Still Shallei PoV
Chapter 4
Pagkatapat ko sa room 45 ay huminga muna ako nang malalim atsaka inayos ang aking sarili.
"Kaya mo 'to, Shallei. 'Wag kang kabahan." pagkausap ko sa aking sarili at dahan-dahan na kumatok.
Bumukas naman agad ang pinto at napatingin agad ako sa lalaking aking nasa unahan at gano'n na lang bigla ang pag-awang nang aking bibig habang gulat na nakatingin ako sa kaniya nang hindi makapaniwala.
Pakiramdam ko hindi ako makahinga nang maayos dahil nakaharap ko ang taong hindi ko inaasahan na makaharap ngayon.
Nahugot ko ang aking hininga at nagsisimula ng manginig ang aking mga tuhod. Pakiramdam ko hindi ko kayang makipagtitigan sa kanya ng matagal at hindi ko makayanan ang tingin niya sa akin.
Bakit siya nandito? Anong ginagawa niya dito? Hindi kaya.....
'Wag naman sana.
Napasinghap ako at inayos muli ang aking sarili at kahit na nanginginig ako ay pinilit ko pa din na maglakad sa kaniya papalapit.
Hindi ko makayanan ang titig niya, ngunit kailangan kong magrelax at kumalma kahit na mukhang hindi ko kakayanin dahil sa kanya. Bakit ba ang liit ng mundo?
"Si-sir," pagtawag ko sa kanya at palihim na kinagat ang aking ibabang labi.
Bahagya ko din tinago ang aking mga kamay sa aking likuran upang hindi niya makita ang panginginig ng mga ito.
Nasa gilid niya ako at hindi niya man lang ako nililingon kahit na alam kong alam niyang nandito ako. Alam kong ramdam niya ang presensya ko, pero bakit parang wala lang ako sa kanya?
Magsasalita pa sana ako nang magsalita na siya at pakiramdam ko mawawalan na ako ng malay sa oras dahil sa kanyang boses.
"Long time no see." saad niya at dahan-dahan siyang humarap sa akin nang seryoso ang kanyang mukha.
Napasinghap na naman ako dahil sa ibang paraan na pagkatitig niya sa akin, at isa na lang talaga ay bibigay na ang aking mga tuhod dahil sa kanya.
Bakit anlakas ng epekto niya sa akin?
"Ano bang dapat isagot?" parang ewan na tanong ko at inilibot ang aking mga paningin sa kanyang opisina.
Ganyan nga Shallei, 'wag kang magpahalata na attractive ka sa presensya niya. Gusto kong magback out dahil alam kong siya ang boss ko, pero wala na akong magagawa kasi nandito na ito.
Atsaka isa pa ay kailangan ko ng trabaho para sa anak ko, ayaw kung umasa lang kami palaging mag-ina kay Inay kaya bahala na kung ano man ang mangyari sa akin, lalo na at siya pa ang amo ko.
Napagitla ako ng bigla niya na lang na hawakan ang kamay ko at isinandal sa lamesa.
Napatitig ako sa kanyang mga mata nang diretsyo at gano'n din siya sa akin.
Nakalagay ang dalawa niyang mga kamay sa aking gilid habang nakikipagtitigan sa akin at hindi ko naman siya inirungan kahit na nanlalambot na ang aking mga tuhod. Nanghihina ako, pero ayaw kong ipahalata sa kanya na apektado pa ako sa kanya, pero mukhang 'yun na nga.
"Si-sir," pagtawag ko sa kanya pero mas lalo pa niya akong tinitigan para mapahawak na ako sa dibdib niya at akma ko na siyang itutulak nang hawakan niya ang aking mga kamay.
Para akong nakuryente, para akong napaso, at mas nanghina ako lalo. Hayun pa lang ang ginagawa niya pero ganito na agad ang katawan ko. Bakit ba ganito ang nararamdaman ko? Natatakot ako na malaman na may ibig sabihin ito.
Matagal na panahon na pero nakatatak pa sa aking isipan ang lahat. Alam kong wala na akong nararamdaman sa kanya, pero bakit ganito ang nangyayari sa akin? Akala ko malinaw na lahat sa akin? Akala ko wala na, pero bakit ganito? Bakit nagkita pa kaming dalawa? Ano bang plano sa aming dalawa ni tadhana at bakit pinagtagpo pa kami?
Hindi ko masagot ang mga sarili kong tanong dahil ako mismo ay hindi alam ang isasagot. Hindi ko alam ang sagot sa aking mga katanungan. Nalilito ako ng hindi ko gaano'ng maintindihan kung bakit. Ang alam ko lang sa ngayon ay nanghihina ako ng sobra. Bibigay na ang mga tuhod kong nanginginig sa kaba.
Bakit ba ako kinakabahan? Wala naman dapat akong ikakaba, pero bakit ako nakakaramdam ng kaba dahil sa kanya? Bakit?
"How are you?" mahinahon na tanong niya para mabalik ako sa ulirat at mapatitig muli sa kanyang mga kulay itim na mga mata.
Anong isasagot ko?
Atsaka kung magtatanong lang siya sa akin, bakit kailangan niya akong ganituhin? Ano bang trip nang lalaking ito?
"O-okay lang." sagot ko naman 'tsaka ako nag-iwas nang tingin sa kanya dahil hindi ko na talaga nakakayanan ang pagtitig niya at ramdam ko pa din ang pagtitig niya sa akin.
Hinawakan niya ang aking panga at iniharap sa kanya para mapatitig na naman ako sa mga mata niya, at bago pa siya magsalita ay inunahan ko na siya.
"Sir, nandito ako para magtrabaho, hindi para sa kung ano." seryosong saad ko at mukhang natauhan naman siya dahil lumayo na siya ng bahagya. At pakiramdam ko naman ay nakahinga na ako ng maluwag kahit na papaano.
Pakiramdam ko kasi ay nalagutan ako ng hininga dahil sa sobrang lapit namin sa isa't-isa.
'Yung tibok nang puso ko ay nagpapabilisan sa pagtibok na akala mo naman hinahabol ng kung ano.
Mabuti na lang ay lumayo na siya sa akin ng bahagya dahil kapag malapit pa din kami sa isa't isa ay baka mawalan na lang ako bigla ng malay ng hindi inaasahan.
"Make me a coffee." napaayos naman ako nang tayo atsaka tumikhim.
"Sige po, Sir." saad ko atsaka siya dahan dahan na tinalikuran at mabilis na naglakad papalabas at papalayo sa kanya.
Paglabas ko ay napasandal na lang ako sa dingding at napakagat nang labi. Bahagya pa akong napapikit at napahawak sa aking dibdib.
Ano bang nangyayari sa akin?
Jusko!
Sana lang ay okay pa ak. Sana lang ay mabuhay pa ako ng matagal. Sana lang ay ayos pa ako, at sana lang heart ay okay ka pa, dahil feeling ko hindi na, feeling ko hindi ka na okay.
Kalma self.