Natatanaw ko na ang La Sireneta Resort.
Trademark nito ang isang malaking white gazebo. Nakabilog rito ang limang malalaking statwa ng mga sirena na nakadikit sa limang magkakahiwalay at nakapalibot na poste na siyang nagsisilbing pundasyon ng gazebo.
Nang makalapit na ako sa gazebo ay inihinto ko na ang makina at inihulog ko na rin sa tubig dagat ang anchor ng kulay kahel kong speed boat. This is a Waterwish QD25 Cabin Speed boat. Kaya nitong magsakay ng 12 na katao and it can run up to 200 HP.
I parked it in front of the mini pier of the said resort. Paghagis ko ng lubid ay kinuha ito ng isang tauhan ng resort upang itali sa edge ng pathway at siyempre ay nag-thank you ako.
Anyway, this resort is owned by a friend of mine kaya pwede akong dumaong dito anytime. Dito rin kasi ako naglalagi sa resort na ito kapag kailangan ko ng signal para maka-connect sa outside world.
I took a glance on my wrist watch and it says 4:30 p.m. Luminga-linga ako sa paligid at wala pa sa eksena ang aking mga former high school classmates. Dapat by 3:45 p.m. ay nandito na sila. Nasaan na ang mga yon? Hindi naman siguro na-delayed ang flight nila.
Since may signal na dito sa bayan ng Coron ay tinawagan ko ang magaling kong best friend, “Nasaan na kayo?” I jumped out of the boat at tumambay sa may pathway na gawa sa kahoy. Isa’t kalahating taon na ako sa lugar na ito but this place never stops to amaze me. Sa magkabilaang gilid ng nilalakaran ko ay ang dagat na may napakalinaw na tubig at kitang kita ang mga kumpulan ng mga isda pati na rin jelly fishes.
“Nasa puso mo lang kami, Bru! He-he.” Matinong sagot ni Liza sa tanong ko.
“Sige, magsiksikan kayo sa puso ko. Pag ako nainis, babalik ako ng resort na walang kasama.” Banta ko sa kanya. Sa kanila pala. Narinig ko ring nagsalita si Vangie at ang sabi ay wait lang daw. Pero syempre, biro ko lamang iyon sa mga kaibigan ko. Sayang naman effort at pamasahe nila kung iiwan ko lang din sila.
“Hindi pwedeng bumili ng kasoy at ng kung anu anong mga anek muna bago kami dumerecho sa napakaliblib mong resort ha, Jane Dela Merced? Taray mo ah!” Kita niyo ‘tong babaeng ito, ako pa daw ang mataray eh samantalang siya itong nagtatatalak sa phone. Hay, grabe lang.
I held out a not so deep sigh, “Bilisan niyo na diyan. Marami namang kasoy sa resort.”
“Bumibili pa din kami ng signal!” Nga naman, madalang kasi ang signal sa lugar. May mga piling spots lamang ang mayroon nito.
Napangisi na lang ako sa huli niyang sinabi. Abnormal pa rin talaga, “Ewan ko sa’yo, Luzviminda! Bilisan niyo na dyan.”
Makaliblib naman itong si Liza. Hindi naman ganun ka-liblib ang resort ko noh. Pagtapak mo pa lang ng Apo Island, andun na yun sa bungad pa lang. At yun ang pinakamagandang resort sa isla na yon! Pinakamaganda siya kasi nag-iisa lang naman yon doon. He-he.
Habang naghihintay sa kanila ay hinayaan ko na lamang muna ang sarili ko na tumanaw sa malawak na karagatan. Living here for the past one and a half years makes me feel so special and realized that life is truly an amazing thing.
This is home for me. I am home.
Sa sobrang kagandahan ng lugar, pakiramdam ko ay ganun na rin ako kaganda.
“Taray naman, self.” Anas ko sa sarili. Gandang-ganda lang eh noh. He-he-he!
I went here feeling so devastated, wasted and so ugly. But as time goes by that I stayed her for good, everything goes wonderful and beyond beautiful. My life here has been so peaceful also.
Malayo sa maingay, mausok, magulo at stress na nakagawian ko na sa Maynila.
And most of all, this place is far enough from the heartbreak that I have been through.
Okay, so much for the drama.
Mga kaibigan kong walang magawa sa buhay at naisipang dalawin ako dito, magpakita na kayo please bago pa ako tuluyang bumalik sa lungga ko nang walang mga kasamang bwisita.
Hindi nagtagal ay isang morenang bruha ang sumisigaw habang palapit sa akin. “Bruuuuuuuu!!!...” Ayan na siya at sinalubong ako ng yakap at magkabilaang halik sa pisngi. “Finally, makikita na rin namin ang pinaglulunggaan mo for the past two years.”
