Vladimir’s POV
The people believed the so-called epidemic and some of them even rushed to the nearest hospital to ask for a prescription. There’s no medicine to cure the virus, and no prevention kaya wala rin silang napala because normal doctors are still studying it - what they thought was a disease when it’s not.
Though, there is really a cure and it’s our blood. Kapag kinagat ng bampira, using the vampire's blood it will heal pero kapag kumalat na ang virus only the human blood is the cure but that would make the human a vampire.
Nag-declare ang buong lugar na walang pasok for days dahil nga sa nangyari. Gusto nilang pahupain muna ito so they bought a lot of stocks and hide inside their houses. Hindi ko alam kung hanggang kailan gagawin ng mga tao yan but still good decision lalo na at hindi namin sigurado kung kelan susugod ang mga half-bloods. Maiging manatili muna sila sa mga bahay nila.
Mom and Dad were not yet back from the council meeting. Vanna met with the other owl and Via accompanied her.
Van, I and Stan with the other vampires started patrolling the town and the nearby town for a possible attack. Safe at negative pa naman ang place for the last days since the attack. Mukhang maraming naubos sa half-blood kaya naglie-low muna sila.
I was on my way back home. Dumating na iyong papalit sa amin ni Van because we’ve been guarding the town for two days straight. Nakita ko siya wearing our uniform again. Nakaupo siya sa bench, malapit sa simbahan and she looks really tired na para bang ang daming nangyari sa kanyang nakakapagod for the last few days na hindi ko siya nakita.
I haven’t seen her since hinatid ko sila sa simbahan kasama 'yong dalawang bata. Hindi ko rin alam kung naging okay na ba ung mga dinala naming bata.
I hope naging okay na sila. Wala rin akong nakitang palaboy-laboy sa kalye kaya malamang nasa simbahan silang lahat kasama ung mga sisters or priest though open pa rin 'yong simbahan. Nakita kong wala masyadong nagpupunta dito.
Tumabi ako sa kanya na ikinagulat niya. “Hey,” mahinang sabi niya. “What are you doing here?”
Hindi ko alam pero automatiko na niyakap ko siya. I missed her? I don’t know I just want to hug her and ease the tiredness in her eyes. “Why do you look so tired, anong ginawa mo?”
“No, I’m fine. Hindi lang ako nakatulog ng maayos kakabantay don sa mga kids pero okay naman ako.” Lumayo siya sa akin.
“Ikaw a,” she slightly smiled. “Na-miss mo ako no?”
“Sus, asa!” mabilis kong react. “Napansin ko lang na pagod na pagod ka.”
“So, kailangan ng yakap?” pang-aasar niya.
“Ayaw mo ba?” hindi siya nag-react bagkus ay niyakap niya uli ako.
I could hear her heavy breathing between the hug. Sobrang pagod na pagod siya. She still looked so serene pero kita mo talaga sa mata niya na pagod siya. “Are you sick?” mahinang bulong ko.
This is the first time I hug her at ngayon ko lang napansin kung gaano siya ka-gaan. I mean, it felt like I’m sleeping on clouds habang nakayakap ako sa kanya. Ang peaceful ng pakiramdam ko while I’m holding her. I never learned the magic she used on me.
“No, magiging okay din ako,” bulong niya.
“Hays!” Humiwalay ako sa yakap niya. She had her eyes closed. “C’mon hindi bagay sayo ang mukhang malungkot. I’ll braid your hair, and then we will go somewhere.”
“Where?” nagtatakang tanong niya. Pinatalikod ko siya at sinumulan kung itirintas ang buhok niya. Nang matapos na ako ay niyaya ko na siyang maglakad.
Medyo naging okay na rin naman siya pagkatayo niya. Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya at naglakad kami papunta sa train station. Dahil nga sa walang pasok at wala masyadong tao ang nag-gagala sa paligid ay sigurado akong ma-e-enjoy niya ang magandang view sa train.
“Sasakay tayo sa train?” Napansin ko na medyo sumigla siya nang malaman niya iyon.
