Masamang tingin ang ipinupukol ko ngayon kay Jaya. Kanina niya pa hawak ang kamay ko habang umiiyak. Nasa hospital kami sa loob ng institusyon. Napilit niya akong mailagay dito sa kabila ng pag-ayaw ko. Queenzlette told her what she have seen at umiral na naman ang pagkaoveracting niya.
"Please don't die, bes. Marami pa tayong pangarap. Marami pa tayong papatinuin na mga estudyante. Magsisilang ka pa ng isang anak na kasingganda ko. Hindi man babae basta kamukha ko. Please-"
"Shut up or I'll get out of here." Asik ko sa kaniya.
Itinigil naman niya ang kaniyang ginagawa. Napanguso at umayos na rin nang pagkakaupo. Sinamaan niya rin ako ng tingin na animo ay pinapatay na ako sa loob-loob niya.
"Every pregnant woman experience pain kapag sumisipa ang anak na nasa sinapupunan, Jaya. Huwag kang masyadong-"
"Still it's not normal. Napaluhod ka raw sa sakit tapos halos hindi ka raw makagalaw. Nakatitig ka lang daw sa kawalan habang lumuluha na. Bes, not every pregnant woman experience that!"
Napamura ako sa sinabi niya. Dismayado na naman akong napatingin sa kaniya lalo na at nag-uumpisa na namang humikbi ito. Kulang na nga lang ay bigyan ko talaga siya ng maganda-gandang bugbog para may dahilan siya sa pag-iyak niya sa harapan ko. Pero tama naman siya. That pain I experienced wasn't normal.
I wasn't crying because of the pain. I was crying because I saw my man once again.
Ilang sandali pang nag-uumiyak doon si Jaya bago biglaang dumating si Lala. Naghihingal itong lumapit sa kinatatayuan ko at hinawakan din ang kamay ko. Kagaya ni Jaya ay umiiyak na rin ang walanghiya.
"Dana, are you still in pain? I heard what happened."
Nag-umpisa na rin siyang humikbi. Napabuntong-hininga ako. Napahawak din ako sa sentido ko saka pinipigilan ang sarili kong huwag talaga silang bigyan ng tunay na dahilan sa pag-iyak nila.
"What should we do, Jaya? Sinong mga estudyante ang nag-umpisa ng sunog? If Dana get hurt especially her baby, ieexpel ko kaagad sila rito sa institusyon."
"Hindi ko alam but expulsion is a good idea." sagot kakaagad ni Jaya.
Maya-maya pa ay mabilis niyang kinuha ang cellphone na nasa kaniyang bulsa. Sandali siyang pumindot doon na hindi pa rin natitigil sa paghikbi. Napapailing na lang ako.
Mukhang sa kanilang dalawa ako maistress.
"Sinong tinatawagan mo, Jay-"
"I am telling Tito Hiriko and Tita Helene what hap---" kaagad ko namang pinutol ang sasabihin ni Jaya. Sinamaan ko siya ng tingin.
"Don't you dare, Jaya. Kayong dalawa pa nga lang ni Lala sobrang sumasakit na ang ulo ko eh paano pa kapag nandiyan si Mama at Papa?" Asik ko sa kaniya. "Don't call them. Don't you ever say any word to them. Let them enjoy their vacation."
Itinigil naman kaagad ni Jaya ang balak niya. Naupo na siyang muli nang maayos. Si Lala ay nagpupunas na rin ng kaniyang mga luha.
"Lala, those students need their headmistress now. Bumalik ka na. Okay na ako---"
"The fire is out now. Dito na ako."
Parang batang nagmamaktol si Lala sa aking harapan. Mas lalo tuloy akong napabuntong-hininga. Hindi ko na talaga alam ang gagawin sa kanilang dalawa. Bumuga naman ako ng hangin. Umayos na rin sa pagkakaupo ko saka hinarap sila ng may ngiti sa labi.
"Jaya, Lala, I am fine. Bumalik na kay---"
"Mrs. Park!"
Akala ko ay tapos na ang kalbaryo ko dealing with Jaya and Lala ngunit hindi pa pala. Hindi pa nakakaalis ang dalawa ay may isa na namang sumulpot. Si Harold iyon na hingal na hingal pa. Napansin ko ring bihis na bihis ito habang papalapit sa akin. Nang makalapit naman siya sa akin ay kakaagad naman niya akong niyakap.
