บทที่4.แรกพบสบตา... ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ลอออรไม่เคยคิดว่าเธอจะตื่นเต้นได้มากขนาดนี้ เพียงแค่สบตาสีมรกตคู่นั้น แค่สายตาคู่คมตวัดผ่าน เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น สรรพสิ่งรอบกายเหมือนทำงานช้าลง เวลาของเธอเคลื่อนที่อย่างอืดอาด เธออยากชักสายตากลับ แต่ทำได้อยากเหลือเกินลอออรถอนใจอย่างเหนื่อยล้า...มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย วันนี้เควินสวมชุดสีดำเหมือนเคย และคงมีเขาแค่คนเดียวละมั้ง ที่ไม่ว่าชุดที่สวมใส่จะทุเรศขนาดไหน พอใช้ไม้แขวนตราเควินชุดนั้นก็กลับปังได้เสื้อเชิ้ตด้านในสีเทาหม่น ติดกระดุมยันคอ คลุมด้วยสูทผ้าหน้าสีดำเข้มที่ยาวกรอมเท้า กับกางเกงสีดำผ้ามันตัวโคร่ง หากผู้ชายคนนั้นหุ่นไม่ดีจริงคงมองว่ารุ่มร่าม แต่เควินที่สูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรกลับเห็นว่าสง่าจนชักสายตากลับไม่ได้วงหน้าขรึมๆ สีหน้านิ่งๆ มีแค่แววตาเท่านั้นแหละที่คมกริบจนสะกดสายตาคนมองได้อย่างชะงัดลอออรกลั้นลมหายใจ มือเธอจิกลงบนหัวเขา เพื่อลดความตื่นเต้น จากที่เคยแอบฝันหวานมาตลอด จากที่เคยทำได้แค่ชะเง้อมองผ่านจอทีวี ห่างไปไม่ถึงหนึ่งเมตร เควินตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ไม่ได้ยิ้ม แต่แค่วงหน้านิ่งๆ เธอก็แทบละลาย“อ้าว นิก้า คุณไม่ได้อยู่โรมเหรอ?”เควินเอ่ยทักเวโรนิก้าที่วิ่งมาดักหน้าเขาไว้“ฉันเพิ่งกลับมาค่ะ” เวโรนิก้าตอบสั้นๆ ไม่ได้เล่าให้เควินฟังว่าเพราะอะไรเธอถึงยกเลิกโปรแกรมงานที่เหลืออยู่ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาไม่ได้หยุดเดิน เพื่อไปประจำที่ตัวเองเสียงใครสักคนเชิญเควินให้ขึ้นไปทักทายเด็กฝึกงานชุดใหม่ในโครงการสานฝันครั้งนี้ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขามาที่ซาลูวันนี้ ก็เพราะความค้างคาจากเมื่อคืนก่อนผู้หญิงปริศนาที่ทำให้หัวใจเขาเต้นระทึก ต้องอยู่ในกลุ่มคนจำนวนนี้แน่ที่เขาต้องทำก็แค่ควานหาหล่อน เขาอยากรู้ว่าแรงเต้นของหัวใจในครั้งนั้นเกิดขึ้นเพราะอะไรเควินขึ้นไปยืนบนเวที เขาทักทายตามมารยาท หลังจากนั้นก็ค่อยๆ กวาดตามองทีละแถว เพื่อค้นหาใครบางคนชายหนุ่มกัดริมฝีปากล่าง เขาจำหล่อนได้...จำได้แม้แต่ผ้าพันคอสีซีดๆ นั่น เควินหรี่เปลือกตาลง พยายามเพ่งมองหญิงผู้นั้นให้ชัดๆ เขาเริ่มหงุดหงิดตัวเอง คงเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น ประสาทการรับรู้ด้วยสายของเขาจึงไม่ชัดเจนเหมือนเก่าเอะ...หรือว่าหล่อนนั่งอยู่ไกลเกินไปเท้าไวเท่าความคิด เควินฉวยไมล์โครโฟนออกจากแท่น เขาก้าวลงจากเวที เดินฝ่ากลุ่มเด็กฝึกทั้งหมด ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าด“อรๆ คุณเควินกำลังเดินมาทางนี้”ลอออรกำลังตัวแข็งทื่อ เธอกะพริบเปลือกตาถี่ๆ มองวงหน้าของเควินตาค้าง แต่แล้วสติที่กระเจิดกระเจิงของเธอก็กลับคืนมาเพราะปานแขฟาดมือใส่แขนเธอแรงๆ“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?” เสียงอื้ออึงดังอยู่รอบตัวเควินยังคงชวนคุย เขาพูดเสียงเรียบ ท่าทางสบายๆ พยายามเฉียดเขาไปใกล้เป้าหมาย โดยที่พยายามไม่เกิดพิรุธแต่เพราะเวโรนิก้าเคยเห็นคลิปสั้นๆ ที่ผู้หวังดีส่งให้มาก่อน เธอยืนตัวเกร็ง กำมือแน่น กวาดตามองหาสิ่งเดียวกับที่เควินพยายามค้นหาเจอแล้ว...