04
ลึกภายในใจเกินจะหยั่งรู้
 เสียงเพลงในร้านกาแฟแห่งหนึ่งเปิดคลอเบๆ ภายในร้านไม่ได้มีลูกค้ามากนักผมนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงข้ามกับไมล์ คนตรงหน้าผมเลื่อนโทรศัพท์เล่นไปมา มีเสียงแชทข้อความดังเรื่อย ๆ ดูเธอจะจดจ่อกับการแชทมาสักพักแล้ว ตั้งแต่มานั่งที่ร้านก็ไม่ได้พูดคุยกับผมนอกจากถามว่าจะสั่งอะไร จะกินเค้กกับเธอไหม ถึงจะเป็นยังงั้นระยะห่างระหว่างพวกเรามันได้ถูกทำลายลงในที่สุด เราสนิทสนมกันมากขึ้นพูดคุยหยอกล้อกันได้มากกว่าสมัยมัธยมปลายด้วยซ้ำ 
ไมล์ค่อยมารับไปส่งผมเสมอ เธอให้ผมพาไปถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆ และจบลงที่ร้านกาแฟร้านใดร้านหนึ่งเป็นเช่นนี้มาร่วมอาทิตย์ เพื่อน ๆหลายคนเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกผมเพราะไม่ว่าจะไปไหนไมล์มักจะเช็คอินพร้อมกับแท็กชื่อของผมอัปโหลดลงโซเชียลเสมอ เหตุผลที่เพื่อน ๆให้ความสนใจอาจเพราะไม่มีใครไม่รู้เรื่องระหว่างผมและคนรักเก่า มันน่าประหลาดใจที่ไมล์ไม่รู้เรื่องนี้ หรือกำลังทำเป็นไม่รู้?
ยังไงก็ตามผมไม่ได้สนใจที่จะเล่าให้เธอฟัง เรื่องราวบางเรื่องถ้าพูดออกไปแล้วทำให้อีกฝ่ายอึดอัดผมเลือกที่จะไม่เอยออกไปให้เขารับรู้จะดีกว่า ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะลืมมันไปให้หมด ทิ้งอดีตไว้ในอดีตปล่อยมันไว้อย่างนั้นคิดว่าดีที่สุดแล้ว
ถ้าจะให้พูดกันตามตรงผมว่าช่วงเวลาเหล่านี้คงจะยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของผมแล้วก็ได้มั้ง มันสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ไมล์ ความสดใสจากเธอกำจัดความเศร้าหมองออกจากตัวผมไปโดยสิ้นเชิง สายตาผมจ้องมองไปยังเด็กสาวสดใสตรงหน้า เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ก็ตอนที่รอยยิ้มสดใสจากไมล์ผลิบาน
“ยิ้มบ้าอะไรของแกนิกม์” ไมล์ถามปนเสียงหัวเราะ เจ้าตัวอมยิ้มเพ่งมองผมกดดันจะเอาคำตอบ ผมเลิกลั่กหาคำตอบ หน้าเริ่มร้อนผ่าวเมื่อรู้คำตอบในใจ เพียงแต่จะให้บอกโต้ง ๆว่าคิดถึงความอิ่มเอมใจซึ่งได้รับจากเจ้าของคำถามก็เกรงว่าจะคล้ายกับคำสารภาพรัก
“โอยยยยฟินมากแก เค้กนุ่มละลายในปากสุด ๆ” แต่ตัวเธอคงไม่ได้สนใจกับคำตอบแล้ว หลังจากเจ้าตัวได้ลิ้มรสหอมหวานจากเค้กของร้านกาแฟที่พวกเรานั่งมาได้สักพักใหญ่ หน้าตาส่งสุขอะไรขนาดนั้นคุณเธอ
“อร่อยขนาดนั้นเลย มันก็เหมือนกันทุกร้านนั่นแหละ”
