Chapter Four
He was smiling all the way as he walked towards me. And I don't know how I should feel about that.
He sat on the same bench I'm sitting on; a gap between us separates us from being close enough.
Silence enveloped us as the wind blows, I was waiting for him to speak first.
"I was quite offended you pretended not to know me." at siya na nga ang bumasag sa katahimikan. He said it teasing me. Napangisi nalang ako nang maalala ang gulat niyang mukha nang makita ako kanina.
"But it saved you, didn't it?" taas kilay kong sagot. Hindi ko alam ang gagawin niya kanina kung hindi pa ko umeksena. Siguro nagtagal pa sila don. Siguro mas dumami pa ang taong pinagtinginan sila.
"It did." he answered smiling.
Muli nanaman kaming natahimik. Hindi ko alam kung bakit parang nagkakapaan kami ng sasabihin. Nung nakaraan naman ay parang natural lang ang pag-uusap namin. Siguro hindi lang namin alam ang sasabihin.
"Buti nahanap mo ko, ang daming tao kanina." saad niya.
How could I not saw you when you stands out in the crowd?
"Matalas mata ko." tangi kong saad.
Tumayo ako para makalanghap ng sapat na hangin na parang hindi ko nagagawa habang nakaupo. Bumibilis ang tibok ng puso ko kahit na wala namang rason. Nakakaasar pero hindi ko magawang mainis.
"Unfortunately, I can't take pictures anymore at this time. Bababa na ang araw in a few hours. Hindi na babagay sa tema ko." sabi niya na nakaupo pa din sa bench na tinayuan ko.
Tinignan ko ang langit at hindi na nga ganon kaaraw. Pero hindi pa din naman ganon kadilim. But if he said so, I guess it's time to go home.
Nagulat ako nang tumayo siya at naglakad palabas ng simbahan. He started to lift his camera and take pictures.
"Akala ko ba hindi ka na kukuha ng litrato?" tanong ko habang humahabol ako sa paglalakad niya.
"Hindi na nga. Just pictures as we go home. Maganda yung daan kahit wala sa tema ko." he answered while still taking pictures. I wonder what he meant by his theme.
Kaya binaybay namin ang sidewalk habang kumukuha siya ng mga litrato. Sa totoo lang wala namang extraordinary na view akong nakikita sa nilalakaran namin. He's just taking pictures of random things. But he seems to be enjoying kaya hindi nalang ako nagsalita patungkol don.
"Paano mo naging kaibigan si Andrew?" out of nowhere kong tanong. Sa tagal naming magkaibigan ng lalaking 'yon ay wala naman siyang nababanggit patungkol kay Niko.
Or maybe he did, sadyang hindi lang ako interesado.
"We're sort of an acquaintance since middle school. Ngayon lang kami medyo naging close since he's the only one that I know here." sagot niya na ang atensyon ay nasa camera pa din.
Pero lumingon siya na parang may nakalimutang sabihin,
"Aside from you." dagdag niya at muling ngumiti.
Psh, what an unnecessary thing to say.
"So you're in college?" I just assumed that one since he looks older than me.
"Yes. Try to guess my course." he challenged me.
Hindi naman mahirap hulaan dahil sa bitbit niyang camera at fascination niya sa pagkuha ng litrato.
"Photography." I answered confidently.
"Malapit na pero hindi." he chuckled.
Napakunot ang noo ko. I was sure about that one. Kung hindi photography eh ano?
"Film? I don't know the specific course but something that has to do with film?" sagot kong hindi sigurado. Napangiti ako nang tumango siya. Tama ang hula ko.
"I attend film school." sagot niya.
Well, I thought he's a photographer. But, the idea of studying film making sounds cool to me. I'm sure it's what he wants to do. Base palang sa nakikita ko ngayon kahit hindi ko pa siya kilalang lubos ay halatang gustong gusto niya ang ginagawa niya.
How I wish that's also the case for me.
"So, you're doing a project?" muli ko pang tanong. Since I'm accompanying him in all places he would shoot, I think I have the right to know kung para saan ang mga ito.
"Yes, but not for school. This is a project for myself." sagot niya.
Nakasabit sa leeg niya ang lace ng camera kaya kapag bibitawan niya ito ay nakalaylay lang sa bandang tyan niya. Huminto na siya sa pagkuha ng mga litrato at nahinto kami sa paglalakad sa kahabaan ng sidewalk.
Buti nalang walang masyadong mga tao ang dumadaan kaya walang pressure na huminto sa paglalakad at pagmasdan ang paligid. Ang kahabaan ng sidewalk na ito ay nasa tulay kaya ang ibaba namin ay tubig.
