หลังจากสลัดปลิงที่คอยจ้องเขมือบเลือดอย่างคีตะออกไปได้ ก็กะว่าจะงีบต่อสักพักอย่างสบายใจ ฉันเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะโดยใช้แขนรอง หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง  แต่แล้ว...
"เธอเป็นใคร มานั่งทำไมตรงนี้!"
สะ...สะ...เสียงคีตะนี่นา
ฉันรีบหลับตาลงเหมือนเดิม แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
"อะ...เอ่อ...ฉันชื่อน้ำตาล ต้นเตยบอกว่าอยากนั่งตรงนั้นก็เลยขอเปลี่ยนกับฉัน เธอบอกว่าไม่ชอบขี้หน้านาย แต่ฉันชอ..."
"ลุกขึ้น!"
เสียงน้ำตาลพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเสียงของคีตะตวาดเสียงดังแทรกขึ้นมาก่อน แต่เอ๊ะ! ทำไมเสียงหมอนั่นดังอยู่ใกล้จังเลยล่ะ
"ฉันบอกให้ลุกขึ้น แล้วก็ย้ายก้นของนายไปนั่งตรงนั้นซะ!"
เสียงตวาดของเขาทำเอาทุกคนในห้องเงียบกริบ แม้แต่ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว 
ตึกตัก ตึกตัก... หัวใจฉันเต้นแรงอย่างกับมีใครมานั่งตีกลองอยู่ในใจ จะเงยหน้าขึ้นก็ไม่กล้า จะแกล้งหลับต่อก็ไม่เนียน แต่ในขณะที่ฉันกำลังไตร่ตรองว่าจะเอายังไงดี เสียงฝ่ามือหนักๆ ก็ตบผัวะลงกับโต๊ะ ฉันตกใจสะดุ้งสุดแรงรีบดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงทันที
พอหันไปมองข้างๆ ก็กลายเป็นคีตะที่นั่งแทนหนุ่มแว่นในตอนแรก ใบหน้าหล่อๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวด นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง และเหมือนว่ากำลังจะมีแสงเลเซอร์พุ่งออกมา ฉันเลยต้องรีบหลบ หันหนีไปทางหน้าต่างแทน
ยิ่งเกลียดยิ่งเจอจริงวุ้ย!
"เกลียดขี้หน้าฉันมากนักรึไง เกลียดอย่างเดียวไม่พอยังมีหน้าไปเล่าให้คนอื่นฟังอีก"
ก็เออน่ะสิ!
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฉันสัมผัสได้ว่าเขากำลังพยายามสะกดกลั้นอารมณ์สุดขีด ว่าแต่...อารมณ์อะไรล่ะ ผู้ชายตายด้าน เย็นชาไร้ความรู้สึกขนาดนั้นจะมีอารมณ์อะไร
"ก็...ฉัน...เอ่อ...ฉะ...ฉัน..."
อยู่ดีๆ ก็ติดอ่างขึ้นมาซะงั้น อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ และอยู่ๆ ก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมาได้ทุกขณะเลย ฉันล่ะเกลียดที่ตัวเองขี้ขลาดเวลาอยู่ใกล้หมอนี่จริงๆ
"ทำไม ทีนี้ติดอ่างขึ้นมาเลยเหรอ ทีพูดกับคนอื่นล่ะคล่องปรื๋อ ใช่ซี้ ฉันมันเป็นคนที่เธอเกลียดขี้หน้านี่นา"
รู้ตัวก็ดี...ฉันได้แค่คิดในใจหรอกนะ ไม่กล้าพูดออกไปหรอก ไม่งั้นมีหวังได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ ว่าถูกบีบคอตายคาห้องเรียนแหงๆ
ก่อนที่บรรยากาศจะอึมครึมไปมากกว่านี้ คุณครูที่สอนวิชาแรกก็ก้าวเข้ามาในห้อง หัวหน้าห้องรีบบอกทำความเคารพ จากนั้นครูก็กล่าวทักทายเล็กน้อย และสั่งงานหัวหน้าห้องสองสามอย่างแล้วกลับออกไป
หัวหน้าห้องเดินตามคุณครูออกไป ครู่ใหญ่ก็กลับมาพร้อมเอกสารเป็นตั้ง เธอเดินแจกทีละโต๊ะๆ จนมาถึงโต๊ะของฉัน
"คีตะ...คีตะจ๊ะ"
อรอุมาพยายามเรียกคีตะที่หลับอย่างเอาเป็นเอาตายตั้งแต่ครูก้าวขาออกจากห้อง ด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย แต่เขาก็ยังไม่ยอมลืมตา ซ้ำยังทำเสียงหงุดหงิดในลำคออีกด้วย ยัยหัวหน้าห้องได้แต่ยิ้มค้าง แล้วหันมาถลึงตาใส่ฉันแทน
อ้าว! แล้วฉันผิดอะไร 
"นี่นาย! หัวหน้าห้องเอาเอกสารมาแจกน่ะ ช่วยลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน"
ฉันไม่ว่าเปล่า แต่ดึงหนังสือที่เขาใช้เป็นหมอนรองหัว ซึ่งเป็นหนังสือของฉันที่เขาแย่งไปออก จนศีรษะได้รูปสวยโขกลงกับโต๊ะเสียงดังโป๊ก
"โอ๊ย! ยัยบ้า เธอจะลอบฆ่าฉันทางอ้อมใช่ไหม"
คีตะลืมตาตื่นขึ้นมาโวยวาย ทำเอาฉันตกใจแทบจะหงายหลังตกจากเก้าอี้ ยังดีที่เขาเอื้อมมือมาดึงแขนฉันไว้ได้ทันแล้วดึงเข้าไปกอด เรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนในห้อง
หน้าฉันแนบอยู่กับแผ่นอกกว้างของคีตะ จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นตึกตัก ฟังดูไม่เป็นจังหวะอย่างที่ควรจะเป็น
"เอ่อ...ฉันว่านายควรไปหาหมอนะ เสียงหัวใจนาย โอ๊ย!"
