Nakatayo sina Damon, Timyo, Ramon at Simon 'di kalayuan sa baryo binanlao. Ang mga nakatira rito ay mga aswang. May nagbalita kay Damon na ang baryo binanlao ay pinamumugaran ng mga aswang, na nambibiktima ng mga tao sa karatig baryo nito.
"Ihanda na ninyo ang mga sarili n'yo, dahil uubusin natin silang lahat!" May diing saad ni Damon.
"Matagal na kaming handa, Pinuno!" sagot ni Simon. Napatango naman ang tatlo pang kasamahan.
Maliwanag parin ang bilog na bilog na buwan kahit alas-tres na ng madaling araw. Naglakad palapit ang grupo ni Damon sa loob ng baryo, maliit lamang ang nasabing baryo. Matatalim ang mga titig sa kanila ng mga naninirahan doon.
Huminto sila Damon sa gitna ng baryo habang pinalilibutan sila ng mga nakatira doon, na mga aswang. Umilaw ang mutya ni Damon, at
Pumikit siya sabay bigkas ng isang orasyon, orasyon para magkaroon ng harang ang buong baryo para walang makatas na mga aswang.
Nang dumilat ang mga mata ni Damon ay nagbago na ng anyo ang mga aswang. Nagtataasan ang makakapal na itim na balahibo, mapupula ang mga mata, mahahaba ang mga kuko na matatalas. Nakakakilabot ang mga wangis ng mga aswang, na handang lapain ang pangkat ni Damon.
Sabay-sabay na sumugod ang mga aswang. Sinipa ni Damon ang isang aswang na tumalon patungo sa kanya, sabay kuha sa espada niya.
Iniharang ni Damon ang espada sa bunganga ng nakangangang aswang, na muntik nang makagat ang balikat niya.
Pasimpling sinulyapan ni Damon ang mga kasamahan, may mga kanya-kanyang  kalaban ang mga ito.
Hiniwa ni Damon ang bunganga ng aswang sabay sugod sa iba pang aswang. Sa tantiyang bilang ni Damon na sa treynta ang mga ito.
Sa gilid ng mata ni Damon nahagip niyang may pasugod sa likuran ni Ramon. At 'di nito napansin ang pasugod na aswang dahil abala ito sa tatlong kalaban. Ibinato ni Damon ang espada niya at saktong tumama sa dibdib at bumaon doon.
Sinakal ni Damon ang dalawang aswang sabay balibag sa lima pang aswang, at pinagsisipa ang mga ito. Tumakbo siya papunta sa patay na aswang kung saan nakabaon ang espada niya. Hinugot niya ang espada at sabay sugod sa natitirang mga aswang.
Saktong sumilay ang haring araw napatay na nila ang mga aswang, at nagtira sila ng isa upang makakuha ng impormasyon tungkol kay Giblo at sa kuta nito.
"Ano 'di ka magsasalita!" pasigaw na saad ni Timyo na kasamahan ni Damon.
"Kalma ka lang Timyo, mas lalong 'di yan magsasalita," saad ni Ramon. At tinapik-tapik niya ang pisngi ng aswang na nakagapos. "Kung ako sa'yo, magsalita kana para pakawalan kana namin."
Nanatiling tahimik ang nanlilisik na aswang, nasa anyong tao na ito at duguan ang katawan.
Napahiyaw ng malakas ang aswang nang putulin ni Damon ang kaliwang kamay nito.
"Sabi sa 'yo magsalita kana, 'yan tuloy," naiiling na saad ni Ramon.
"Mga hanggal! sabihin ko man o hindi papatayin n'yo ako!. Anong akala n'yo na magtatagumpay kayo na lipunin kaming mga aswang!. Pwes! nagkakamali kayo, 'di n'yo alam kung gaano kalakas si Giblo at ang pangkat niya! HAHAHA!! Nagsasayang lang—" naputol ang sasabihin nito nang humiwalay ang ulo nito sa katawan, at nagpagulong-gulong sa lupa.
Napatitig ang kasamahan ni Damon sa kanya at napailing.
"Nagsasayang lang tayo ng oras, kunin n'yo ang mga salapi nila sa kubo. At ang mapapakinabangang gamit, para maibenta natin sa bayan." Seryosong saad ni Damon.
Napangiwi at nalukot ang mukha ni Wiena nang malasahan ang alak, dahil ito ang unang beses na nakatikim siya ng alak. Nagtawanan naman ang kainuman niya dahil 'di maipinta ang mukha ni Wiena.
"Ba-bakit ganito ang lasa?" nakangiwing tanong ni Wiena.
"Hahaha, unang beses mo lang ba uminum ng alak?" natatawang tanong ni Miya.
Tumango si Wiena at napadura, at nanginig na parang katatapos lang umihi.
Hindi nila namalayan ay hapon na pala napasarap ang kuwentuhan nila, habang tumatagay ng lambanog. Paisa-isa ay nag-aalisan ang kainuman ni Wiena, dahil may mga gagawin pa daw ang mga ito.