แววตาเวโรนิก้าโชนแสงขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรวมอยู่ในกลุ่มคนทั้งหมด หล่อนไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย ท่าทางหล่อนดูย่ำแย่ด้วยซ้ำ หากเทียบกับบรรดาผู้คนรอบตัว รสนิยมการแต่งกายของหล่อนติดลบ เวโรนิก้าเผลอเหยียดปาก ยิ้มสมเพช คู่แข่งของเธอไม่ได้น่ากลัวสักนิด ผู้หญิงประเภทนี้หิวเงิน หนทางกำจัดหล่อนคงไม่ยากเท่าไหร่ที่เธอควรทำคือการดึงความสนใจจากเควินมาจากจุดนั่นเวโรนิก้ารู้นิสัยเควินดี เขาเป็นคนขี้เบื่อ อีกไม่นานหรอก หล่อนคนนั้นก็จะถูกสลัดทิ้งเหมือนถุงยางอนามัยหลงเขาได้ทุกอย่างสมใจสมองเวโรนิก้าหมุนเร็วจี๋ เธอฉวยไมล์โครโฟนจากทิโมธีมาดื้อๆ ก่อนจะพูดเสียงเข้มๆ ผ่านไมล์โครโฟน “เควินคะ คุณไม่ควรทำให้เด็กพวกนี้แตกตื่น กลับขึ้นมาประจำที่ของคุณเถอะค่ะ”เควินชะงัก อีกไม่เกินสามก้าวเขาจะเดินไปถึงตรงจุดนั้นแล้วเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยใจร้อน เขาควรควบคุมตัวเองได้ และไม่น่าลุกลนชายหนุ่มไหวไหล่ กล่าวแก้เก้อ “ขอโทษที ผมก็แค่อยากให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ”เวโรนิก้าแสร้งหัวเราะเสียงพลิ้ว “คุณกำลังทำให้สาวๆ หลายคนฝันหวานต่างหากละคะ”“เอางั้นก็ได้ สบายๆ นะครับ ซาลูยินดีต้อนรับ”เควินยอมถอย เขาควรมีเวลาตั้งรับกับความแปลกใจของตัวเองมากกว่านี้ ชายหนุ่มชำเลืองมองจุดที่ตัวเองเกือบพุ่งเข้าสาสุดตัวด้วยแววตาเสียดายนิดๆ เขาเจอหล่อนแล้ว ครั้งนี้หล่อนไม่มีทางหลุดมือไปแน่ๆลอออรถอนใจดังพรวด เธอกลั้นใจนานเกือบหนึ่งนาที“เสียดายจัง กะจะกระโดดกอดเลยนะ ถ้าเดินมาใกล้ฉัน”ปานแขบ่นอุบ น้ำเสียงทะเล้นจนลอออรดุไม่ลงเธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับปานแขหรอก ลอออรไม่แน่ใจ เธอจะควบคุมตัวเองได้ไหม หากเควินอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมมือถึง“สนใจกันหน่อย อย่าให้ดุบ่อยนักสิ”เพราะการปรากฏตัวของบิ้กบอส สมาธิของเด็กฝึกจากทุกที่จึงแตกซ่าน พนักงานที่ดูแลเลยเดินเข้ามาปราม เพื่อให้แผนงานดำเนินต่อมันเป็นเซอร์ไพรส์แน่ๆ ...ลอออรตื่นเต้นอีกครั้งแล้ว ตั้งแต่มาเหยียบปารีส หัวใจของเธอทำงานหนัก และหากหัวใจของเธอล้มเหลวก่อนกลับประเทศไทยก็คงไม่แปลกนักทิโมธีประกาศเซอร์ไพรส์ของเควินเป็นเกมคัดเลือกเด็กฝึกที่อยู่ในหมวดพิเศษ แต่คนเหล่านั้นจะต้องผ่านการคัดเลือกระดับปัญญา เพื่อจะได้ไม่เป็นตัวถ่วงสำหรับดีไซเนอร์หลักที่ทุกคนต่างกระตือรือร้น ก็เพราะมีโอกาสได้เข้าใกล้เควินเพิ่มมากขึ้นทุกคนรู้ดี ฤดูกาลแฟชั่นที่จะถึงนี้ เควินไม่เคยอยู่ห่าง ทุกครั้งเขาจะควบคุมใกล้ชิด และเป็นคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดขั้นสุดท้ายต่อให้มีสองเสียงจากทิโมธีและเวโรนิก้า แต่หากเควินไม่เอา ผลงานชิ้นนั้นก็ถูกโล๊ะทิ้งอยู่ดีเป็นเกมง่ายๆ ที่ทุกคนในที่นี้มีสิทธิเท่าเทียมกันลอออรใจจดใจจ่อ เธอฟังเงื่อนไงที่ทิโมธีบอก และรีบทำความเข้าใจไม่ง่ายเลยกับโจทย์ที่คนเลือกคือเควินผลงานใครเข้าตาเขา ห้าคนนั้นจะได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของคอลเลคชั่นใหม่ของฤดูกาลแฟชั่นที่จะถึง“โหยยยยย ยากจัง” การตัดสินใจขึ้นอยู่กับเควินคนเดียวคัดเลือกจากเด็กฝึกทั้งหมด โอกาสหนึ่งในร้อยเชียวแหละสามนาทีกับผลงานสดๆ ที่กลั่นออกมาจากสมอง...หากมีเสียงเข็มสักเล่มตก ช่วงเวลาที่เด็กฝึกทุกคนก้มหน้าก้มตาขีดเขียนผลงานตัวเองลงกระดาษ ทุกคนในห้องประชุมคงได้ยิน“นึกสนุกอะไรขึ้นมาคะเควิน” ไม่มีแผนงานนี้ในแผนงานที่ร่างไว้คร่าวๆ เวโรนิก้าเลยกระซิบถาม“นั่นสิ คุณนึกสนุกอะไรขึ้นมาเหรอ?”ทิโมธีเองก็แปลกใจ เขาเอียงตัวเข้าไปกระแทกหัวไหล่เพื่อนกึ่งเจ้านาย“คุณเองก็สมองตันไม่ใช่หรือไงทิโมธี นี่ไง...ผมกำลังหาแรงบันดาลใจให้คุณอยู่”
แค่นี้กะสนุกละะ
2d
0ดีอ่าช๊อบบบบ
2d
0ดีมาก
2d
0Lihat Semua