“Yeah, and we are going to watch a movie,” dagdag ko.
“Hmm, wait. That is 4 and 5 on my list. Ang daya mo a.”
Tumawa ako nang mag-pout siya. “Not really, just hitting two birds in one stone.”
Ngumiti siya.
Sumakay na kami. Gaya nga ng sabi ko, wala masyadong tao ang nagtatangkang lumabas kaya kaunti lang ang pasahero sa loob ng train. If I would to count, sampu lang kaming nandito sa loob and there were few don sa ibang train car.
“Kumain ka ba ng lunch?” tanong ko. Tumango naman siya habang tahimik na pinagmamasdan ang kalangitan na tila tumatakbo habang nasa loob kami ng train. Maaliwalas ang buong kalangitan at may ilan-ilang mga ulap ang sumusunod sa amin. “You’ve never been to a train before?”
“Hmm, I did. Though, that was a long time ago,” sabi niya na para bang ang tanda na niya and she’s living – wait is she living also for a long time just like us?
I haven’t asked Mom about her dahil hindi pa sila umuuwi ni Dad. Hindi na rin niya nagawang sabihin kung ano ba si Cassy because of the attack. Syempre, there were more important things than Cassy lalo na I’m sure na hindi naman siya threat sa amin. I can already feel it.
“Long time ago, ilang taon ka na ba ha?” natatawang sabi ko. “Niloloko mo naman ako.”
“Hindi a, oh wow, the sky looks so peaceful.” Turo niya dito. Naalala ko naman na may dala akong cellphone kaya kinuha ko ito at palihim na kinuhanan siya. I’m very sure she’s not a vampire dahil malinaw kong nakuha ang litrato niya.
She’s so beautiful like the skies above.
Nakarating na kami sa mall after a minute. Nagbukas pa rin ang ilang malls sa kabila ng takot nila ngunit kaunti lang ang mga taong nagpupunta. Bago manuod ng sine ay nagyaya muna siyang umiikot-ikot sa mga shop at stalls hanggang sa mapagod na siya. But, her tiredness now is not the same a while ago because right now ay nakita kong masaya ang mga mata niya kahit pagod na ito. I felt somehow proud because I know I’m one of the reason why, and that I made her happy.
Pumila kami sa popcorn. May mangilan-ngilan na nakapila don tapos mabagal pa ung nagbebenta dahil mag-isa lang siya. Nagpaalam ako sa kanya na mag-c-cr lang at siya na muna ang bumili.
Though I lied, I went to the department store and bought the ocean blue dress I’ve seen a while ago. Nakita ko kasing tinititigan niya iyon pero hindi na lang niya sinukat. Chineck ko muna at siniguradong kasya sa kanya bago ko bilhin. I even bought her heels at hindi ko alam kung paanong naisip ko na iyon ang size ng paa niya. I just know na kasya sa kanya and I hope na hindi ako mali.
Nakatayo na siya sa labas ng sinehan dala ung popcorn. “Ang tagal mo, mag-start na o.”
Inabot niya sa akin 'yong ticket na binili niya. Papasok na sana siya ng pigilan ko.
“Doon tayo,” turo ko sa dulo. Nagtaka naman siya.
“Ha? E, sarado yon e. No Showing nga nakalagay o.”
“Nah, for VIP only yon.”
“Hindi naman ako VIP—“ Hinawakan ko ang kamay niya at giniya papunta don. I actually texted Stan before going here kaya siya ang nag-ayos para isara ang isang cinema at mapanuod niya yung movie na gustong-gusto niya.
“Wait, what are we going to watch? Saka tayo lang?” sabi niya pagkapasok namin. Tinuro ko ung gitnang upuan para doon na kami umupo.
“Your favorite movie. We are going to do a marathon here,” nakangiting sabi ko.
“Really, you mean Twilight?” di makapaniwalang-sabi niya. “Wow, I really like that movie. I felt like Bella pag pinapanuod ko yon.”
“You are not Bella," iling ko. “I’m not Edward, mas guwapo ako don.”