เธอมองตาค้อนใส่ผม ดึงช้อนที่คาบอยู่ในปากออกพร้อมกับตักเค้กคำโตยื่นมาให้ผมลิ้มลอง
“ลองชิมดูสิ อ้ามมมมม” ถึงจะรู้สึกเขินกับการโดนไมล์ป้อนเค้กกลางร้านกาแฟแต่เอาเข้าจริงคงไม่มีใครมานั่งสนใจเหรอก แต่ว่าเมื่อกี้มันเรียกว่าจูบทางอ้อมรึเปล่านะ ผมชักจะเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่ว่ะเนี้ย
“แกมีแฟนรึเปล่า” หน้าผมเหวอไปเลยเหตุมาจากตอบสนองต่อความเร็วในการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไม่ทัน ยังไม่ทันได้ตอบเลยว่ารสชาติเค้กเป็นยังไงก็พาโบยไปเรื่องอื่นซะงั้น แถมยังเป็นหัวข้อตอบยากอีก
“ไม่มีเหรอก”
“จริงดิ!? ไหงเป็นงั้นไปได้ท่าทางแกออกจะมีคนรุมล้อม”
“นั่นมันแกต่างหาก คนเข้ามาจีบเยอะเลยสิ เลือกใครมาเป็นแฟนสักคนยัง”
“ยังไม่มีเหรอก รอใครสักคนชัดเจนกว่านี้ก่อน...” ดวงตาเธอฉายแววเศร้าหม่นจนผมแปลกใจ อีกทั้งตัดบทจบย้อนมาที่เรื่องของผมอีกครั้งทันที “เออ ช่างเถอะ ว่าแต่แกล่ะ ทำไมไม่มีแฟนสักที อย่าบอกนะว่าไม่คิดจะนอกใจเราไปมีคนอื่นน่ะ ฮ่า ๆ”
เหลือเชื่อจริงๆเลย ยัยนี่พูดออกไปโดยไม่รู้สึกอะไรแล้วสินะ
“จะว่าไงดีละ มันก็มีนะแต่เขาไม่อยู่แล้ว”
“เลิก?”
“จะเรียกแบบนั้นก็ได้”
“อ้ออืม เสียใจด้วยนะ ขอโทษที่ถามขึ้นมานะ”
"ช่างเถอะน่า ไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว"
            บรรยากาศชวนอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างเรา บทสนทนาจึงสิ้นสุดลงเพียงเท่านั้น ไมล์ไม่ได้เอยถามเรื่องใดใดต่อและก้มหน้าก้มตาจิบกาแฟร้อนคู่กับเค้กอย่างเงียบเชียบ มีบางคราที่เธอดูลังเลราวกับยังมีคำถามที่ติดค้างแต่ลงเอยโดยไม่ปริปากพูดเลยแม้แต่คำเดียว
@บ้านนิกม์
ยามค่ำคืนจันทร์ขึ้นเต็มดวงส่องสว่าง มีสายลมกรรโชกแรงผ่านมาวูบหนึ่ง ผมยาวสลวยพัดปลิวไปตามแรงลม กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอส่งมายังผม เราสบสายตาประสานกันเสี้ยววินาทีก่อนไมล์จะเสมองไปทางอื่น ผมจึงตัดสินใจที่จะบอกลาเธอและปล่อยไมล์ให้เป็นอิสระจากความกระอักกระอ่วนนี้เสียที
“นิกม์” เสียงอ่อนโยนจากไมล์เรียกรั้งผมไว้ ขณะกำลังก้าวเดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง ผมหันกลับไปมองเธอนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดใดจากเธอ ทำใจผมกระตุกเล็กน้อย
“...!?”
“เราไม่ได้จีบแกแล้วนะ”
“ทำไมถึง...”