"Ah, fuck. You scared me." He said. "Thank goodness you are fine, Mrs. Park."
Nagtagal ang yakap ng isang minuto bago siya kumalas. Matapos iyon ay naupo siya sa tabi ko habang marahang hinihimas ang umbok ng aking tiyan.
"I thought something bad have happened." He said.
Patuloy niyang hinihimas nang marahan ang tiyan ko. Alalang-alala siya sa akin. His face shows it all. Napansin ko nga rin ang ilang bahid ng dugo sa kaniyang braso na kaagad kong ikinakunot ng noo.
"Did you-"
"I stumbled on a bunch of human police officers. I was over speeding."
Nanlaki ang mga mata ko. Kakaagad kong nasuntok ang kaniyang dibdib. Nakita ko ang pagkagat niya sa kaniyang labi habang pinipigilan ang pag-aray.
"Tss. Hindi ka dapat nagmamaneho nang mabilis. What if you got into an accident? Saka isa pa, aren't you supposed to be at Feathers' house?" asik ko sa kaniya. "Actually kayong tatlo eh. May trabaho kayong tatlo and you're making a scene here. Umalis na nga kayo-"
"We won't." Sabay-sabay na putol sa akin ng tatlo. Sa sobrang sabay nila ay kulang na lang ay ang sabihin nila sa akin na nagrehearse pa sila para sa part na ito.
Napabuga na naman ako ng hangin sa pagkadismaya. How can I get rid of them? I needed to think. I needed to be alone.
Sebastian, I saw him once again.
Hindi ako maaaring magkamali. Those eyes kahit malayo siya ay hindi ko maitatangging kilalang-kilala ko iyon. His eyes were sad but were also mad. Iyon ang bagay na ikinapagtataka ko.
He never let me read his emotions before. Never once.
Napapailing ako sa mga iniisip ko. It's been eight months of my pregnancy at mahigit pitong buwan na rin simula nang umalis siya. Ito ang unang beses ko siyang nakita matapos iyon.
But why did he come back?
"Dana, nakikinig ka ba?" maya-maya ay narinig ko ang pag-asik ni Harold sa akin.
Nasa harapan ko na siya. Hindi niya na rin hinihimas ang tiyan ko bagkus ay nakatingin lang sa akin na animo ay naiinis sa inaasal ko.
"H-ha?"
"I asked you if you are listening to me, Mrs. Park. You seemed lost."
Napatingin ako sa kaniya. Hindi ko hinayaang may emosyon siyang makita as I looked at his eyes.
I seemed lost and I wonder why.
I thought I finally found my way. Turned out, hindi pa rin pala. Akala ko matatag na ako. Hindi pa rin pala. All it takes is just one glance. Nandirito na naman ako, weak and waiting.
Hindi ko mapigilang hindi mag-isip ng mga posibilidad sa nangyari. Hindi ko mapigilang hindi bumuo ng mga tanong na kaagad ko na ring nagawan ng libo-libong mga posibleng sagot. But that isn't the case anymore. My baby seemed to know his father was nearby. Hindi ako manhid para hindi maramdaman iyon. Hindi rin ako ganoon kahina ang ulo para hindi makabuo ng mga posibilidad na pagtagpi-tagpiin ko ang mga nararamdaman ko. And I know that sudden pain and that sudden kick from my belly  was something else.
Something is going on.
"Mrs. Park!" mahina ang pagsigaw ni Harold na ikinagulat ko.
"Tangina!" asik ko sa kaniya.
Nagulat rin naman si Jaya at si Lala ngayon na napukol ang atensyon sa amin. Nanlalaki ang mga mata nila na animo ba ay nakakita ng kung anong nakakagulat. Sinalubong ko naman ang tinging ipinupukol sa akin ni Harold.
"Nakikinig ka ba o hindi? We keep on repeating every single thing here. Nakakainis na, Mrs. Park. We've been through this fucking process in a thousand times. I told you to be careful. Bakit hindi ka ba nakiki---"
"What is it to you, Harold?" Malamig kong tanong sa kaniya. "Why do you care so much on me and the child inside me?"
Harold looked at me for a while. Animo ay parang pinoproseso niya ang itinatanong ko sa kaniya. Maya-maya pa ay natawa ito sa akin nang mapakla.
"You know the answers all along, Mrs. Park. You are important to me. Thus, your child is import---"
"Bakit? Ikaw ba ang ama ng dinadala ko?"