Lumingon siya sa akin. “Talaga, patingin nga kung saang banda, ” patawa-tawa niyang sabi.
I laughed with her.
Then, in a second namatay ung ilaw at nagsimula na ang movie.
Nanahimik na rin siya habang nanunuod pero maya-maya ay sasabihin niya kung gaano ka-guwapo si Edward tapos iismid ako kunwari and then she will laugh. We will both laughed.
Via was the one who told me na gusto ni Cassy na mapanuod ang Twilight. I watched the movie once with my family dahil itong si Van gusto niyang malaman kung bakit adik na adik ang mga tao sa Twilight especially kay Edward.
Masasabi ko namang maganda ung love story ng movie at guwapo ang dalawang bidang lalaki kaya nagustuhan mostly ng mga tao lalo na ng mga teenager na babae. Pero I wonder, kung alam nilang totoo talaga ang bampira, would people still like it or they are going to be afraid?
“Bakit hindi ka natakot sa akin, sa amin?” bigla kung tanong sa kanya.
“Why would I?”
“I am a vampire.”
“I know you even before you became a vampire.”
“What?” gulat na tanong ko. “What do you mean? Sino ka ba talaga?”
“It’s not important who I am anymore Vlad.” Tumayo siya. “Tara na. Sa susunod na natin uli panuorin ung part two para meron pa tayong dahilan na magkita.”
“Wala na ba tayong magiging dahilan para magkita kapag natapos ko na ang bucketlist mo?”
“I told you, if you finish that I would disappear in your life forever. After all, hindi naman talaga totoong—“
“I like you.”
I finally said it. I knew it. Hindi ko magawang i-admit sa sarili ko noon kung ano ba yong nararamdaman ko kasi hindi ko alam. I don’t know if it’s right or if it’s true or I was just blinded by the idea.
But no, I am sure, very sure. Hindi ko man alam i-describe ang nararamdaman ko I know I like her. I like her or maybe like is even an understatement. Hindi ko alam ang tawag dito basta ang alam ko sa tuwing nakikita ko siya, sa tuwing kasama ko siya sobrang saya ko. That I finally found what I am looking for. I’ve finally found my purpose in life. Makita ko lamang ang ngiti sa mukha niya ay masaya na ako.
She gave meaning to my hundred years of existence and I can’t afford to lose her. I want to protect her, to cherish her for the rest of her life. I want to stay with her. I don’t care what she is, or don’t even want to know her past. All I care is seeing her and making everyday meaningful.
“You don’t really know me.”
“I don’t care.” Mabilis na sagot ko. “I like you.”
“I don’t like you.”
“You’re hurting me.” Mataman ko siyang tiningnan. Pakiramdam ko may sakit na tumurok sa puso ko.
“I don’t like you,” she smiled. “I love you.” Yumuko siya at tumalikod. Hindi ako nakapagsalita sa sunod niyang sinabi. “Ikaw, minahal mo ba talaga ako?” She started walking to the exit.
Why is it past tense?
Hinabol ko siya at sa di mapaliwanag na dahilan ay bigla na naman siyang nawala sa paningin, bigla na naman siyang naglaho. Nakakainis! Damn! Inikot ko ang buong mall at frustrated na tumayo ako malapit sa entrance dahil hindi ko na uli siya makita pa.
Lumabas na ako ng mall. Naabutan ko ang malakas na ulan kaya nanatili lamang ako nakatayo doon sa gilid. Iniisip kung ano ang gagawin ko hanggang sa sumulpot siya sa harapan ko.
How can she manage to do that?
“Can you please just, please just make me remember you,” nahihirapang sabi ko. “Please, let me remember you. I know, I can feel that you’ve been part of me before I just don’t know why I can’t remember it. Please, give me back my memories of you.”
Saglit siyang tumingin sa akin hanggang sa ilipat niya ang tingin sa dala. Hindi niya sinagot ang tanong ko.
“Para sa akin ba ang binili mo kanina?” Kinuha niya ito ng walang paalam habang patuloy pa rin akong nakatingin sa kanya.