“แกชอบมาทำให้เรารัก และจากเราไป” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเยาะราวกับนี่เป็นเรื่องสนุกเรื่องหนึ่งที่เธอจะแกล้งผม แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกสนุกตามแม้แต่น้อย จึงตอบออกไปไม่ทันได้คิด
“อย่าพูดแบบนี้สิ คนเราก็มีหวั่นไหวกันบ้างนะ”
“ห้ะ!? นี่แกใช่นิกม์แน่เหรอ เป็นร่างโคนนิ่งรึเปล่าเนี่ย
“เออก็ใช่ดิ คิดว่าใครยื่นหัวโด่อยู่นี่ครับ โคนนิ่งอะไรเถียงได้” ผมตอบกลับไปทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะมาฉุกคิดได้ว่าฟังยังไงก็ไม่ใช่ตัวผมจริงๆ ผมไม่เคยพูดจาทำนองนี้กับไมล์ คำพูดเมื่อกี้บ่งบอกว่าลึกลงไปในใจผมยังคงอยากให้เธอรักและตามหยอกล้อผมเช่นเดิม
“ฮ่า ๆ งั้นเหรอ” ไมล์หัวเราะดังลั่นพร้อมกับพุ่งตรงเข้ามาใส่ผม ง้างมือตบหน้าผมถึงแม้จะไม่ได้ทำให้หน้าหันไปทางใดทางหนึ่ง แต่ก็แรงพอที่จะทำให้รู้สึกตัวว่าผมมันช่างไร้สติเสียเหลือเกิน เธอพูดงึมงำบางอย่างก่อนจะกำมือแน่นยกขึ้นมาวางบริเวณหน้าอกข้างซ้ายของผมโดยไม่พูดอะไร และเอาแต่ก้มหน้าไม่สบตา
“ตลอดเวลาอาทิตย์กว่า เราได้กลับมาเจอกัน ไปนู้นนี่ด้วยกัน..ฮึ” ไมล์พูดขึ้นโดยไม่ได้ผลักมือออกจากผม จังหวะหนึ่งถ้าเข้าใจไม่ผิดเหมือนมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย เธอจึงเว้นช่วงไว้
“...”
“แกไม่รู้สึกว่านี่มันบ้าบ้างเหรอ เราใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ด้วยกัน มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”
“ไม่เห็นจะแปลกอะไรสักหน่อย”
“แปลกสิ...!! แปลกมากด้วย”
สิ้นเสียงเกรี้ยวกราดจากไมล์ เธอผลักตัวเองออกจากผม เงยหน้าจ้องผมด้วยสายตาดุดัน เราประสานตากันนิ่ง ภายในใจเต็มไปด้วยความลังเล ยิ่งเธอไม่ละสายตาออกจากผมมันยิ่งทำให้สับสนว่ามันแปลกอะไรที่พร้อมจะกลับมาสนิทกันเช่นเดิม 
“ไมล์”
“แกทำแบบนี้กับเราได้ไง นี่แกยังจะปิดบังเราไปเพื่ออะไร”
“แกหมายถึงอะไร”
“เราเจ็บนะเว้ย โดยเฉพาะเรื่องแฟนแกที่...”
“ภีมเสียแล้ว” ผมพูดตัดบทจบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ไมล์จะได้เอยคำใดใดต่อ
“อือ เรารู้จากเต๋อแล้ว”
“นั่นสินะ”
“เรารอฟังจากแก แต่แกก็ไม่พูดสักที ทุกครั้งที่เรามองหน้าแกคำพูดของเต๋อก็ลอยเข้ามา มันทำให้อึดอัดมากเลยนะ”
“เราทำใจได้แล้ว ตั้งนานแล้วด้วย เลยคิดว่าไม่พูดให้แกอึดอัดจะดีกว่า” ทำไมอยู่ ๆ ตัวผมก็พูดประโยคนี้ออกไปได้โดยไม่ได้เจ็บปวดอะไร จริงอยู่ว่าภีมคนรักของผมเสียไปตั้งนานแล้วแต่ยังไงผมก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ และการมาพูดมันออกไปโต้ง ๆ แบบนี้ ทำผมยิ่งรู้สึกผิดต่อภีมมากขึ้นกว่าเดิม
“เราขอโทษนะนิกม์ ไม่ได้ตั้งใจจะทำแกอึดอัด เราเข้าใจแล้วถ้าแกไม่อยากเล่าอดีตก็ไม่เป็นไร” ว่าจบเธอก็หันหลังกลับไปขึ้นค่อมรถมอไซต์คันเก่ง ทิ้งเรื่องไว้ให้คาราคาซังตามเคย “เราไม่อยากจะคาดหวังอะไรจากความสูญเสียของนิกม์นะ” เธอทิ้งท้ายเพียงแค่นั้นและจากไปอีกครั้ง ภาพวันนี้ช่างเหมือนกับวันนั้น...
วันที่เราได้พบกันเป็นครั้งสุดท้าย