Shallei PoV
Chapter 1
"Mama! Mama! Mama!" malakas na sigaw nang mag lilimang taong gulang na anak kong napakakulit ngunit napaka-sweet naman bata.
Agad ko siyang sinalubong nang yakap at pinugpog nang halik sa kanyang mukha
"Hmm... Answeet-sweet talaga nang anak ko." pinanggigilan ko ang kaniyang mukha.
"Mama, ano pong niluluto ninyo?" mahinahon at inosenteng tanong niya para ibaba ko siya sa pagkakarga ko sakanya.
Muntik ko ng makalimutan na may niluluto pala ako.
"Syempre ang paborito nang anak ko na sinangag." ngiting sagot ko naman sa kanya at akala ko matutuwa siya pero bigla na lang lumaylay ang kanyang mga balikat atsaka napatungo ng bahagya para mapabuntong-hininga ako
Pinantayan ko siya at iniangat ko ang kaniyang mukha.
"Anak, sorry hah, sorry kung ito lang muna ang nakakayanan ni Mama, sana maintindihan mo pa si Mama," napakagat ako nang palihim sa aking labi at pinipigilan na umiyak dahil ayaw kong ipakita sa kanya na nahihirapan din ako sa sitwasyon naming dalawa.
Araw-araw, sukong-suko na talaga ako sa buhay ko, pero tuwing nakikita ko siya, gumagaan at lumalakas muli ako dahil sa kanya, at naaawa ako nang sobra sa anak ko dahil hindi ko man lang siya mabigyan ng maayos at magandang buhay.
Palagi kong sinisisi ang sarili ko dahil hindi ko man lang siya mabigyan ng maayos na buhay, pero ginagawa ko naman ang lahat ng makakakaya ko para sa kanya, para sa aming dalawa lalo na at kaming dalawa na lang ang magkasama sa buhay.
Sa kanya ako kumukuha ng lakas, dahil sa kanya kaya ako nagpapatuloy ngayon sa buhay ko, kahit na mahirap, kahit na sobrang hirap, pero kailangan na kayanin kahit na para sa kanya na lang.
Buong akala ko talaga noon katapusan ko na, pero hindi pa pala dahil bigla na lang siyang binigay sa akin nang diyos para ipagpatuloy ko ang buhay ko, pero ansama kong Ina dahil hindi ko man lang siya mabigyan ng maayos at magandang buhay.
Hindi man niya lang naranasan na magkaroon nang maayos na buhay.
"Hayaan mo anak, kapag natanggap na si Mama sa pinag-aplayan niya ay ibibili ka na ni Mama nang barbie na gusto mo. Okay ba 'yun, baby?" tumango lang siya at hindi sumagot sa aking tanong at kapag ganito na siya alam kung nagtatampo na naman siya sa akin at mahirap na naman siyang suyuin.
Pero dahil isa akong Ina, naiintindihan ko ang nararamdaman niya. Naiintindihan ko ang saloobin niya. Naiintindihan ko ang tampo niya sa akin kung meron man, pero sana maintindihan niya din ako bilang kanyang Ina, sana makayanan niya pang maintindihan ang buhay namin.
Kung humingi sana ako ng tulong sa kani mabibigyan ko siya nang magandang buhay, pero ayaw kong umasa na lang palagi sakanila.
Ilan taon na ang nakalipas, kamusta na kaya sila? Sana hindi sila galit sa akin, pero napaka imposible no'n, Shallei, sana lang maintindihan pa nila ako.
Hindi na naman ako nakinig sakanila, naging selfish na naman ako, at sigurado ako na disappoint na naman sila sa akin dahil hindi na basta-basta ang aking ginawa. Dahil iniwan ko na talaga sila nang walang paalam without any words na iniwan ko sakanila.
Aayusin ko lang ang dapat na ayusin ko at hahanapin ko sila, tutuparin ko pa ang mga pangarap namin, tutuparin ko pa kung ano ang mga naumpisahan namin, pero sana lang ay maintindihan at mapatawad nila ako oras na dumating na ang panahon na magpakita ako sakanila.
Hindi ko alam ang gagawin ko sa ngayon, dahil mas kailangan ako ngayon nang anak ko, kailangan kong ayusin ang anak ko, at simula ngayon aayusin ko na ang sarili ko muna bago ang lahat. Pagod na akong palagi na lang umiiyak gabi-gabi, pero hindi naman nakakatulong sa akin,
dahil mas nakakaapekto lalo sa akin, kaya naman simula ngayon aayusin ko na ang mga dapat ayusin
"Mama, are you crying po ba?" agad ko naman na pinunasan ang aking mga mata. Atsaka tumingin sa kanya.
"Mama is not crying , okay," ngiting saad ko sakaniya at tumango muli siya. "... tara baby ko, kain na tayo." aya ko sakaniya atsaka siya binuhat paupo sa upuan.
Nagtimpla muna ako nang gatas niya at nagsimula na akong magsandok sa aming dalawa. Paborito niya ang sinangag kaya naman may tinitira akong kanin tuwing gabi para sa umagahan naming dalawa.
Sa totoo lang, nahihirapan talaga ako na magpalaki sa kanya lalo na at mag-isa pa ako, pero sobrang pasalamat talaga ako sa diyos dahil hindi na niya ako hinayaan na gaanong maghirap na mag-alaga at magpalaki kay Ayecka, kahit papaano nakakayanan ko naman.
"Nahuli ata ako ng dating,"
"Aling Pasing, kain po kayo, pase-" agad niya akong pinigilan at nagulat pa ako nang mabilis na lumapit sa akin si Aling Pasing at may inilagay na sobre sa aking kamay para magtaka ako.
"Aling Pasing, hindi ko po i-"
"H'wag kang assuming," napakamot na lang ako sa batok ko dahil sa sinabi ni Ate Pasing, kamalayan ko ba.
Inilapag ko muna saglit ang sobre na 'yun at naghugas ng kamay. Pagkatapos ay nagpunas ako atsaka binuklat ang sobre na ito at gano'n na lang ang panlalaki nang mga mata ko nang mabasa ko ang nakasulat sa isang papel na nandoon.
Pero agad din akong napabuntong hininga atsaka itiniklop ang papel na 'yun nang may maalala ako
"Ako na ang mag-a-alaga dito kay Ayecka, sayang 'yan. Matagal ka ng naghahanap nang trabaho kaya 'wag ka nang magdalawang isip." napatingin ako kay Aling Pasing dahil sa sinabi niyang iyon.
"Pero po, andami-"
"Hayan ang problema sa'yong bata ka." napagitla ako dahil sa diin nang boses niya at napatingin naman ako sa anak ko na walang pakialam.
Mas mabuti na 'yun.
"Papaano mo mabibigyan nang magandang buhay itong anak mo, hah kung ganiyan ka? Aba, hindi ka talaga uunlad Shallei, mag-isip ka ngang bata ka, sabi ko sa'yo nandito lang ako di ba?" lumapit  naman siya sa akin atsaka ako niyakap para mapaiyak ako
"Andami ninyo na po kasing naitulong sa akin, ni hindi ninyo po ako ka- A-ray naman po!" reklamo ko nang makatanggap ako nang kurot sa tagiliran.
"Umayos kang bata ka." nag peace sign lang ako sakaniya.
Tama, kailangan ko talaga ito.
Kailangan ko nang bigyan nang maayos na buhay ang anak ko.