“Okay, isusuot ko to bukas. Pwede ba akong pumunta sa inyo or busy pa kayo dahil don sa nangyari?” tanong niya. “Gusto ko kasing panuorin bukas ung shooting star, narinig ko kasi sa balita na bukas iyon ng gabi e. Pwede ba?”
“Shooting star? Meteor shower?” tanong ko bigla. Naalala ko yong visions ni Vanna.
“Nope, shooting star lang talaga. Iba din yong meteor shower, next month yon e,” paliwanag niya. “Sabi sa news, next month may magaganap na meteor shower and it will last for an hour. Gusto ko nga din yon e, watch natin yon a.”
Vanna should know this. Hindi kaya iyong meteor shower, is that the sign, will there be war between half-bloods and purebloods during that time?
“Thank you for this, isusuot ko to ha. And also for the heels. Ano, tara na?” Hinawakan niya ang kamay ko and again I never learned the magic she used to make me calm.
“Sugurin na natin ung ulan, minsan lang naman saka medyo malapit naman ung train station.”
Bago pa ako makapagsalita ay hinila na niya ako. Naramdaman ko ang malamig na patak ng ulan. Kahit na sobrang lakas ng ulan, I can still hear her laugh between the raindrop.
If I could trade my immortality, I would trade it for her, just to see her smile everyday.
Nakarating kami ng train station ng basang-sisiw pero parang wala lang sa kanya. Tumayo kami doon sa gilid para magpatuyo sandali. She was wearing a white uniform at buti na lang may panloob din siya kaya hindi halata ung undergarments niya. Naghanap ako ng pwedeng pagbilhan ng kahit t-shirt pero wala akong makita kaya sabi ko mag-stay lang kami don.
“Magkakasakit ka nyan,” pag-aalala ko. “Pwede namang hintayin na lang natin na tumigil.”
“It’s okay, minsan lang naman. Saka…” Napatigil siya habang nakatitig sa akin. “Your eyes…”
Sht! Mabilis kong hinawakan ang mata ko. Damn! Hindi ko man lang namalayan na natanggal na yung contact lens ko. Pumikit ako. I don’t like other people seeing my eyes because I don’t want them to be afraid of me.
I don’t know, sino ba namang hindi matatakot kapag nakakita ka ng taong pulang-pula ang mga mata di ba? Vampire eyes are typical red just like what you can see on movies but with us, we have different shade of red for us to be distinguish from the lowerbloods dahil sila they only have plain red eyes.
For the House Fall, they got the shade of maroon reflecting a sword when you look closely. For House Ruin, they got the shade of red orange reflecting flames. For us, we got crimson red reflecting the crescent moon.
Though, I’ve got different eyes, far different from ours and even the other houses. My right eye is crimson red reflecting the crescent moon while my left eye is ocean blue reflecting the clouds. I don’t have any idea what it looks like and can’t remember since when I had the eyes.
I just woke up one day with these eyes, and my parents don’t even know how I got those so I never really showed it to other vampires aside from my family, and now her. I don’t know what to feel. Sometimes Via screamed while seeing me with these eyes, and always told me how weird it was. I don’t know, I can’t see my reflection.
All I know is that someone died because of my eyes, because he’d seen my eyes. Years ago, I joined the football team and the coach became a close friend of mine. Sa di sinasadyang pagkakataon, he saw me with my eyes nang tanggalin ko ang contact lens ko after the practice. I don’t know how, I don’t have any idea basta he said he saw something in my eyes, my ocean blue eyes, he said he saw hell. And the next day, nakita na lang namin siya na patay na. I always blame myself so from then on I made sure na lagi akong nakasuot ng contact lens and to not ever let people see my eyes.
And then, she saw it. She even stared at it. I just can’t. Paano kapag naulit sa kanya ang nangyari noon? I will never forgive myself.
“Why, open it. I want to look at it.”
“No!” ma-awtoridad na sabi ko. Kinapa ko sa bulsa ko ung extrang contact lens at tumalikod sa kanya para isuot.
“You eyes,” I heard her whisper. “Are beautiful.”