Medyo mahaba haba pa ang daan na tinatahak namin ngayon.
Nasisinagan pa naman ng konting liwanag ang paligid although kanina pa wala sa eksena si Haring Araw. Panigurado maya-maya lang ay magiging sobrang dilim na ng buong paligid kung kaya’t kailangan talaga naming magmadali dahil tiyak at literal na mangangapa kami sa dilim maya-maya lang.
Mas lalo kong binilisan ang paglalakad.
“Bilisan pa natin dahil padilim na,” sabi ko sa kasama ko na matamang nakasunod lamang sa akin.
"Jane, naka-move on ka na ba?" out of nowhere na tanong sa akin ng halimaw na ito. Bakit ko nga ba siya tinawag na halimaw?
Wala naman, trip ko lang. Basta halimaw siya. Yun na yun.
Nang lingunin ko siya aba’t ang laki ng ngisi at para pang nang-aasar at nanghuhuli kung mapapa 'hindi pa' niya ako sa tanong niya.
“Saan nanggaling ang ‘Hindi Pa’ Jane?” Inis kong tanong sa aking sarili.
I think I should stop over thinking. Of course, matagal na akong nakamove on! Matagal na matagal na. Ano ba ang akala niya sa akin? Forever malulugmok nang dahil lang sa naging nakaraan namin? Hindi titigil ang mundo para sa kaniya o para sa aming dalawa. There’s more to life than all the heartaches I’ve been through.
Kaya ko ang mundo nang wala siya sa buhay ko.
"Alam mo, sira ulo ka. Matagal na noh," Mataray ko namang sagot sa walang kwenta niyang tanong. "Masyado akong busy sa pagpapatakbo ng resort ko na ito para maisip pa kita."
"Weh, hindi nga?" Nang-aasar pa rin ang damuhong ito. Sa paraan ng pagkakangiti niya, maiinis ka eh.
Tumigil ako sa paglalakad at humarap sa kanya habang nakapamaweywang, nakakunot ang noo at nakataas pa ang kaliwang kilaw. "Miguelito Ruiz, tigil-tigilan mo ako diyan sa pang-aasar mo ha! Pag sinabi kong matagal na, meaning matagal na. Tapos na! Huwag ka ngang feeling diyan. Bahala ka sa buhay mo kung ayaw mong maniwala. Malaki ka na and I don’t care whether you will believe me or not. Tapos na ako sa stage ng buhay ko na may pakialam pa sa sasabihin o tingin ng ibang tao sa akin.”
“Eh ayokong maniwala eh. What can you do?” nasa tono pa rin niya ang pang-aasar? “Aminin mo na kasi, tayong dalawa lang naman nandito oh. Promise, walang ibang makakaalam.”
All of a sudden habang naiistress kami sa paghahanap ng daan ay yun ang itatanong niya, hindi pa ba siya nababaliw?
Sige lang Miguel, simulan mo ako
I just rolled my eyes.
“Di pa siya nakaka-move on. Mahal pa niya ako,” aniya at tumawa pa nang malakas na parang baliw! Wala talagang magawa ang hudyo at ako ang natripan niyang asarin.
Asarin ko na nga lang din. Patulan ko na. Wala naman akong choice. Siya lang din ang mapag-ti-tripan ko ngayon.
“Gusto mo bang marinig ang gusto mong marinig?” Pang-aasar ko na rin sa kanya. “Baka pag ikaw pinatulan ko, bigla kang bumalik sa akin at iwanan mo si Mirasol." Ngumiti pa ako ng fake pero agad din akong sumimangot. Alam mo yung ngiting sarcasm? Ganun! Yung tingin din na parang nanghahamon ng away pero alam mo naman na ikaw rin ang mananalo sa huli. Ngiting mayabang.
Bigla siyang natigilan sa sinabi ko pero agad din naman siyang nakabawi at ngumisi na naman, "Uy, mahal pa niya talaga ako..." Patuloy na pang-aasar pa ng hudyo at ang sarap lang niyang kutusan. Tumingin siya mga kamay naming magkasalikop pa rin, “Ayan ang ebedensiya oh, nakalatag sa harapan nating dalawa. Muli siyang tumawa ng malakas. He’s acting so weird. Nakakain ba ng masamang hangin ‘to? O baka nasaniban ng kung anumang elemento sa paligid.
"Mahal mahal ka diyan! Mahal na bigas! Leche ka lang talaga, Miguel. Ewan ko sa'yo. Mag-assume ka habambuhay." Inis ko siyang tinalikuran at mabilis na inihiwalay ang kamay ko sa kanya.
Nagtuloy na ako sa paglalakad papunta sa isang kweba. Kahit huwag na siyang bumuntot sa akin ay okay na okay lang. Of all our friends, kung bakit naman kasi siya pa ang nakasama ko!
Naramdaman kong parang wala ng nakasunod sa akin at tama nga ako ng hinala. “Ano? Tatanga ka na lang diyan?!” Inis kong tanong sa kanya. Hindi siya umabante sa paglalakad at parang nag sa-sight-seeing nalang siya ng likuran ko.
“Pero di nga, Jane? Mahal mo pa ako?” Sa pagkakatingin niya sa akin ay hindi na ako sigurado kung seryoso na ba siya o bigla lang ulit ngingiti pagkatapos para lang talaga mapikon ako sa kanya.
‘Ang mapikon, talo. Huwag kang papadarang, Jane.’ I reminded myself. Mahirap na.
“Isa pang tanong, makukutusan na talaga kita! Para kang tanga kung magsalita. Walang Mirasol sa buhay mo?” Defensive kong sagot sa kanya.
Hindi siya nakasagot kapagkuwan ay naglakad na rin siya palapit sa akin.
"Te-teka lang, Jane!" hinawakan niya ang kamay ko dahilan para ako naman ang biglang matigilan. I mean, matigil ako sa paglalakad papasok ng kuweba. Kasi nga hinila niya ako.
Defensive si Ate. Shut up!
"Anu ba!" piksi ko. "Hindi mo na ‘ko kailangang hawakan." agaw ko sa kamay ko mula sa pagkakahawak niya, “Malaki na ako. Kaya ko na sarili ko.”
"Ang dilim dilim diyan, sigurado ka bang papasukin natin yan? Wala pa tayong dalang flashlight. Hindi ka ba natatakot?"alanganing tanong niya.
Napangisi ako sa sinabi niya pero saglit lang. Anong akala niya sa akin? Consistent na matatakutin? Hah! Akala niya lang yun. I’ve changed for the better. I am Jane version 2.0.
Sumilay ang nakakalokong ngiti sa mukha ko, "Hindi. Eh, ikaw? Nababading ka na? Takot ka?"
"Bading kaagad? Hindi ba pwedeng nag-aalala lang muna?" Umiiling pa niyang sabi. "Sige na, tara nang pasukin yan. Matapang ka pala eh. Tsaka iyo naman itong isla at kabisado mo na ang pasikot sikot dito. Bading-bading ka diyan, halikan kita eh." Sarkastiko nitong sabi.
Nilampasan na niya ako at siya pa ang nanguna sa pagpasok namin sa madilim na lagusan na sa pagkakaalam ko ay ang short cut papunta sa kung saan nga ba?
Hala!
Sheet of paper! Nakalimutan ko na...... Argh! Bahala na!