girlfriends without me knowing.
His firm biceps moved when he lifted his arms revealing a protective hat.
"Dinalhan kita ng mas malaking salakot." Masaya niyang sagot at iniabot sa akin ang hawak niyang salakot.
Wala akong ibang nagawa kundi ang kunin ito. Sanay na ako sa mga ibinibigay niya sa akin kaya naman mabilis ko itong tinatanggap, kapag kasi nangangailangan siya ay ako rin ang takbuhan niya kaya parehas lang kami at talagang komportable na kami ni Marcus sa isa't-isa.
Minsan nga ay napagkakamalan na kaming may relasyon ng mga taga unang Distrito. Hindi ko na lamang pinapansin ang isyu na iyon, habang ito namang si Marcus ay magiliw na sinasakyan. Marami tuloy ang napapaniwala kahit na wala namang katotohanan.
"Salamat." Saad ko at kunot-noo siyang tiningnan, "May kailangan ka ba?"
"Ang sungit mo naman, pansinin mo naman ako. Halos magkaparehas lang tayo ng ginagawa pero pakiramdam ko nasa kabilang mundo ako malayo sayo."
I took a deep breath before I continued what I was doing. Umaandar na naman ang pagiging maingay ni Marcus, kalalaking tao pero ang daming maktol sa buhay.
"May ginagawa ako." Simpleng tugon ko.
Ganito lang ako umasta kay Marcus, pero isa siya sa pinakamahalagang tao sa buhay ko. I think it's my nature, I am an anti-social person and I am so blessed to have Marcus as my friend. He's really an understanding person, and I am quietly glad he's clingy when it comes to me.
"Ako rin, pero nabibigyan parin kita ng oras."
Napailing ako.
Is he asking some of my time? Kung iyon kasi ang hinihingi niya ngayon ay hindi ko iyon maibibigay, masyadong limitado ang oportunidad dito sa Eufrata kaya naman kung maaari ay sinu-sunggaban ko na ang lahat at wala akong oras na maibibigay para sa iba.
"Kahit kaunting panahon lamang para kumain? Verulia?" Muli nitong tanong.
Tumaas na ang kaliwa kong kilay upang sungitan siya ngunit biglang dumating ang isa na namang maingay saaking buhay.
"Huy Marcus, ginugulo mo na naman si Verulia alam mo namang walang oras yan sa iba! Pati nga sa sarili niya walang oras sayo pa kaya?"
Here they go again.
My eyes darted at the beautiful maiden running towards us. Laura, the very first girl in district 1 who talked to me without hesitation and disgust. Hindi siya katulad kong walang bahay, may ibubuga ang kaniyang pamilya at nakakamanghang ginawa niya akong kaibigan kahit na hindi niya ako ka-level.
She's wearing a yellow dress, perfectly fitting her yellow closed shoes. Her hair is properly fixed in ponytail making her look more beautiful.
Kailan kaya ako magmumukhang malinis at maganda? Makakapagsuot din kaya ako ng bestida katulad niya?
Huwag nalang siguro, baka magmukha lang akong basahan kapag nagsuot ako ng magarang damit.
I am really blessed to have them as my friends. Sa aming tatlo, ako ang pinakamahirap. Wala nga akong bahay, ngunit hindi iyon problema sa akin at umaabot pa sa puntong sinasamahan nila akong magtrabaho o humanap ng raket.
"Gulo mo, Marcus! Alis nga d'yan, bumalik ka na rin sa trabaho!"
Hindi ko na lamang sila pinansin atsaka patuloy na ginupitan ang malalaking halaman. Pasimple lamang akong nangingiti sa bangayan nila, hindi nila alam pero nabibigyan ng musika ang tahimik kong mundo kapag naririnig ko ang mga tinig nila.
"Kaya nga nagbabakasakali diba?"
"Alis diyan, may raket kami mamaya!"
Bumagal ang paggupit ko sa sinabi ni Laura. Maging si Marcus ay bumaba rin ang tinig.
"Saan? Laura isama niyo naman ako. Kailangan ko rin ng pera."
"Kailangan mo pala ng pera edi magtrabaho ka hindi yung ginugulo mo si Verulia diyan!" Pagsusungit ng aking kaibigan.
I finally smiled. Laura's nature is very clingy and noisy, siguro nga kung wala siya ay literal na magiging tahimik at patay ang mundo ko. But because of her, I learned to enjoy life.
"Magkaibigan nga kayo mga masusungit! Di bale, sa susunod nalang Veluriya, ililibre kita! Gamitin mo muna iyang salakot ko, masyadong mainit eh." Ani Marcus bago umalis sa tabi namin. Tumango na lamang ako bilang pagtugon.
Tuluyang lumapit sa akin si Laura.
"Ginugulo ka na naman ni Marcus no? Bat kasi di mo hayaang manligaw sayo, type ka ata nun!" ani Laura. Napangisi na lamang ako matapos niya iyong sabihin. Bakas kasi sa hitsura at tinig niya na nagseselos siya.
She likes Marcus. Hindi niya lang masabi at maamin.
"Bakit hindi mo sagutin?" Sa halip ay sagot ko. Natawa ako nang makita siyang nagulat at hindi agad nakapagsalita.
Naglakad ako upang puntahan ang iba pang bahagi ng hardin at nang maisagawa ang pag-aayos. Aligaga naman siyang sumunod sa akin na ikinatawa ko.
"Ba——baliw ka! Hindi ko siya type 'no!" Saad ni Laura habang sinusundan ako, "Ano ba'ng pinagsasasabi mo, Veluriya!"
"Wala ka bang ginagawa? Wala ka bang trabaho?" Hindi ko napigilang tanong.
We both stopped. Naalala ko biglang mas dukha nga pala ako sakanya. May bahay siyang tinitirahan samantalang ako ay nabubuhay sa kalsada. Kahit huwag na siyang magtrabaho ay maayos lang dahil may makakain parin sila.
"Actually may raket ako mamaya, gusto sana kitang yayain kung libre ka. Dagdag kabuhayan to."
With a wide smile, I accepted her offer. Aarte pa ba ako, bago ko maisalba ang ibang taga kalye kinakailangan ko munang magtrabaho para sa sarili ko, para sa lola ko.
"Yes naman! Kaya paborito kitang ayain eh, alam kong hindi ka aayaw. Mamayang gabi, alas-siyete hihintayin kita sa harapan ng lumang bato sa Eufrata sabay nating pupuntahan ang Ikalawang Distrito." Halos lumundag pa siya sa tuwa nang sabihin iyon.
Wala akong nagawa nang agad din siyang magpaalam at iwan ako sa hardin.
I should make my work done para naman marami pa akong makuhang pera bago matapos ang araw na to.
Huli na nang mapagtanto ko kung saan kami pupunta.
District 2.
The entrance to the Palace.