MOONSTAR'S POV
"ANNYEONGHASEYO," Bati ko muna sa kanilang lahat sabay yuko."Nice meeting you guys, I'm Moonstar Park-" I stopped speaking when Commander spoke.
"It's okay Moonstar, you can tell us your full name, kakampi kami hindi kalaban." He said smiling.
I was forced to smile at him. Napapaiwas ako ng tingin saka napabutong hininga. Hindi sa ayokong sabihin sa kanila 'yung buo kong pangalan, tamad lang talaga ako.
"Uhmm.. I'm Awileih Miyazuwa Maxthine Hazeteil Moonstar Park San Pedro, 17 yrs old. You can just call me Moonstar or what ever you want to called my name. A-ahmm.. maybe you are also wondering why my name is long, actually I also do not know. I just now also found out everything about the personality of my parents.. Mabait ako.. pero hindi lahat ng nasa paligid ko ay pinagkakatiwalaan ko. Lumaki ako ng patago dahil inilalayo ako ng lolo't lola ko sa maraming tao.." I said and took a deep breath before speaking again.
"...Katulad ng sinabi ni Ainsley seryoso din ako kapag misyon ay misyon pero kapag naman nagbiro kayo ay mapapangiti pa rin ako. Tulad naman ng sinabi ni Keisline, kung anong klaseng ugali ang ihaharap mo sa akin ay 'yun lang din ang ugali kong ihaharap sayo pero hindi kita masiyadong papatulan. Tulad naman ng sinabi ni Ayen, don't even habit of hurting me especially those around me because you can't handle the cruelty of my revenge. At gaya din ng sinabi ni Lexi mabait ako pero mabilis maubos ang pasensiya ko lalo na kapag sapilitan akong ginigising sa umaga kapag inaantok pa ako.."
"...Hindi ko sasabihin sa inyo ngayon ang lahat ng mga kaya kong gawin, mas gusto kong patunayan ang lahat sa mga kilos ko at hindi sa salita ko." Pagkasabi ko nun ay muli akong yumuko at nginitian sila. Bumalik naman na ako sa puwesto ko kanina.
tumayo si Commander sa harapan naming lahat at nagsalita.
"Kilalang kilala ko na ang bawat isa sa inyo, ang buong pagkatao niyo, mga kakayahan niyo, mga gusto niyong gawin sa buhay, maging ang mga kinatatakutan at kahinaan niyo ay alam ko. Bukas ng umaga ay sisimulan niyo na ang pagtratraining-" Commander interrupted when Ainsley and Lexi suddenly shouted for joy.
"Woahh!" Magiliw na sambit ni Ainsley.
Ayen smiled but was obviously nervous. Si Keisline naman na nanatiling walang reaction habang pinagmamasdan 'yung dalawa, nagsalubong ang mga mata namin kaya agad kong iniiwas ang tingin sa kaniya.
"Yeah I'm so excited!" Maarting sigaw ni Lexi. Huh? Anong excited dun eh training lang naman iyon?
"Sandali, huwag kayong masiyadong maging masaya, baka pagsisihan niyo 'yang mga sinasabi niyo kapag nandoon na kayo sa loob. Hindi lang iyon basta-basta training lang Lexi and Ainsley.." Saad ni Commander na seryosong seryoso. Napatigil naman ang dalawa at napapahiyang yumuko.
"Ang pagtratraining niyo ay hindi lang para i-ensayo kayo sa pakikipaglaban at ang iyong mga kakayahan. Ang training na ito ay isang laro na marami kayong pagsubok na haharapin para makalabas kayo at kung sino ang unang makakalabas dito ay siyang mamumuno sa grupo niyong ito.."
"..One week kayong nandoon sa loob. Ang kailangan niyo dito ay TIBAY NG KATAWAN, PALAISIPAN, IMAHINASYON at ang huli ay PAGKAKA-ISA. Tandaan niyo ang sinabi ko. Isang sandata lang ang dadalhin niyo sa loob."
"What!? Isa lang po? Ang sabi niyo marami kaming haharapin na pagsubok sa loob ng isang linggo tapos isang sandata lang! Ang unfair naman!" Lexi complains of not accepting what Commander said.
"Gaya ng sinabi niyo, hindi ko kayo pinili para magpatalo, pinili ko kayo dahil karapat-dapat kayo, Training palang to pero may nagrereklamo na pano pa kaya kung kaharap niyo na ang mga kalaban? Isang sandata lang para matuto kayong lumaban kahit wala na kayong mga armas at hindi sandata ang kailangan niyo diyan kundi ang pagkakaisa, tulungan." Tinignan niya kami isa-isa.