He looked at me even more confused. Para bang naguguluhan sa nangyayari ngunit hindi ito nagpatalo. Sinalubong niya ang tingin ko ng seryoso.
"You're not even on the right place to be that furious---"
"I can fucking father that child inside you, Mrs. Park. You know that very well."
"Don't be stupid, Harold. We are nothing like that. We are no less a friend and no more than lovers. Get that inside your head."
Harold cracked a disappointed laugh. Hindi makapaniwalang napapailing ito sa akin pati na rin sa sinabi ko sa kaniya. Pansin ko na rin ang katahimikan nina Jaya at Lala sa loob. Ni hindi na nga sila halos kumikibo sa kinatatayuan nila.
"You're right, Mrs. Park. We are nothing like that but I can still father that child. Matagal na nating napag-usapan ang bagay na ito. That child would need a father and I am ready to take that responsibility---"
"Sebastian is my child's father."
Sa pagkasabi ko noon ay sabay na nanlaki ang mata ni Jaya at ni Lala ngunit sa magkaibang dahilan habang si Harold ay napapailing na lang. Si Jaya ay dahil hindi niya akalaing sasabihin ko nang ganito lang kadali at kalinaw kung sino ang ama ng dinadala ko. Hindi niya akalain sapagkat all these time, nanatili lamang ang sikretong iyon sa pagitan naming dalawa. Si Lala ay malamang ay nabibigla. And Harold, he's shaking his head probably because he knew it already but it hits him different when I confirmed it on his face. Nagkatotoo lang ang hula niya and he's shocked when I even have the guts to tell him.
"W-wait, is that---"
"Yes, Lala. Si Sebastian ang ama ng dinadala ko and no other man would replace him. Walang kahit sino ang makakapagbago ng katotohanang iyon. Walang ibang lalaki ang magiging ama ng anak ko kung hindi si Sebastian lamang. Walang ibang kukuha ng responsibilad na iyon sa kaniya. Not even who the fuck you want to, Harold. Not even you."
Galit ang sunod kong nakita sa mga mata ni Harold. Kahit pa nga napapangiti siya sa mga sinasabi ko ay hindi maipagkakailang galit siya sa ngayon.
"Well, grow up. Mrs. Park, hindi ka na bata. Whoever the fucking father is, whoever fucked you that night---"
Sampal kakaagad ang pumutol sa sasabihin ni Harold. Maybe my face can control my emotions but my hands can't. Dinig na dinig sa loob ng silid ang lakas ng sampal ko sa mukha niya.
"Get the fuck out. I don't want to see your face again."
Nakita ko ang muling pagngiti ni Harold sa akin. Hindi siya lalong makapaniwala sa nangyari. He's still processing what has happened in front of him.
"I hate to say this to you but he'll never come back to you again, Dana Danshel." Si Harold ang nagsalita.
Ngayon ay hindi lang galit ang nasa mga mata nito. Nahahaluan na rin iyon ng lungkot. I know that since he called me by my name. And the last time I heard that was when I hurted him too much.
"He's a man you can't love. He's a man you can't hold on to. He's a man who have left you not twice, not thrice but for the fucking million times. He's a man who can't give you your dreams. So, grow up. Hindi na lang ikaw ang issue rito, Dana. Magiging ina ka na. You should think like one."
"He'll be back to me, Harold." Sagot ko naman sa kaniya. "He'll be back to me just like what he did the last time---"
"And he'll leave you again just like the last time, too. Mark my words, Dana. Sebastian isn't the man that you'll need to father your child."
Iyon lamang at saka mabilis nang nakaalis si Harold sa aking harapan. Unti-unti at marahan siyang naglakad papalabas. Napatingin naman nang sabay sa akin sina Jaya at Lala. Nag-aalala ang mga tingin nila sa akin. Nagtatanong ang mga ito ngunit hindi ko na sila pinansin pati na rin ang mga tingin nila.
Maya-maya pa ay umalis na rin si Jaya. Malamang ay susundan niya si Harold para kausapin niya ito. Narinig ko pa ang buntong-hininga ni Lala at tumingin muli sa akin.
"I'll head out now, Dana. Maybe you need some time alone."
Ni tango o tingin ay hindi ko binigyan si Lala. Umalis na rin ito kagaya ng sinabi niya. Naiwan akong nakatitig sa kawalan at maya-maya pa ay naramdaman ko na ang pagpatak ng mga luha ko.
Finally, I am alone.