Prologue
Pagkababa ko ng sasakyan ay dali-dali akong tumakbo papasok sa school gate at dumiretso patungo sa West Wing. Sampung minuto na lang kasi ay magsisimula na ang klase namin. Ayoko pa naman sa lahat ay ang male-late ako.
Pasado alas-onse na kasi akong nakatulog kagabi dahil galing pa ko sa bahay ng matalik kong kaibigan. May sakit kasi siya kaya naman ay walang pagdadalawang-isip ko siyang pinuntahan at hindi ko na namalayan ang oras.
Ang ending tuloy ay late na kong nagising!
Paliko na sana ko sa dulo ng hallway ng bigla kong may nabunggo. Nahulog ang backpack kong bahagya lang na nakasabit sa balikat ko at nakabukas. Kaya naman ay natapon ang ilan sa mga laman nito. Mabilis na pinulot ko naman ang mga ito.
“Pasensya na po!”
Napaangat ako ng tingin at nanlaki ang aking mga mata nang makita ang guro namin para sa unang klase.
Ngumiti siya at inayos ang suot na salamin. “Ayos lang. Sa susunod ay tumingin ka na lang sa dinaraanan mo.”
Napakunot noo naman ako nang tumungo siya at tila may kung anong kinuha sa sahig.
“Sa ‘yo ba ‘to?”
Natigilan ako nang makita ang kuwintas na hawak niya.
Malungkot akong ngumiti, bago ko ito kinuha ng kanyang iabot. “Opo.”
Hindi ko naiwasan ang muling maalala ang espesyal na tao na nagbigay sa ‘kin nito. Sana lang ay masaya na siya sa kung saan man siya naroroon ngayon.
Napakurap ako nang mapansin na tila natigilan si Mr. Villanueva. “May problema po ba?”
Matiim niya kong tinitigan, bago umiling. “Wala naman. Tara na at magsisimula na ang klase natin.”
Tumango na lamang ako at sumunod sa kanya. Pagkapasok namin sa loob ng classroom ay nagkanya-kanya ng balikan sa kani-kanilang upuan ang mga kaklase ko.
Ilang minuto pa ang lumipas ay nagsimula ng magdiskusyon si Mr. Villanueva. Ngunit wala kong gaanong maintindihan sa mga itinuturo niya dahil bumibigat ang talukap ng mga mata ko.
Hanggang sa narinig ko na lamang na tinutukso ng mga kaklase ko ang magkasintahan sa klase namin, dahil sa magkahiwalay sila ng upuan ngayon. Pilit naman silang sinasaway ng guro namin at napailing na lang ako dahil sa kakulitan nila.
Pero ang antok na nararamdanan ko ay biglang naglaho na parang bula nang marinig ko ang pagtawag ni Mr. Villanueva sa apelyido ko.
Dali-dali naman akong napatayo at bumungad sa ‘kin ang seryoso niyang mukha.
“Ikaw ba Ms. Alvarez ay naranasan mo na ang magmahal?”
Natigilan at napakurap ako sa itinanong niya sa ‘kin. Hindi ko alam kung ano ang kinalaman ng tanong na ‘yon para sa diskusyon namin ngayong araw sa asignaturang Filipino kaya hindi ko agad nakuhang makasagot.
Biglang tumahimik ang kanina pa ay maingay na klase. Mukhang nakuha ng tanong na ‘yon ang atensyon ng mga kaklase ko.
Hindi naman ako ang may issue rito tungkol sa lovelife. Pero bakit ako pa ang napili niyang tawagin?
Nang makabawi sa pagkabigla ay hindi ko napigilan ang pagsilay ng matamis na ngiti sa ‘king mga labi. Ramdam ko na nakatuon sa ‘kin ang atensyon ng lahat dito sa loob ng aming silid, nag-aabang sa magiging sagot ko.
“Opo. Kasi sino ba naman po ang hindi pa, ‘di ba?”
May iilan akong narinig na sumang-ayon sa sagot ko, habang ang ilan naman ay biglang sumimangot at kumontra. Hindi ko naman na sila pinansin pa. Alam ko naman na mayroong kanya-kanyang opinyon ang bawat isa sa ‘tin lalo na sa ganitong klase ng usapin.
Napangisi nang malawak si Mr. Villanueva kasabay ng kanyang pag-iling. Halata sa kanyang mukha ang pagiging interesado sa paksang binuksan.
“Mukhang fan ka ng isang malaromantikong istorya, Ms. Alvarez.”
Walang pag-aalinlangan naman akong tumango dahil totoo ang hula niya. “Opo. Sa totoo lang ay naniniwala po ako sa happy ending at happily ever after.” Mas lalong lumapad ang aking ngiti.
Maaaring korni ito pakinggan para sa iba, pero naniniwala pa rin ako na ang bawat isa sa ‘tin ay nangangarap ng isang perpekto na love story. Ito ‘yong tipo na hanggang sa dulo ng walang hanggan ang pagmamahal n’yo para sa isa’t isa, at wala ng kahit na ano o sino pa ang makakapagpahiwalay sa inyong dalawa.
Pero kahit gano’n ay alam ko naman na wala talagang perpektong relasyon. Ang lahat ay dumadaan sa pagsubok, hirap at sakit. Ang mas masaklap pa ay ang paghantong sa hiwalayan ng isang relasyong pilit na iningatan mula sa umpisa.
Nakakalungkot man isipin pero ‘yon ang masakit na katotohanan at parte na ng reyalidad ng buhay.
Ang ilan sa mga nakaranas na ng kasawian sa pag-ibig ay nagbago at nahirapan ng magtiwala ulit. Sila ang tipo ng tao na takot ng sumubok at sumugal pa ulit.
Pero hindi ako. Dahil kahit ilang beses man akong masaktan, umasa at maiwan ay patuloy pa rin akong maniniwala at maghihintay.
Sabihan man akong tanga ng iba ay hindi pa rin ako susuko at mapapagod na bigyan ang sarili ko ng pagkakataon na maging masaya. Dahil naniniwala ako na sa kabila ng sakit at panloloko na naranasan ko ay makikita at makikilala ko pa rin siya.
Ang one true love ko.
“Masyado naman atang perpekto ang inaasam mo na istorya, Ms. Alvarez. Madalas na sa mga palabas at libro lamang ito nangyayari. Pero paano kung may makilala ka na isang lalaking mayroong paniniwala at pag-uugali na kabaliktaran ng sa ‘yo? Mahuhulog kaya ang loob mo sa isang katulad niya?” puno ng kuryosidad niyang tanong.
Unti-unting nawala ang aking malapad na ngiti at bigla kong napaisip. Tila may napukaw ang tanong na ‘yon sa aking kamalayan at sa isang iglap ay hindi ko na alam ang dapat na isagot.
Paano nga kaya kung may makilala akong isang lalaki na sobrang kabaliktaran ko at ng paniniwala ko?
Magiging okay kaya?
Posible ba na mahulog ang loob namin sa isa’t isa?
Napangiti na lang ulit ako at direktang tumingin sa nagtatanong na mga mata ng aming guro. Hindi ko alam kung bakit pero bigla kong nakaramdam ng kaba dahil sa naisip.
“Sa tingin ko po ay malalaman ko lamang ang sagot kapag nangyari na po ang pagkakataon na 'yon mismo. At sa oras na dumating po ang panahon na ‘yon ay saka ko mismo kayo bibigyan ng sagot.”