“Ms. Alex.” Bati ni Manang Beth nang pagbuksan ako ng gate. Tipid naman akong ngumiti sa kanya. “Hindi kita nakilala. Nagpagupit ka pala ng buhok?”
“Opo, mag-summer na kasi. Alam mo naman kung gaano ka-init sa Pilipinas.” Sabi ko at umangkla sa kanya. Sa limang taon kong pagiging secretary ni Sir Manuel Aragon, ang may-ari ng Oasis - isang five star hotel sa Pilipinas, naging pamilya na din ang t
uring nila sa akin. Kung minsan sinasama pa nila ako sa mga family gatherings lalo na kapag Pasko o New Year. Siguro na-miss na nila ang mga anak nilang nasa America o sadyang naawa sila sa akin dahil hindi ako makauwi ng probinsya.
Masasabi kong ma-swerte ako sa unang trabaho ko, mayroon akong mabait na boss at malaki pa magpasahod. Hindi naman ako tatagal ng limang taon kung sugo ni Satanas ang ugali ng boss ko. 
“Kanina pa ba ako hinihintay ni Sir Manuel?” Tanong ko habang naglalakad kami papasok ng bahay. Tumango naman siya kaya napakagat ako ng labi. “Sorry naman, traffic lang talaga sa Pilipinas.”
Pagpasok namin ng bahay, napahinto ako nang marinig na may batang umiiyak. “May bata dito?” Tanong ko kay Manang Beth. Sa pagkakaalam ko ang mag-asawa at mga kasambahay lang ang nakatira dito sa bahay.
Hindi pinansin ni Manang Beth ang sinabi ko. Hinawakan niya lang ang kamay ko at dinala sa garden kung saan kumakain si Ma’am Carmela. Kumunot ang noo ko sa reaction ni Manang Beth, sa pagkakakilala ko sa kanya siya ang tipo ng taong "isang tanong, maraming sagot". 
Napailing nalang ako. Masyado na namang gumagana ang utak ko. Baka may isang kasambahay na nag-uwi ng anak or mayroon lang nanunuod ng TV at narinig lang sa sala.
Inalis ko ang lahat ng agam-agam ko nang makalapit kay Ma'am Carmela. Hindi ko na dapat pang ini-stress ang sarili ko sa mga maliit na bagay. “Good morning po.” Bati ko sabay ngumiti.
Sumenyas naman si Ma’am Carmela na umupo ako sa tabi niya. “Samahan mo muna akong kumain Alex habang hinihintay mo si Manuel.” Sabi niya pero agad naman akong umiling.
Sa tagal ng pagta-trabaho ko sa pamilyang Aragon, hindi pa rin ako sanay sa kabutihang pinapakita nila sa akin. 
“Okay lang po ako. Kumain na po ako, salamat sa imbitasyon.”
Kita ko namang nawala ang ngiti niya kaya naman umupo na ako sa tabi niya. Agad na sumagi sa isip ko na pinaka-ayaw pa naman niyang tinatanggihan siya. “Akala ko kailangan pa kitang pilitin.” Sabi niya habang hinahaplos ang buhok ko.
Pinaghandaan ako ng chicken sandwich at orange juice ni Manang Beth bago bumalik sa loob. “Ngayon ko lang napansin na nagpagupit ka, stress ka ba? Tinatambakan ka ba ng trabaho ng asawa ko?” Sunod sunod niyang tanong sa akin.
“Hindi naman po.” Mabilis kong sagot. Mamaya kasi bigla niyang awayin ‘yung asawa niya. Wala pa namang siyang takot sa asawa niya. "Mabait pong boss si Sir Manuel. Kung napagsasabihan niya ako, alam ko pong gusto niya lang akong matuto. Sa katunayan nga po, Siya kaya ang pinaka-magaling na boss sa mundo."
Hindi ko sinabi iyon para sumipsip kay Ma'am Carmela. Totoong hanga ako sa galing at talino ni Sir Manuel, imagine nataguyod niya ang Oasis na mag-isa at magkaroon pa ng branch hindi lang sa Asia, pati na rin America.
Pansin kong mas lumaki ang ngiti niya sa sinabi ko. “Sanamasabi mo rin ‘yan kay Sebastian.” Sabi niya na para bang kinabingi ko ‘yung huling salitang sinabi niya.
“S-sebastian po?” Pag-uulit ko dahil mamaya ay namali lang akong dinig. 
Tumango siya.
Bumalik na siya? Kailan pa? Pa-simple kong kinagat ang labi ko upang itago ang pagkagulat sa sinabi ni Ma'am Carmela. 
“Matagal na naming nagpag-usapan ni Manuel ang kanyang retirement. Hindi na siya bumabata at marami na siyang nararamdaman." Sabi niya habang pinaglalaruan ang tasa niya. "Si Sebastian ang humawak ng US expansion ng Oasis kaya naman naisip kong panahon na para ipasa sa kanya ni Manuel ang kompanya."
Buong akala ko ang panganay nilang anak na si Ma'am Cassandra ang magmamana ng kompanya. Three years ago, siya ang sinasanay ni Sir Manuel bilang papalit sa kanya, alam niyang hindi maaasahan si Sebastian dahil tanging babae at banda lang ang hilig nito.
"Hindi mo pa naman nakakalimutan ang bunsong anak ko, di ba?” Tanong niya sa akin. 
“Ahh… ahm.”
Hindi ko alam kung anong isasagot ko kay Ma’am Carmela. Parang na-blangko ang utak ko at unti unting bumalik ang alaala naming dalawa. Kung paano kami nagsimula at kung paano niya ako iniwan ng walang paalam.
Nagulat ako nang hawakan ni Ma'am Carmela ang kamay ko at marahan iyong pinisil. "Anong masasabi mo?" Tanong niya sa akin kahit pa-obvious naman sa reaction ko ang sagot.
Gustuhin ko mang magmura upang ilabas ang tunay na nararamdaman ko pero hindi ko magawa sa harap ni Ma'am Carmela. "Sisante na po ba ako?" Tanging tanong na namutawi sa labi ko.
Mahina siyang natawa sa naging tanong ko. "Hindi, Alex. Pamilya ka na namin, hindi namin gagawin sa iyo 'yun." Sagot niya dahilan para mabunutan ako ng isang tinik.
"Salamat po."
"Ang totoo niyan, mayroon akong hihilingin sa iyo, Alex."
"A-ano po iyon?"
"Alam kong mayroon kayong nakaraan ng anak ko." Sabi niya na lalong nagpagulo ng utak ko. Paano niya nalaman iyon? Nag-kwento ba si Sebastian sa kanya? "Kung maaari lang, huwag mong iiwan ang anak ko dahil kailangan ka niya ngayon."
"H-ho?" Tanging nasabi ko dahil mukhang ibang kwento yata ang narinig niya. Gusto kong isumbat na si Sebastian ang nang-iwan at hindi ako. Pinagmukha niya akong tanga, matapos niya akong suyuin bigla na lang niya akong iiwan na walang paalam. 
Ngunit walang silbi kung isusumbat ko kay Ma'am Carmela ang kasalanan ng anak niya sa akin. Gusto kong sabihin na sa loob ng tatlong taon, pinilit kong buoin ang puso ko pero nasaktan na ako, hindi na maibabalik ang dating Alexandra.
"Makakaasa ba akong susuportahan mo ang anak ko katulad ng pagsuporta mo sa asawa ko?" 
Makakaya ko bang pakisamahan ang lalaking nagparanas sa akin ng pait at sakit?
"Susubukan ko po."