"OH, Jañella, saan ka pupunta?" tanong ni Mama.
"Ahm, bibili lang po sa labas. Naubusan po kasi ako ng papel para sa module ko.  Kailangan ko na po kasing magpasa bukas."
"Dis oras na ng gabi, delikado na diyan sa labas. At isa pa baka wala na ring bukas na tindahan." ani pa ni Mama.
"Diyan lang naman po ako sa may kanto bibili. Panigurado bukas pa si Aling Bebsang, alam n'yo naman po iyon mukhang pera. Ang mamahal pa ng presyo ng mga paninda. Akala mo bumbay–sobrang taas makapatong."
"Oh sige na, bumili ka na para makabalik ka na agad. "
"Sige po, isasama ko na lang po si Meyo para may kasama po ako–slash protector." tukoy ko sa alaga kong aso.
So ayon nga sinama ko si Meyo, kaso pagdating namin sa tindahan ni Aling Bebsang ay sarado na ito.
"Nakakainis naman Meyo, sarado na pala si Aling Bebsang. Hindi tuloy ako nakabili ng papel." kausap ko sa aso kong si Meyo.
"Mabuti pa umuwi na tayo baka mamaya may makita pa tayong multo." Takot pa naman ako sa multo.
Kasalukuyan na kami ngayong naglalakad ni Meyo pauwi ng bigla na lang akong natigilan at napahinto sa kadahilanang... may nagbubugugan—este may binubugbog pala, sa mismong dadaanan namin.
Dali-dali kong hinatak si Meyo papunta sa gilid ng nakaparadang sasakyan na malapit lang sa amin para magtago.
Bahagya akong sumilip upang malaman kung ano na 'yong nangyayari sa binubugbog ng mga lalaki. Masiyadong madilim sa kinaroonan nila. Pero kahit gano'n ay kitang-kita ko pa rin kung paano suntukin at tadyakan ng mga lalaki 'yong ang isang lalaki na ngayon ay nakahandusay na sa lupa.
Hindi pwedeng magtago at hayaan ko na lang ang mga lalaking iyon sa ginagawa nilang katarantaduhan. Kawawa naman kasi si kuyaing binubugbog nila, hindi na nga makatayo 'yong tao ayaw pa nilang tigilan.
Nilingon ko si Meyo. "Meyo kailangan nating tulungan 'yong lalaki" kausap ko sa aso ko.
Arf... Arf... Arf... Arf (Translation: Oo ba, maasahan mo ko Jañella)
"Makinig ka sakin, Meyo... kailangan maging asong ulol ka ngayon. Sugurin mo sila at ipakita mong galit na galit ka na parang gusto mo silang lamunin ng buhay. Kung kinakailangan na kagatin mo sila pa lang matakot sila... gawin mo, tutal mga masasama naman sila. Basta mag-iingat ka lang, ha? Naiintindihan mo ba?"
"Arf... Arf..." Sagot ni Mayo. (Translation: Basic, kayang-kaya.)
Matalinong aso si Mayo kay alam kong naintindihan niya 'yong sinabi ko.
At iyon nga, sinugod ni Meyo 'yong mga lalaki, at tulad ng inaasahan ko nagtakbuhan nga ang mga tarantado na parang mga duwag at takot na takot. Wala na akong inaksaya pang oras. Agad akong lumapit sa lalaki at inalalayan itong tumayo.
"Ayos ka lang ba?" Nag-aalala kong tanong sa kaniya matapos ko siyang itayo.
Wala akong nakuhang sagot mula sa kaniya, kundi pag ubo lang. Mukhang hindi na niya magawang pang magsalita dahil sa mga natamo niyang suntok at tadyak. Kawawa naman siya. Sana lang talaga ay makagat ni Meyo 'yong mga sira ulong iyon. Ang sasama nila!
Gusto kong makita ang mukha niya kaso masiyadong madilim. At isa pa wala na rin kaming oras, baka kasi mamaya bumalik na 'yong masasamang taong nambugbog sa kanya.
"Mabuti pa umalis na tayo dito. Baka mamaya bumalik pa sila. kaya mo bang maglakad?" tanong ko pa sa kaniya.
Haist! Mukhang hindi ko na kailangan pa marinig ang sagot niya, dahil halata namang hindi niya kaya. Kaya ayon inalalayan ko na lang siya. Ang kanan niyang braso ay iniakbay ko sa balikat ko tsaka ko ito hinawakan gamit ang kanan kong kamay para hindi ito maalis sa pagkaka-akbay sa balikat ko. Ang kaliwa ko namang braso ay niyakap ko sa bewang niya para maalalayan siya sa pagtayo at sa pag lakad. Infairness ang bigat nya. Sabagay bakit pa ako magtataka e ang tangkad niyang tao. Hanggang kili-kili niya nga lang ako, e. Kaya naman sobrang nahirapan ako sa pag-alalay sa kaniya. Muntik pa nga kaming matumba, pero buti na lang nakahalata itong si Mr. Ewan, kaya ayon naagapan niya ang ambang pagkatumba namin.
Sana lang ay ayos lang si Meyo, huwag naman sanang may mangyaring masama sa kanya.
Medyo malayo pa 'yong bahay namin dito. At hindi pwedeng dito kami dumaan sa highway dahil baka makita nila kami kaagad. Kaya naman doon na lang kami dumaan sa may patubig, sa sapa, kung saan kapag diniretso ang patubig na ito ay madadaanan ang likod ng bahay namin. kaya dito na lang kami dadaan para mas mabilis at mas ligtas.
"Wala talaga kayong mga utak! Bakit n'yo iniwan? Tignan n'yo tuloy na nangyari, natakasan tayo!" sigaw ng lalaking sa tingin ko ay hindi kalayuan sa kinaroroonan namin.
"Boss naman, bakit kami sinisisi n'yo? Dapat 'yong aso, kasi bigla na lang tayong hinabol."
Hala! Ano kayang ginawa nila kay Meyo ko?... My Meyo sana ligtas ka. Sana wala silang ginawang masama sayo... kasi hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag may nangyari masama sayo.
"Mga gago! E, bakit kayo nagsitakbo?"
"Eh, boss tumakbo ka rin naman. Tsaka boss, mahirap na baka may rabies pa 'yong aso na iyon."
"Mga bwiset talaga kayo mga wala kayong utak! Pera na naging bato pa!"
So, pera pala ang dahilan kung bakit nila binugbog itong si Mr. Ewan.
Siguro ay hinoldap nila ito, kaso nanlaban itong si Mr. Ewan, kaya ayan tuloy nabubog siya.
"Huwag kang mag-alala boss, siguradong hindi pa siya nakakalayo, dahil sobra naming napuruhan ang isang iyon. Mahahanap din namin iyon Boss."
"Siguraduhin nyo lang! Dahil kapag hindi n'yo siya nahanap, humanda kayo sakin!... Oh, ano pang hinihintay nyo? Hananapin nyo na!
Naku po! Tiyak na maabutan nila kami kung ganito kami kabagal maglakad. Ang bigat-bigat naman kasi nitong si Mr. Ewan na 'to.
"Please lang, Mr. Who ever you are, kailangan mong maki-cooperate sakin. Kasi kung hindi baka maaabutan nila tayo. Masasayang lang ang pagliligtas na ginawa ko sayo. At baka kapag nagkataong mahuli nila tayo ay baka patayin din nila ako." kausap ko ulit kay Mr. Ewan. Kaso tulad kanina ay wala naman akong nakuhang sagot dito. Mukhang grabe talaga 'yong pagkabugbog sa kaniya.