Sumandal si Niko sa railing habang pinagmamasdan ang payapang kapaligiran.
"You're filming a movie?" sumunod din ako sa kanya at sumandal sa railing ng tulay. Safe naman ito kaya hindi nakakatakot.
"Not necessarily a movie. Just compilations of videos about the beauty of summer. Hindi siya movie pero mahahasa ko din ang editing skills ko dito." sagot niya.
I don't think I have asked someone like that before about themselves. Hindi ako palatanong. But, I found his passion quite interesting. Maybe because I haven't figured out mine yet.
"That's a great way to spend your summer, Niko." agad siyang napatingin sa akin nang marinig ang sinabi ko. I kinda regret I said that aloud.
"Niko suits you well than Nikolas." inunahan ko na siya nang paliwanag. Tumatango tango siya sa sagot ko. He looks amused.
"People usually calls me Nick. You're the first one to call me Niko." sagot niya.
Well, Nick is way better than Pareng Kolas. I shook off the memory of Andrew calling Niko 'Pareng Kolas'.
"I'm Nikolas Williams, by the way." hindi ko inaasahan ang pagpapakilala niya at ang pag-angat niya ng kanyang kamay para makipag-kamay.
I remember the first time he did that and I didn't accept his hand. Pero sa pagkakataong ito ay tinanggap ko na ang kamay niya.
"Klara Marie Salazar." pagpapakilala ko din.
"So, should I just call you Klara?" tanong niya.
I liked that he asked that. Sometimes people call you with names you're not comfortable with. I hope okay lang sa kanya yung Niko. Mukha namang oo.
"Or maybe Marie?" agad akong napatingin sa sinabi niya.
"Don't." madiin kong sagot.
"I'm just joking, Klara." tawa niyang saad.
APRIL 7TH OF 2017
Napagdesisyunan naming mas maaga magkita para kung may aberya mang mangyayari ay may sapat pang oras si Niko bago humupa ang sikat ng araw.
Hindi ako makapaniwala na dahil lang sa kanya ay hahabulin ko na din ang araw.
"Where are we going again?" siguro ay mga pangatlong beses niya na yang tanong kaya napapikit na ko.
"Ganon ka ba ka-excited?" tanong ko sa kanya na may halo nang pagka-irita. May mga oras talaga na nakakainis siya.
"Halata ba?" conscious niyang tanong kaya napailing nalang ako.
"We're going on a sunflower field." sagot ko kaya natahimik na siya. Sabagay, naiintindihan ko naman ang excitement niya dahil talagang maganda ang pupuntahan namin.
Kasalukuyan kaming nasa bus papunta sa South Portville kung nasaan ang sunflower field na tinutukoy ko. Magkatabi kami ni Niko at siya ang nasa bintana. Hindi ko alam pero pati ata sa bintana ng bus ay may fascination siya.
Dahil nga tanghali naman kaya hindi gaano ka-traffic. Less than an hour ay nakarating na kami sa South Portville at muling sumakay papunta sa sunflower field.
By 2 PM ay nakapasok na kami sa loob at naghahanda na si Niko para mag-shoot.
Hindi ito ang unang beses na nakarating ako dito. The first one was with Andrew. Mahilig din kase kaming gumala. Pero wala pa ding masyadong pinagbago ang lugar na ito. Isang malawak na pahaba lang ang sunflower field na may mga kubo sa gilid upang silungan ng mga tao sa ilalim ng init ng araw.
Ngayon ay kasalukuyan akong nasa kubo habang tinatanaw si Niko na nakabilad sa init. Nakatalikod siya sa akin habang nakaharap sa mga sunflower at nagsisimula na siyang mag-shoot. He shot in different positions and different angles. Merong mula sa langit at bumababa ito sa mga bulaklak. Meron din namang sumusuot siya sa pagitan ng mga sunflower.
I don't know if that's even allowed pero wala namang naninita kaya tuloy tuloy lang siya.
Mag-iisang oras na ata siyang nasa initan at kahit isang beses ay hindi pa siya bumabalik dito sa kubo. Nasa kabilang dulo na siya at kinukuhaan ang isang puno.
Hindi ko alam kung paano niya natitiis ang init dahil ako ay hindi. Pakiramdam ko mas nasusunog ako sa kakapanood sa kanya. Kaya kinuha ko ang payong mula sa bag na dala ko. I knew this would be useful. Binuksan ko ito at naglakad palapit sa kanya.
