"I'm sorry, Kallista. " a voice whispered. For the past few days, I've been hearing his voice. I don't know who is he. I don't know what does he want from me and the reason why is he bugging me. And I am not Kallista.
Bumangon ako at napahawak sa ulo dahil sa biglaan nitong pagsakit. Palaging ganito ang nagyayari kapag naririnig ko ang boses niya. Sa unang araw, nahimatay ako pagkatapos marinig ang boses na iyon. It feels like it's triggering something inside me. Hindi ko alam dahil wala akong maalala.
"Rien! " Bumukas ang pintuan ng kwarto ko. Hindi ako nag-angat ng tingin dahil masakit pa 'rin ang ulo ko. When the pain worsen, that's when I started screaming. I've been hearing his voice inside my head nonstop. Nagsimulang mataranta si Mommy. Mabilis siyang lumapit sa table na nasa gilid ng higaan at kinuha ang mga gamot doon.
"Please, stop this! " I screamed painfully. It was unbearable, even the doctors didn't know what to do. They only give me a pill, I don't know what is it, incase things happen like this. They say, the pill will help me to surpass the pain. Panandaliang gamot, hindi nagtatagal, at kapag nawalan na ng bisa, bumabalik ulit ang sakit.
Kaagad binigay ni Mommy ang gamot sa akin. Ininom ko iyon at umaasang mawawala ang boses niya sa isipan ko kasabay ng pagkawala ng sakit sa ulo ko.
"Rein, I told you to take this meds before sleeping, right? " bumuntong-hininga si Mommy at masuyo akong tiningnan.
"I-I'm sorry, My. Nakalimutan ko kasi, "
The truth is, sinadya kong hindi inumin iyon. My instinct is telling me not to take those pills, I don't know why. Isang linggo na akong nandito at wala akong maalala. My Mom—that's what she said, she's my Mom, but deep inside something is telling me that this is wrong and I shouldn't trust her. She told me I've met an accident. Naaksidente ang sinasakyan ko. Luckily, I survived. Kasi iyong mga ibang kasamahan ko daw, namatay. My head was severely damaged and I lose my memories. Buti na lang daw hindi ako na-coma. Pero wala naman akong maalala. Pati pangalan ko hindi ko maalala.
"Rein, " she called me. Napatingin ako sa kanya.
Rein. That's my name, she said. But, why do I feel like something is wrong? Bakit parang may ibang nagmamay-ari sa pangalan na iyan?
"Next time, make sure to take this meds, okay? Magpahinga ka na, " ngumiti siya sa akin. Tumango ako at nginitian siya pabalik. Inalalayan niya akong mahiga ulit at hinalikan ang noo ko bago pinatay ang lampshade sa gilid. I prefer turning it on at all times. Pero masyado na akong pagod kaya hindi ko na sinuway si Mommy. Ito 'din ang dahilan kung bakit ayokong inumin 'yun, nawawalan ako ng lakas pagkatapos.
"Goodnight, Rein. " she said before closing the door. Nabalot ng kadiliman ang kwarto ko. Tanging ang marahan kong paghinga ang maririnig sa loob. Dahil sa pagod, nakatulog agad ako.
Kinabukasan, tanging pagbabasa lamang ang ginawa ko. Mommy warned me not to help with the household chores because of my condition. May mga katulong kami sa bahay kaya wala na talaga akong magagawa pa. Lumabas ako sa kwarto dala ang libro na babasahin ko. Today is a new day, I guess.
"May programa sa bayan, pupunta kayo? " I heard the maids talking. Minsan, gusto ko silang kausapin ngunit mukhang ayaw nila ako. Palagi nilang iniiwasan ang tingin ko.
Ano bang klaseng tao ako noon? Was I bad? Siguro naman hindi.
"Oo, pupunta kami. Nakapagpaalam na ako kay Maam, kaya ayos na. "
"Magkita nalang tayo mamaya. "
"Sige—" Natigil sila sa pag-uusap nang makitang nakikinig ako. Nanlaki ang mga mata nila at agad na nataranta. Ngingitian ko na sana sila pero agad naman silang nagsialisan.
Weird.
Bumuntong-hininga na lamang ako at napiling lumabas. Sa likod ng bahay, may garden. Dito ako palaging pumupunta nitong mga nagdaang araw. My Mom is busy, so most of the time she's not here. I continued reading. Well, I guess, this is good for my health. I badly want my memories back again.
Natigilan ako dahilan kung bakit nahulog ang libro mula sa kamay ko. My heart started beating rapidly. Hindi ako makahinga. Sobrang sikip ng dibdib ko.
"Kallista, I'm sorry. Please, wait for me. Hahanapin—"
Napasigaw ako sa sakit ng ulo ko. I can hear his voice again. Kahit anong takip ko sa tenga ko, naririnig ko pa 'rin ang boses niya. I don't know what's happening. Ayoko na! Pinilit kong tumayo pero parehong bumigay ang mga paa ko. Bakit palaging nangyayari ito sa akin?
"Anong—Rein! Dalhin niyo ang gamot ni Rein dito! Bilis! " One of the maids saw me. Inalalayan niya akong maupo habang ang iba naman ay kinuha ang gamot ko.
"I won't broke my promise. Kahit isang beses lang, hahayaan ko ang sarili ko na makita ka. "
Suddenly, my tears started to flow. Hindi ko alam kung bakit sobrang nasaktan ako sa sinabi niya. Bakit ganito nalang ang epekto mo sa akin?
The maids handed me the pill. Hindi ko sana tatanggapin ngunit hindi ko na matagalan ang sakit ng ulo ko. Ininom ko iyon habang umiiyak. Then an image of a man flashed. Hindi ko makita ng maayos ang mukha niya. Iba't-ibang imahe ang nakikita ko, hindi ko alam kung anong koneksyon nito sa akin. Sobrang raming imahe dahilan kung bakit sumakit ng husto ang ulo ko. Mas lalong nataranta ang mga katulong.
"I love you. " he whispered again.
Dahil sa sinabi niya, bigla akong nabingi. Wala akong marinig. The maids infront of me are panicking. They're saying something but I cannot hear them. Nandilim ang paningin ko, kung hindi ako inalalayan ng isang katulong, tuluyan na akong matutumba.
"K-Kiro, " iyan ang biglang lumabas sa bibig ko. Sino si Kiro? I tried to say his name again. Pero tuluyan na akong nawalan ng lakas at nahimatay.