อยู่ๆ อีตาบ้านั่นก็ผลักฉันออก ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัว หลังฉันกระแทกกับกำแพงเสียงดังโครม ส่วนเขาก็ลุกจากเก้าอี้แล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทันที
"อะไรของนาย คิดอยากจะช่วยก็ช่วย คิดอยากจะผลักก็ผลัก ถ้าหลังฉันพัง ฉันเอานายตายแน่!"
ฉันตะโกนตามหลังไป ก็คงกล้าทำแค่ตอนที่เขาไม่อยู่เท่านั้นแหละ คิดแล้วก็เศร้า กระซิกๆ
"งั้นฉันฝากของคีตะไว้กับเธอแล้วกันนะ"
หัวหน้าห้องว่าพร้อมกับยื่นเอกสารสองชุดให้ฉัน
"อือ"
ฉันตอบรับสั้นๆ แล้วยื่นมือไปรับเอกสารนั่นมา เก็บของตัวเองใส่กระเป๋า ส่วนของหมอนั่นก็ยัดไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะนั่นแหละ
เสียงสัญญาณดังขึ้นเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ฉันรีบเดินไปหาน้ำตาลก่อนที่เธอจะออกไปจากห้อง
"น้ำตาล เธอจะไปโรงอาหารตอนนี้เลยหรือเปล่า"
"โอ้! ต้นเตย ฉันขอโทษนะที่ช่วยเธอไม่ได้เรื่องที่นั่งน่ะ เธอไม่ต้องเลี้ยงน้ำฉันแล้วก็ได้"
"ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากเลย ฉันบอกแล้วว่าจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงสิ เรารีบไปกันเถอะ"
"อืม ก็ได้"
แล้วฉันกับน้ำตาลก็ลงไปที่โรงอาหารด้วยกัน วันนี้ฟ้าใสไม่มาโรงเรียน ฉันเลยไม่มีเพื่อน ยังดีที่มีน้ำตาลอยู่เลยไม่เหงาเท่าไหร่
"แล้วคีตะไม่มานั่งกินข้าวกับเธอเหรอ"
น้ำตาลถามขึ้นหลังจากที่เราได้อาหารกลางวันและหาที่นั่งได้แล้ว
"ทำไมหมอนั่นต้องมานั่งกับฉันด้วย ฉันบอกไปแล้วไงว่าเกลียดขี้หน้าเขาจะแย่ อยู่ใกล้ทีไรก็รู้สึกเบื่อทุกที"
ฉันว่าแล้วก็ตักน้ำซุปร้อนๆ ขึ้นซด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ เผื่อว่าคีตะจะแอบแฝงตัวดักฟังอยู่ใกล้ๆ ถ้าเขาได้ยินมีหวังโรงอาหารแตกแน่ แต่จะทำยังได้ล่ะ ก็ในเมื่อฉันเกลียดเขาจริงๆ นี่นา
แต่พอมองจนทั่วแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหมอนั่น เขาคงจะนั่งอยู่กับเพื่อนตรงมุมใดมุมหนึ่งของโรงอาหาร ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ อยู่ห่างจากฉันได้เท่าไหร่ยิ่งดี
"แต่ดูเหมือนคีตะจะชอบเธอนะ"
ยัยน้ำตาลโพล่งขึ้นมา ฉันถึงกับสำลักข้าวติดคอ รีบควานหาน้ำจ้าละหวั่น
"แค่กๆ ยะ...อย่า...พูดเรื่องชั่วร้ายแบบนั้นออกมาเด็ดขาด"
ฉันพยายามพูดอย่างเต็มที่ แม้จะยังมีข้าวติดอยู่ในลำคอก็ตาม
"เรื่องชั่วร้ายที่ไหน เป็นเรื่องดีออกที่คีตะชอบเธอ"
ยัง...ยัยนี่ยังไม่หยุดพูดอีก
"ชอบกับผีน่ะสิ! เธอไม่ใช่ฉันไม่เข้าใจหรอก เลิกพูดเรื่องหมอนั่นซะทีเถอะ ไม่งั้นฉันไม่กินข้าวกับเธอแล้วนะ"
"ก็ได้ๆ ว่าแต่เธอไม่ชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่! ฉันไม่ชอบหมอนั่นมากๆ และหมอนั่นก็ไม่ชอบฉันเหมือนกัน จบนะ"
"จ้ะๆ จบก็จบ"
ฉันกับน้ำตาลกินข้าวกันต่อโดยไม่คุยกันอีก และหลังจากเก็บถาดอาหารเสร็จจะเดินไปซื้อขนมที่ร้านค้าสวัสดิการของโรงเรียน ก็มีเสียงประกาศให้นักเรียนทุกคนกลับบ้านได้เลย เพราะคณะครูมีประชุมด่วนในช่วงบ่าย เราเลยตกลงกันว่าไม่ไปซื้อขนมแล้ว แต่เปลี่ยนเป้าหมายกลับขึ้นห้องไปเอากระเป๋าแทน