Nangingiting tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. Maitim pa rin talaga siya at mas matangkad pa rin ako sa kanya. Ha-ha. Pero nagpahaba siya ng buhok ngayon at nagpakulot pa. Pareho pa kami ng kulay ng buhok ngayon na Reddish Brown. Magkaibigan nga kami. Rumaraket na rin pala siya ngayon bilang model. Model-modelan. Ha-ha.
“Correction Bru, one and a half.” Pagtatama ko sa sinabi niya.
“Ganun din yun pag ni-round off. Tseh. Tara na.” Lumakad na si Liza papunta sa tapat ng isang malaking kulay blue na motor boat. “Ito yung sasakyan natin?” Turo niya sa bangkang iyon.
Isa ang bangkang itinuro ni Liza na ginagamit ng resort para sa mga guests na nag-aavail ng island tour packages.
“Hindi yan, Gaga. Pag yan ang sinakyan natin, aabutin tayo ng dilim sa dagat. Ayun!” Nginuso ko ang orange speed boat ko.
“Woah. Speed boat na may cabin. Big time na talaga ni Bruha. Sana ginawa mo ng yate, nahiya ka pa sa amin,” Nauna na siyang sumakay.
Naiiling nalang ako sa sinabi niya. Actually may yate rin talaga ako. Pero mas mabilis kasi ito kaya ito ang ginamit ko na pangsundo sa kanila kasi nga speed boat. Nyahahahaha!
Since pangdalawahang tao lang ang pathway ay nakapila ang mga kaibigan ko at isa-isa nila akong binati.
“Mars, I miss you!” Nagyakapan kami ni Mary. “Grabe ang ganda dito sa Coron! Kaya siguro dito mo naisipang maglungga noh? Finally, nakarating na rin ako ng Palawan. Since high school pa lang tayo ay gusto ko nang makarating dito. Buti nalang talaga nabigo ka sa pag-ibig at dito mo napagpasyahang mag move on.” Lumingon siya sa likod, “Oh, wala ng hard feelings ah. Bawal ang ampalaya dito.” Nangingiti na lang ako sa mga pinagsasabi ni Mary. Madaldal pa rin pala siya.
“Mamay, yung bibig mo.” Sita ni Marlon sa asawa.
“Miss you too, Mars!” Nakangiti kong bati na lamang kay Mary. Yun nalang ang nasabi ko sa haba ng sinabi niya. She never changed. Sobrang daldal pa rin despite of her being petite.
May buhat na baby si Marlon na sa tantiya ko ay nasa two years old na yata, “Ito na si Baby Michael? Ang laki laki na niya. Ang cute cute pa!” Hindi ko napigilang kurutin ang mamula mula nitong pisngi. “Hello there, Baby?”
Nginitian naman ako ng bata. Ang cute talaga! Same pa rin ang mga trabaho nila Mary at Marlon as tutor/teacher.
Tinapik ko sa balikat si Michael na kasunod ni Mary at siya ring may dala ng mga gamit nilang pamilya. Yung totoo, katulong ba ito o asawa?
“Welcome aboard Daddy Marlon!” Halos magka-height lang sila ni Mary at mag-sing payat din. Para nga lang silang magkapatid eh.
Tumango naman ito at ngumiti. “Salamat.” Kinuha ni Mary si Baby Michael kay Marlon at sumakay na rin sila ng speed boat.
“Dahan-dahan.” Paalala ko sa mag-asawa. Medyo maalon kasi at nahirapan si Mary sa pagsampa sa bangka. Inabot na ni Liza si Baby Michael mula kay Mary. May silbi naman pala kahit papaano ang best friend ko.
“Nurse Vangie, na-miss kita!” Hinalikan ko si Vangie sa pisngi. Siya din ay ganun pa din ang itsura. Maputi at medyo hindi rin katangkaran na mapayat. Akala ko sa loob ng isa’t kalahating taon na hindi ko sila nakita ay may magbabago na sa mga itsura nila. Ganun pa din pala. Ha-ha.

“Ako din Jane, na-miss kita. Kwentuhan tayo mamaya. Girls’ talk,” Sabay kindat pa niya sa akin na sinagot ko ng tango.
“Halow Martin! Long time no see! So ano? Kayo na ba ang susunod na ikakasal?” tanong ko kay Martin na nasa likod naman ni Vangie. Boyfriend niya ito at kauuwi lang nito galing abroad. Sa barkada ay ito ang mala-Hunks ang built ng katawan. Halatang batak sa gym at may itsura din naman. “Pwede nyong rentahan ang buong isla sa akin.” Birong totoo ko sa kanila.
“Wala pang budget, Jane. Ipon-ipon pa muna. Tsaka na kami. Paunahan natin ang matanda.” Lumingon ito sa lalaking kasunod niya at halatang ito ang pinariringgan.
Walang iba kundi si Miguel.
Medyo pumintig ang puso niya.
Char lang.