Solana
Dahan-dahan akong nagdilat ng mga mata nang may marinig akong ingay sa aking harapan. Napatingin ako sa isang tinapay na nasa isang plastik na pinggan at tubig.
"Hindi ko alam kung bakit ka pa niya hinayaang humihinga. Isa na lamang iyong matatawag na swerte," ngisi ng lalaki at tiningnan ang kabuuan ko. "Mukhang alam ko na ang sagot."
Hindi ako nagkomento, iniwas ko ang tingin sa kaniya.
"Kumain ka bago ka magmukhang buto't balat. Siguradong manganganib ka."
Hindi pa rin ako nagsalita.
"Oh," pagalit niyang isinubo sa akin ang tinapay. "Kung ako sa'yo ay magpakabait ka na lang nang sa gano'n ay humaba pa ang buhay mo sa lugar na ito."
Ngumisi ako. "Tubig."
Mukhang hindi ito makapaniwala sa inasta ko. "Bakit? Ang akala mo ba ay iluluwa ko ang pagkain na magpapalakas sa'kin para makawala dito? Bobo ka ba?" Inginuso ko yung plastik na baso. "Nauuhaw ako."
"Aba at sira ulong 'to." Inambaan niya ako ng sampal pero di ako natinag. At sa sobrang inis nito'y tumayo na lang ito. "Pagsisisihan mo ang sinabi mo."
Ngumisi ako. "Hindi mo ako kayang saktan? Iyan ba ang utos ng bakulaw mong boss?"
Nangalaiti ito sa galit. "Anong sabi mo?!" Nilapitan niya ako at hinawakan sa kuwelyo ng sira ko ng leather jacket.
"Sabihin mo sa kaniya na ipakita niya sa'kin ang pangit niyang mukha." Binugahan ko s'ya ng hangin sa mukha.
"Ang yabang mo," gigil nitong sabi at nanginginig ang kamay na nakakapit pa rin sa akin.
"Kung ako sa inyo, patayin niyo na lang ako kaysa mapahamak pa kayong lahat."
Pabalang niya akong binitawan kaya naman muntik na namang matumba ang inuupuan ko na pinaghirapan kong itayo kagabi. Bwisit.
"Umayos ka kung ayaw mong masaktan."
"Tsk!" singhal ko. "Umalis ka at sabihin mo sa kaniya ang sinabi ko, bilisan mo."
"Aba at talagang gago--" Nabitin ang kamay niya sa ere na isasampal sana sa akin nang may pumasok.
"Itigil mo na 'yan."
Pailalim akong tumingin sa dalawang lalaking pumasok. At katulad lang ng nasa harap ko ay wala pa ring mga kwenta.
"Dalhin niyo 'yan," utos ng isa.
Napairap naman ako nang lumapit sa akin ang dalawa at tanggalin ako sa pagkakagapos sa upuan. Nakatali pa rin ang kamay ko at paa.
"Bwisit," singhal ko nang buhatin ako nung isang lalaki na parang sako.
"Hindi ka ba sisigaw at magmamakaawa?" tanong nung isang lalaking nagpakain sa akin.
"Hindi ako magmamakaawa sa mga katulad niyong mahihina, mga utusan," pang-iinis ko pa dahil alam kong hindi nila ako kayang saktan.
"Manahimik ka," saway ng lalaking nagbubuhat sa akin.
"Tsk!"
Pabagsak nito akong ibinaba nang makarating kami sa kwartong pinagdalhan sa akin kaya't napaupo ako sa lapag.
"Ang sakit nun ah," anas ko na hindi naman nila pinansin.
"Magmakaawa ka, baka maawa pa s'ya sa'yo at pakawalan ka, sayang ka," sabi ng lalaking nagbuhat sa akin. "Lumabas na tayo."
Sumunod naman ang mga walang kwenta, pare-pareho ang mga itong lumabas kaya naman naiwan ako sa solo puting kwarto. May isang maliit na kama sa gilid at isang lamesa.
"Aba nga naman," nakangisi kong sambit. "Hindi ko alam na galante pala ang taong kumidnap sa'kin na pumatay sa kaibigan ko. Tsk!"
Maya-maya'y bumukas ulit ang pinto. Hindi ako lumingon, nanatili ako sa kinuupuan ko.
"Solana Davis, isang matalino at mahusay na private detective."
Inangat ko ang tingin ko sa lalaking umupo sa maliit na kamang nasa harap. Maganda ang tindig, matangkad at gwapo pero wala akong pakialam. Isa pa rin s'yang mamamatay tao at pangalawa sa pinaka walang kwentang taong nakita ko.
