“WHERE’S my crutch?”
            Napatingin si Faith sa gawi ni Xavier ng magsalita ito. Nakatingin din si Xavier sa kanya. “Where the hell is my crutch?” muling tanong ng binata ng hindi pa siya nagsasalita.
            Nagpalinga-linga naman si Faith sa buong paligid ng kwarto para hanapin kung saan niya inilagay ang saklay ng binata. Noong tulog pa kasi ang binata ay nilinis niya ang private room ni Xavier sa ospital na iyon. Hindi naman trabaho ni Faith na gawin iyon pero kinakailangan niyang i-divert ang sarili lalong-lalo na ang kanyang isipan para hindi niya maisip ang nangyari kanina. Para kasing may after schock pa rin siya sa nangyari kanina. Hanggang ngayon kasi ay ramdam pa rin niya ang mainit na labi ni Xavier sa labi niya. At kung hindi niya i-di-divert ang isipan ay baka mabaliw pa siya sa kakaisip sa simpleng halik na iyon. Hindi maipaliwanag ni Faith sa sarili kung bakit ganoon kalakas ang naging epekto ng halik na iyon para sa kanya. Ang tanging konklusyon lang ni Faith roon ay kung bakit malakas ang epekto ng halik dahil iyon ang first kiss niya. Nasa isang iglap lang dagling nawala sa isang kisap lang ng mata.
Nang makita ni Faith ang hinahanap ay tinuro niya iyon saka siya tumingin sa binata. Hindi napigilan ni Faith ang mapasimangot ng makita niya ang magkasalubong na kilay ni Xavier habang nakatingin ito sa kanya.
Lagi bang magkasalubong mga kilay nito? tanong ni Faith sa sarili.
            “Naglalakad ba ang saklay?” malamig na wika nito.
            “Naglalakad siguro sa panaginip mo.” mahinang sagot naman ni Faith sa binata.
            “May sinasabi ka?” lalong nagsalubong ang mga kilay ng binata.
            “Wala.” sabi niya, umiiling pa.
            “So, what are you doing? Get the damn crutch and give it to me.” utos nito sa galit na tinig.
            Ganito ba ang ugali ni Xavier? tanong ni Faith sa isipan.
            “Say please.” she said in a low voice. Hindi niya maipaliwanag kung bakit gusto niya itong asarin. Hindi din niya maipaliwanag sa sarili kung bakit hindi siya natatakot na asarin at sagot-sagutin ito. Lihim na napangiti si Faith ng makitang mas lalong nagsalubong ang kilay nito. He really looks so cute, scratch that, he looks so handsome sa tuwing magkasalubong ang mga kilay nito.
            Ang sarap tuloy haplusin ang pisngi nito…
            “One.” bilang ni Xavier.
            “Two.” mahinang bilang din ni Faith pero humakbang naman siya para kunin ang saklay ng mahal na hari. “Ito na po, Sir.” sabi niya sabay abot ng saklay rito na may ngiting nakapaskil sa labi. Padaskol naman na kinuha ni Xavier ang saklay na hawak niya.
            Bipolar yata ang lalaking ito, ani Faith sa kanyang isipan. Pabago-bago kasi ng ugali ang binata. Minsan mabait, madalas masungit naman.
            “Sa susunod kapag inutusan kita, sundin mo agad. Maliwanag?” sabi ni Xavier sa seryosong tinig. “Sa lahat ng ayoko iyong taong hindi agad sumusunod sa simpleng pinag-uutos.” dagdag pa na wika nito.
            Hindi napigilan ni Faith ang magtaas ng isang kilay sa sinabi nito. Ibinaba niya ang itinaas na kilay ng makita niya ang pagtalim ng tingin ni Xavier sa kanya. “Yes, Sir.” sabi niya. Gusto pa ni Faith na mag-salute rito pero pinigilan na niya ang sarili. Mahirap na baka bumulagta siya bigla dahil sa talim na titig ng binata. Napangiti na lang siya sa isipan.
            Akmang lalapitan ni Faith ang binata para alalayang tumayo pero nakailang hakbang pa lang siya ng pigilan siya nito.
            “I can.” sabi nito sa malamig na tinig.
            Pinagkrus ni Faith ang dalawang braso sa kanyang dibdib. “Sure?” Ewan ni Faith kung bakit awtomatikong tumaas ang isang kilay niya ng sabihin niya iyon sa binata.
            Xavier glared at her. “I said, I can, right?” he said, with a knot in his forehead.
            She twitched her lips. Ala! Galit na si Mahal na hari. “Sabi nga kaya mo.”
Madapa ka sana, lihim na lang na napangiti si Faith dahil sa mga pinagsasabi niya sa kanyang isipan. Kawawa naman si Xavier dahil minumurder niya ito sa isipan.
Kahit kating-kati na si Faith na tulungan upang alalayan si Xavier ay nagpigil siya. Kung ma-pride si Xavier mas lalong ma-pride si Faith. Saka di ba sabi nito ay kaya nito? So, it’s means kaya iyon ni Xavier, hindi na nito kailangan ng tulong niya. Bahala ito sa buhay nito, at least hindi siya mahihirapan sa trabaho niya.
Hindi napigilan ni Faith ang mapahagikhik ng muntik ng ma-out of balance si Xavier, mabuti na lang at nakahawak ito sa may mesa malapit lang sa kinaroroonan nito. Agad na nag-poker face si Faith ng sulyapan siya ni Xavier ng matalim na titig.
“Are you laughing at me?” tanong nito sa seryosong tinig. Mababakas din sa tinig nito ang galit.
“Of course not!” mabilis na sagot ni Faith, with matching iling pa. Halatang hindi naman kumbinsido si Xavier sa sagot niya dahil hindi pa rin nagbabago ang talim ng titig nito sa kanya. Tumikhim si Faith. “Saan ka ba pupunta, Sir?” tanong niya para i-divert ang atensiyon ng binata sa kanya.
“Gusto kung maupo sa couch.” sagot ng binata.
“Ganoon ba? Alalayan ko na kayo papunta sa sofa.”
“I said I—
“Huwag na kayong maarte, Sir.” putol niya sasabihin nito. Hindi tuloy niya napigilan ang sariling bibig ng sabihin niya iyon rito.
“Tinawag mo ba akong maarte?” salubong na salubong ang mga kilay na tanong nito ng tuluyan na siyang nakalapit sa gawi nito.
“Tinawag ba kita sa ganoon, Sir? Hindi naman, aa?” kagat labing wika ni Faith sa binata. “Baka nakaringgan niyo lang iyon.” dagdag pa niya. Mayamaya ay napalunok si Faith ng mapansin ang pagtaas baba ng adams apple ni Xavier habang nakatitig ito sa mukha—hindi pala, nakatitig ang binata sa kanyang labi.
Naalala kaya niya iyong halik na pinagsaluhan namig kanina? naitanong tuloy ni Faith sa sarili habang nakatitig pa rin si Xavier sa kanyang labi.