CHAPTER 6
MANANG BETH'S POV
"Lumapit si Kayleigh sa kanya para salubungin siya. At doon na nangyare ang pinakamalaking bangungot sa bahay na ito…" saad ko.
FLASHBACK
Dahil sa pangamba na baka saktan ni Sir Pascual si Kayleigh ay nanatili ako sa pintuan ng aking kwarto upang silipin sila.
"Happy Birthday, anak. Dalaga  ka na," saad ni Mr. Pascual habang hawak ang pisngi ni Kayleigh.
Pansin kong nakaramdam ng ilang si Kayleigh kaya napalayo siya nang kaunti pero biglang siyang hinawakan ni sir sa magkabilang balikat.
"Sama ka kay daddy, may gift ako sa iyo," sabi niya habang nakangiti nang malapad kay Kayleigh.
"Halika ha?" Hinikayat ni sir si Kayleigh at napasunod niya ito. Dinala niya ito sa kwarto nilang mag-asawa at narinig kong bumagsak si Kayleigh sa kung saan kasabay ng pagsarado ng pinto.
Tumakbo ako papunta sa pintuan ngunit naka-lock ang pinto. Mayamaya lang ay narinig ko na umiiyak at sumisigaw si Kayleigh.
"D-daddy…" rinig kong sabi niya na parang nagpupumiglas siya.
"Daddy!" sigaw ni Kayleigh at nakarinig ako ng tela na pinunit.
Gustong gusto kong tumulong. Tumakbo palayo o tumawag ng pulis pero hindi ko nagawa dahil hawak niya kaming lahat sa leeg.
"Daddy huwag po!" malakas na sigaw ni Kayleigh habang umiiyak.
Tanging daing, sigaw at iyak lang ni Kayleigh ang narinig namin. Nagmamakaawa na 'wag siyang saktan, na 'wag siyang galawin, na 'wag siyang… gahasahin. Humihingi siya ng tulong pero… Wala akong nagawa. Wala akong nagawa kase natatakot kami.
Nanatili ako sa pintuan habang nangangatog lang at umiiyak. Mga ilang minuto lang ay lumabas si sir at ginamit ko ang oportunidad na iyon para puntahan sa loob si Kayleigh.
Pumasok ako sa loob at nakita ko si Kayleigh. Puno ng pasa, hubad, maga ang mga mata at nakatulala.
"K-kayleigh, patawarin mo si yaya ha?" sabi ko sabay hawak sa kamay niya pero bigla siyang sumigaw at umiyak na parang takot na takot.
"H-huwag po!" iyak niya habang niyayakap ang sarili.
END OF FLASHBACK
"Umiyak lang siya at tila ba sarado ang isip. Tulala lang siya noon at kapag hahawakan mo siya'y para siyang nakukuryente. Doon na nagsimula ang lahat," saad ko.
OWEN'S POV
"Umiyak lang siya at tila ba sarado ang isip. Tulala lang siya noon at kapag hahawakan mo siya'y para siyang nakukuryente. Doon na nagsimula ang lahat," saad ni Manang Beth.
Iyon pala ang dahilan. Hays, Kayleigh… Napayukom ako ng kamao.
"Anong nangyare kay Mr. Pascual?" tanong ko.
Napabuntong-hininga siyang muli.
"Nakatulog sa sala si sir. Kinabukasan, nang matauhan ay iyak siya nang iyak at pinuntahan niya si Kayleigh, lumuhod siya at humingi ng tawad sa anak. Kahit pa sa kabila ng mga nangyare, naniniwala akong hindi kayang gawin ni sir 'yon kung nasa tama lang siyang katinuan. Pero kahit pa magsisi siya ay huli na ang lahat. Ginahasa niya ang anak niya at kahit gustuhin niya ay hindi man lang siya makalapit kay Kayleigh dahil nagkaroon na siya ng phobia."
"Naglakas-loob akong nagsumbong kay ma'am at nahuli ako ni sir pero sa halip na saktan ako ay bigla siyang umalis.
Nalaman ni ma'am ang nangyare at umuwi siya ng Pilipinas. Natakot si sir kaya nagtago siya at umalis ng bansa. Kailan lang namin nalaman na nasa Paris pala siya kaya sinundan siya ni ma'am doon para pagbayarin at bigyan ng hustisya ang nangyare sa anak niya," kuwento ni Manang Beth.
"Lahat naman ng tao ngayon hindi makalapit at mahawakan si Kayleigh pero mas masakit para kay ma'am 'yon dahil ang una at huling yakap niya sa anak niya ay noong kargahin niya ito pagkasilang niya. Kaya lubos ang pagsisisi niya dahil kung kailan gustong gusto na niyang yakapin at mahagkan ang anak niya ay hindi na pwede," malungkot na sabi niya.
"Buti nga at medyo naagapaan ang phobia ni Kayleigh kaya minsan ay nakakausap namin siya. Kaso may mga araw talaga na takot na takot siya at sinasaktan niya pa ang sarili niya."
Bigla akong nakaramdam ng sobrang lungkot pati na rin ng galit.
"Kaya weird kayo," natatawa niyang sabi bigla.
Napakunot-noo na lang ako.
"Bakit pati po ako?" tanong ko.
"Kase… Walang lalaking pinapayagang pumasok sa bahay na ito kahit hanggang sa gate lang maliban sa mga guards at driver. Pero ikaw, nakapasok ka pa sa kwarto niya at nakausap mo pa. Owen, sana matulungan mo siya kahit hanggang sa makabalik lang si ma'am," sabi nito tapos tinapik ako sa balikat at nagpaalam na na bumalik na sa kusina.
Kayleigh… Napakalakas mo.
Hindi ko alam kung anong nag-udyok sa akin na silipin si Kayleigh sa kanyang kwarto ngunit noong nasa harapan na ako ng kanyang pinto ay nagbago ang isip ko.
Hays, naaawa ako sa kanya pero bukod doon ay humahanga ako sa kanya. Napatapang at napakalakas… Sana nga ay matulungan kita at mahanap ng mama mo ang gumawa sa iyo ng bagay na iyon.
Mananatili ako hanggang sa gumaling ka…