"Ngunit walang kwenta ang pagiging mahusay mo dahil narito ka sa teritoryo ko."
Hindi ako umimik, at kahit anong galit ang nararamdaman ko ngayon ay tiningnan ko lang s'ya na parang walang kwenta ang tinitingnan ko.
"Matatag ka."
"Nakakahiyang isipin na humihinga lang ako ngayon nang dahil lang sa pagnanasa mo sa katawan ko," prangka kong saad at kitang-kita ko ang pagtiim ng kaniyang bagang. Ganiyan nga, mas gusto ko pang sinasaktan kaysa makipagtitigan ng wala namang katuturan.
"Mukhang pagsisisihan mo ang sinabi mo," madiin nitong sabi.
Hindi nagbago ang ekspresyon ko.
"Ngayon lang kita nakita ng harapan, madalas ay sa telebisyon lang kita nakikita. Hinahangaan ka at kinaiinggitan ng lahat pero ang hindi nila alam, napakasama mong tao at wala ka ring kwenta." Wala akong pakialam kung magalit s'ya at saktan ako. Gusto kong makita s'yang mainsulto. Nasisiguro kong ngayon lamang s'ya nasabihan ng gano'n mula sa isang mahinang kagaya ko.
Nakita ko s'yang kumilos at lumapit sa akin at hilahin ako patayo.
"Huwag mong susubukan ang pasensya ko, babae."
"At anong gagawin mo?" matapang kong tanong habang nakatingin sa galit niyang mga mata.
Ngumisi ito at malakas akong isinandal sa dingding. Mahina akong napaungol dahil sa lakas niyon at nasaktan ang likod ko.
"Patayin mo na ako, ngayon mismo bago pa masira ang pangalan mo."
Nakita ko na naman ang ngisi niya at hinablot ang natitirang saplot sa aking dibdib. Napakislot ako dahil sa ginawa niyang iyon at agad na nag-iwas ng tingin.
"Bago iyon ay nais kong marinig ang pagmamakaawa mo."
Naramdaman ko ang mabigat niyang kamay sa butones ng aking pantalon at agad iyong hiniklas at sinira.
"Kahit anong gawin mo ay hindi ako magmamakaawa," matigas ko pa ring sabi. "Alam nating pareho na sa mga oras na ito kung sino talaga ang tunay na kaawa-awa." Dahil sa sinabi ko ay lalong nasindihan ang galit sa kaniyang mga mata.
"Talagang sinasagad mo ang pasensya ko." Mahigpit niyang kinapitan ang braso ko at pabalang na itinulak sa kama.
Sa loob ko ay takot na takot na ako sa kung ano ang pwede pa niyang gawin ngunit mas pipiliin kong huwag ipakita ang takot na 'yon at magmukhang kaawa-awa.
Napatitig na lang ako sa puting kisame nang ibaba niya ang natitirang saplot ko sa ibaba at maramdaman ko ang kamay niya sa aking dibdib.
Gusto kong lumuha pero hinding-hindi ko iyon gagawin. Gusto kong sumigaw ngunit hindi ko pa rin iyon gagawin.
"Paparusahan kita dahil sa nalaman mo, paparusahan kita sa paraang gusto ko." Marahas niyang pinaghiwalay ang mga hita ko at napasinghap ako dahil do'n.
'Kung hahayaan mo akong mabuhay pagkatapos nito ay ipinapangako ko sa sarili kong sisirain kita hanggang sa makakaya ko.'
"Siguraduhin mo lang na pagkatapos nito'y tatapusin mo na rin ang buhay ko dahil sisiguraduhin kong pagsisisihan mo na binuhay mo pa ako. At kung inaakala mo na magmamakaawa ako sa'yo, nagkakamali ka, hindi ako marunong magmakaawa sa mga taong mas nakakaawa pa sa akin," saad ko habang nakatingin sa kaniya.
"Manahimik ka," madiin nitong banta at napatiim-bagang pa.
"Puta," mura ko nang sa isang iglap ay kumilos s'ya at pasukin ako. Napapikit ako ng mariin dahil sa sakit.
"Mierda."
Napatingin ako sa gilid, pigil ko ang pagluha ko dahil ayaw kong magmukhang kaawa-awa. Hindi, hindi ako iiyak at magmamakaawa sa napakasamang taong kagaya niya. Talunan lamang ang nagmamakaawa sa katulad nila dahil sa huli ay hindi pa rin sila makikinig.
Nang matapos ito ay agad itong tumayo at tumalikod pero bago pa ito makahakbang ay nagsalita ako.
"Pagsisisihan mo ang desisyong iwan ako dito ng buhay."