Huminto ako sa likod niya dahil mula naman sa kinakatayuan ko ay napapayungan na siya. Kinailangan ko lang bahagyang tumingkayad upang maabot ko ang ulo niya. He is a couple of centimeters tall from me dahil hanggang leeg niya lang ako.
Mukhang hindi niya ko napansin dahil kahit nasisilungan na siya ng payong ay wala siyang sinabi. Or maybe it's just that he doesn't want to be bothered? Hindi nalang ako nagsalita the whole time na nakatayo siya sa posisyon niya.
The moment when he turned around ay nawalan ako ng balanse dahil sa payong na pilit kong itinataas para sa kanya. Bahagya din siyang nagulat nang makita ako sa likod niya kaya nabitawan niya ang hawak niyang camera at kasabay non ay pagsalo niya sa aking bewang.
But his camera hit my forehead kaya napabitaw siyang muli at napaupo ako sa sakit.
"I'm sorry, Klara! Hindi kita napansin." nagpapanic na saad ni Niko habang tinatanong kung ayos lang ako. Pero hindi ako makasagot dahil grabe ang pagpintig ng ulo ko sa sakit nang pagtama ng camera.
Hindi man ako nakadilat ay naramdaman kong pinapayungan niya ko.
"I'm really really sorry. Kaya mo bang tumayo?" inabot niya ang kamay ko at marahan akong tinayo. Pagdilat ko ng mata ko ay sumalubong sa akin ang pawisan at nag aala mukha ni Niko.
"Ayos ka lang?" muli niyang tanong.
"Yung camera mo..." saad ko pero hindi niya ito pinansin at tinanggal ang kamay kong nakahawak sa aking noo.
"It's bleeding." saad niya.
Wala pa naman akong dalang band aid.
Hindi ko inaasahan ang paghila niya sa akin pabalik sa kubo. Tapos na ba sya?
May staff na nakapansin ng sugat ko kaya agad naman niya kaming inasikaso. That staff volunteered to treat my wound. Hindi na pumalag si Niko. Mukhang mas nabigla pa siya kesa sa akin.
"Klara, stay here I'll be back in a minute." paalam niya kaya tumango lang ako habang ginagamot ang sugat ko sa gilid ng aking noo. Hindi naman ito nagtagal kaya nang matapos ay nagpasalamat ako at umalis na ang staff.
A minute later Niko arrived with a different plain white shirt. Basa na din ang buhok niya at mukhang naghilamos. Pagpasok niya sa kubo ay agad niyang tinignan ang sugat kong naka band aid na.
"Masakit pa ba?" tanong niya. Kasalukuyan akong nakaupo kaya hinila ko siya palapit at kinutusan ang kanyang noo. Napapikit naman siya sa ginawa ko.
"Triple dyan yung sakit." saad ko.
Alam ko namang hindi sinasadya, pero since nagtanong na siya kung masakit pa ba, why not pahapyawan?
Pero nang muling pagdilat niya ng kanyang mata ay tsaka ko lang napagtanto na masyado ko siyang nahila nang malapit. I just noticed that he has eyes shaped like a cat's. Mga matang nawawala sa tuwing ngumingiti siya sa akin.
His soft face tightened as another second passed by that we were that close. Siya na ang umalis sa pagkakahawak ko.
"I think we're done for today." he said.
Nakarating kami sa bus station ng hindi niya ako masyadong iniimik. Hindi ko alam kung anong eksaktong rason kung bakit.
"Pasensya ka na talaga Klara, nasugatan pa kita." hindi ko na mabilang ilang beses siyang nag-sorry simula kanina. I kept saying to him that I'm fine now. Nakaka recover na ko sa sakit na nagpapintig ng ulo ko kanina.
"Sorry din." saad ko na nakatingin sa baba.
"For what?" he sounded confused.
"I made you uncomfortable by pulling you." sagot ko pero hindi ako makatingin sa kanya. Pakiramdam ko 'yon ang rason kung bakit kanina niya pa ko hindi iniimik. Maybe I was bit impulsive.
Hindi ko alam kung bakit ko yun ginawa. Kakikilala ko palang sa kanya pero napakagaan na ng loob ko. Nakakagawa na ko ng mga bagay na para bang matagal na kaming magkakilala.
"No you didn't. You made my heart beat faster." he said as the bus came and stopped in front of us.
Sumakay na kami at umupo.
It was a whisper that I almost didn't hear. But I did. I pretended that I didn't heard it though. Because I felt the same.
***