"..Gusto namin makita kung gaano katalas ang isip niyo at kung ano ang ilalabas niyong kakayahan kahit walang kagamitan. Hindi namin ito gagawin para sa ikapapahamak niyo, kundi para madagdagan ang mga kakayahan niyo at makontrol ang mga bagay na hindi niyo kayang kontrolin noon."
"..Sa simula ay magkakahiwa-hiwalay kayo dahil may kaniya-kaniya kayong mga pagsubok na haharapin base 'yun sa pagkatao niyo at kakayahan niyo. Na sa sainyo yon kung gusto niyong magkakasama kayo o magsosolo kayo para madali ka agad kayong makalabas. Just rest and get ready for tomorrow. That's all." Mahabang saad niya at iniwan kami ditong mga nakatulala.
I sighed and turned to my colleagues. Nung kaninang masigla ang mukha ng dalawa ay napalitan ng panlulumo. Si ayen naman ay doble ang kaba na nakikita ko sa mukha niya. When I looked Keisline, it's seemed like she just ignored everything and she was very relaxed while grabbing a food under the table.
Chillax magjudge ka muna..
I got up and left them there. Wala na din naman na sa tabi ko si Rh•bby, siguro ay nakikipaglaro na yon sa ibang mga robot tss! sabi ko pa naman may kakilala na ako at kakampi dito pero hayun, pinagpalit na ako sa ibang mga robot hmp!
Dumeretso ako sa kitchen para kumain muna at pagkatapos ay tinungo ko na ang kwarto ko para makapagpahinga at makapaghanda na mamaya.
Nakita ko pa si Ainsley na ngayon lang umalis sa pwesto niya kanina at nakangiting lumapit sa akin.
"Where are you going, Star?"
"Mmm.. In my room. I'm going to rest.." He nodded at me and smiled.
"Goodluck satin bukas." Ngumiti lang ako sa kaniya at nagpatuloy na sa kwarto. Naligo lang ako saglit at natulog na.
Nagising ako ng magalarm yung phone ko. 4:30am pa lang pero bumangon na ako para makapag-ayos na sa sarili, sa mga ganitong sitwasyon o labanan nagsusuot na ako ng pambabaeng damit dahil dito naman ako mas komportable.
Pumasok ako sa banyo para magsimula ng maligo, ng matapos ako ay nagsuot na agad ako ng damit na kagabi ko pa inihanda.
Nang matapos ako sa pag aayos ay kumuha ako ng dalawang chocolate sa ref at itinago yun sa bulsa ko.
Nasa likod ko naman ang mga pana na pinili ko bilang isang sandata ko.
Umupo ako sa kama ko at inisip na naman sina lolo at lola, nangilid na naman ang mga luha ko at nagpaunahang tumulo sa pisngi ko, napasinghal ako at tumingala sa kisame, pinunasan ko naman ang mga luha ko at nagpaypay sa sarili gamit ang mga kamay.
"Bakit ba kasi nangyayari to? Ano ba balak ng tadhana sa akin? Pfft.. lumaki ako ng ulila sa mga magulang pero inalagaan at minahal naman ako nila lolo at lola tapos nalaman kong hindi pa pala patay ang mga magulang ko kapalit naman nun ang pagkawala nina lolo at lola.." I whispered to myself. I do not know why at such a young age I immediately experience the loss of a loved one in life.
Patuloy pa din akong umiiyak, wala na akong masasandalan,makakapitan, maaasahan kundi ang sarili ko na lang.
Kahit ganito ang sitwasyon ko sa buhay hindi ako 'yung tipong sumusuko na agad kasi para sa akin hinahamon lang ako ng tadhana kaya sa halip na manghina ako sa mga pagsubok na napagdaanan ko at bagong haharapin ko ay mas lalo pa akong napapatibay at napapalakas nito lalo na kapag may nakikita akong pag-asa. Haha wala ata sa bokabularyo ko ang salitang give-up tss..
This is probably the time for me to use everything my grandparents taught me, and I will make sure I do not waste everything they taught me. Sabi ko nga kila lolo at lola lang ako nag-iisip bata pero pag-iba na ang taong kaharap ko nagiging matured ako..
Ayoko sa lahat ay 'yung sinasaktan ang mga taong malapit sakin, ayoko sa lahat 'yung kinakanti ang mga mahal ko dahil kapag nawala ako sa sarili ko, hindi ko mapipigilan ang sarili ko kung ano man ang magagawa ko sa mga taong ito, pero nangyari na, iisang tao lang ang nagkulong sa mga magulang ko at
kinuha ang lolo't lola ko.
I will make sure he will pay for everything he did to my family and I will make sure that he will never get this Chimitan Gem from me.
I wiped away my tears and lay down on the bed again, I did not realize that I was asleep again.
___
~>>To be Continued..<<~