Kinsley POV
Hindi madaling mag bigay ng tiwala at hindi rin madaling mag tiwala lalo na kung matagal na 'tong na sira. And as for me? Hindi ako madaling mag tiwala. Many thoughts run through my mind, and I don't know what to believe.
I'm the only child of a businessman. Our company is well-known, as is our family in the business world. At dahil kilala at may pera kami isa yun sa naging dahilan kung bakit hirap akong mag tiwala sa tao. Hindi sa maarte ako kundi nag-iingat lang. Hindi man ako lumalaki ng normal gaya ng iba at wala man akong kalayaan, alam na alam ko naman ang kayang gawin ng isang tao para lang sa pera. 
"There is nothing suspicious about her and her family but you still need to be careful" he said, making me breathe a sigh of relief
Sa business world maraming tao ang kayang gumawa ng masama para sa pera at lahat gagawin para lang pabagsakin ang kakompetensya. 
"Thank you Kuya Austin" narinig sa kabilang linya na napabuntong-hininga ito
"Are you okay there? We haven't been able to go back to the Academy yet" 
I couldn't help but smile. Madalas man seryuso si Kuya Austin pero mabait naman hindi nga lang halata. Pero overprotective si Kuya Austin sa amin ni Ate Addison na kambal niya. 
"Okay lang ako Kuya. I enjoyed the class earlier" my smile widening as I remembered what we learned earlier.
Until now, I can't believe I'm here sa paaralan na pangarap ko. It feels like I'm dreaming.
"That's good . . .  How are you feeling?" Tanong nito na kinawala ng ngiti sa labi ko
"Still the same, Kuya. Sometimes I feel dizzy, and right now, I'm in the infirmary" I admitted na kinatahimik ng kabilang linya
"Are you taking your medicine?" 
Tumango ako kahit na hindi naman niya makikita "Yes ang kaso paubos na" 
"Alright, I'll take care of your medicine, just call me when you need anything else, is that clear?" 
"Yes" 
"Addison is already calling me. Bye, Kinsley" 
"Bye Kuya" Paalam ko at ako na mismo ang pumutol ng tawag. I leaned against the headboard of the bed and closed my eyes.
Ramdam ko ang pagkirot ng ulo ko na nakasanayan ko na. Sakitin ako kahit nung bata ako kaya hindi na ako nagtataka kung bakit mabigat ang pakiramdam ko ngayon. 
"Excuse me?" napadilat ako at tumingin sa lalaki na nasa harap ko. Naka uniporme din ito kaya nalaman ko kaagad na estudyante din siya gaya ko "Naasikaso ka na ba ni Nurse Keith?" 
Tumango ako "Yup" naasikaso na ako kanina ang kaso hindi naman ako pwedeng uminom ng gamot basta basta. Naintindihan naman ito ng nurse kaya hinayaan niya na lang na makapagpahinga ako dito. 
"Are you the transferee in section E-3?" he asked, which puzzled me
"Y-yeah, I'm Kinsley Azurine Asteria" 
"Asteria?" Kita ko ang paghanga sa mukha nito nang tingnan niya ako "Nang galing ka pala sa kilalang pamilya" I didn't say anything in response because I felt somewhat uncomfortable whenever I heard something like that.
"I'm Von Drake Chavez, I am a scholar here and sometimes I help out here in the infirmary. I know a lot about medicine" 
He knows a lot about medicine? Woah sa mundo ng medisina kailangan mo laging mag aral at mag basa tungkol sa mga uri ng sakit at sa kung ano ang maaaring lunas nito. Estudyante pa lang siya pero mukhang marami ng nalalaman pag nagkataon na nakilala siya sa doctor ko maaaring kunin kaagad siya at alukin ng trabaho sa mismong hospital nito sa hinaharap. 
But I'm wondering . . .  why does he seem so nice? He's one of them . . .  Is he different from them, or am I mistaken?
"Nice to meet you" sabi ko at ngumiti sa kanya
"Kelly!" the door suddenly burst open, and Cali entered, carrying my medications. She was out of breath and sweating profusely.
"It's Kinsley not Kelly" 
"Oo na! Oh ito na yung gamot mo" iniabot niya sa akin ang isang maliit na bag na ang laman ay mga gamot ko. 
"Gamot mo lahat ng 'yan?" biglang tanong ni Von sa akin nang makita ang laman. 
"Yeah" I replied, searching for one particular medicine I needed to take whenever I had a headache "I found it" bulong ko pero natigilan din nang makita ang seryusong mukha ni Von habang hawak ang ilan sa mga gamot ko. 
Pakiramdam ko mas lalo ako na namutla nang lumipat ang tingin niya sa akin. Wala sa sariling na pa lunok ako. He must have a lot going through his mind now, considering he knows a lot about medicine. He probably figured out why I have those medications.
"Are you two okay? May nangyare ba habang wala ako?" Tanong ni Cali kaya naman pilit akong umakto ng normal. 
"Wala naman. Tubig oh para mainom mo na yung gamot mo" sabi nito at inabutan ako ng bottle of water
"Von . . .  " ngumiti lang siya sa akin kaya tinanggap ko ang tubig at ininom na ang gamot ko
"Bili lang ako ng pagkain natin. Von pabantay muna" bilin ni Cali at iniwan na ulit kami
I sighed and slowly looked at Von, who was now also looking at me. 
"Yung gamot . . .  " 
Ngumiti siya sa akin at umiling "Let's not talk about that. I know you're not comfortable and I'm sorry dahil tiningnan ko pa, I just can't help it" 
"Okay lang at thank you pala" 
"Thank you for what?" 
Umiling ako "Wala lang" 
"Can you be my friend?" His unexpected question caught me off guard "Wala akong gaanong kaibigan dito dahil bukod sa hindi ako katulad nila at wala naman akong pera kaya ako na mismo ang dumedestansya. Don't worry wala naman akong hidden agenda sa pakikipagkaibigan sa'yo, I just really want you to be my friend. So . . .  Friends?" tanong nito at nilahad pa ang kamay
I hesitated for a moment, but soon enough, I found myself smiling as I reached for his hand.
"Friends!" Sagot ko na kinalawak ng ngiti niya
I'm happy that I'm gaining more and more friends as time goes by. But the thing is, mapagkakatiwalaan ba kayo?