"Wiena, Miya alis muna ako dahil narito na ang aking asawa, asikasuhin ko muna."
"Sige ate Lipay, salamat sa pagsalo sa'min hehehe," sumisinok na saad ni Miya.
"Sa-salamat po ate, sa uulitin hehehe," nakayukong segunda ni Wiena habang winawagayway ang baso na walang laman.
"Nako Wiena lasing kana. Ikaw talaga Miya, dinamay mo pa si Wiena sa pagkalasingga mo. Hiindi naman pala pala-inum si Wiena. Oh siya ako'y aalis na muna," nakangiti at napapailing na saad ni Lipay.
Bandang alas-singko ng hapon nang sila nalang dalawa ni Wiena at Miya ang natira.
"Hoy Wiena, buhay ka pa ba?" nakangising saad ni Miya habang sinusundot ang ulo ni Wiena.
"Miya..." Itinaas ni Wiena ang ulo at nakipagtitigan kay Miya. "A-ano ba ang pakiramdam ng nagmamahal? iyon bang hindi mo kakilala. Tapos kahit naiinis ka sa taong 'yon, hindi mawaglit-waglit sa isipan mo."
Humagalpak ng tawa si Miya na muntik pang mahulog sa kinauupuan. Na para bang nakakatawa ang sinabi ni Wiena.
"Malay ko ba! 'di pa naman ako nagmamahal e, ang bata ko pa! Beinte palang ako!"
Umingos si Wiena. "Magka-edad lang tayo, dapat alam mo na 'yon!" parang batang saad ni Wiena. Ipinilig niya ang ulo at naduling, dahil nahihilo siya.
"Hmmm... bakit mo natanong? alam mo bang bagay kayo ni pinuno," saad ni Miya sabay lagok ng alak.
"Hek! Hek! Hek! sinong may sabi na may gusto ako sa supladong Damon na 'yon!" saad ni Wiena. At parang kitikit na humahagikhik. Hinampas pa niya si Miya sa ulo na kamuntik pang matapon ang iinumin sanang alak.
"Wala akong sinabi na may gusto ka kay Pinuno, ang sabi ko ay bagay kayo!" saad ni Miya, na medyo pasigaw dahil muntik  matapon ang alak na nasa baso niya.
"HA! kahit kailan ay 'di ako magkakagusto sa pangit na 'yon!" Sigaw ni Wiena, sabay tayo at itinaas ang baso na may alak.
"Talaga?"
"Oo talaga—" naputol ang sasabihin sana ni Wiena at dahan-dahan na lumingon.
Napatakip ng bibig si Miya sabay karipas ng takbo paalis.
Nanghina ang mga tuhod ni Wiena nang makita kung sino ang nagsalita. Nabuhos sa ulo niya ang alak na nasa baso niyang hawak.
Dahan-dahan na ibinaba ni Wiena ang kamay na may hawak na baso, na wala nang laman.
Seryosong nakatitig si Damon kay Wiena na basa na ng alak. May iilang mantsa ng dugo pa si Damon galing sa mga napatay na aswang.
Napayuko si Wiena at pinagdikit ang dulo ng mga hintuturo.
Hinawakan ni Damon ang kamay ni Wiena at hinila. Aangal pa sana si Wiena pero itinikom nalang niya ang bibig, dahil naduduwal siya sa bilis ng paglalakad nila. Pagiwang-giwang pa ang paglalakad niya dahil sa nahihilo siya.
Habang  naglalakad silang dalawa ay  nakatitig lang si Wiena sa magkahawak kamay nila ni Damon. Ang isang kamay ni Wiena ay nakatakip sa bibig niya, dahil pakiramdam niya lalabas sa bunganga niya ang laman ng sikmura.
Huminto sila sa tabi ng talon. Binitawan ni Damon ang kamay ni Wiena at hinubad ang pang-itaas na kasuotan. At lumusong sa tubig.
Nakatitig lang si Wiena sa malapad na likod ni Damon.
Napapalunok siya ng laway  habang pinagmamasdan ang bawat galaw ni Damon. Pinasadahan niya ito ng tingin mula sa braso nito na malalaki at maskulado, hanggang sa likod nitong napakalapad na mukhang kalahati lang ng katawan niya.
"Wala ka bang balak maligo? Ang baho mo na." Humarap si Damon kay Wiena na nakatulala sa kanya, at pinagmamasdan ang katawan niya.
Ngumuso si Wiena at pasimpling inamoy ang sarili. At napangiwi nang maamoy ang sarili na maasim dahil sa alak na natapun sa kanya.
Dahan-dahan na lumusong sa tubig si Wiena at napayakap ng sarili dahil sa lamig.
Nakikita sa tubig ang replika ng bilog na buwan. Maraming alitaptap na lumilipad sa paligid. Lagaslas ng tubig mula sa talon ang maririnig sa gabing iyon.
Huminto si Wiena nang hanggang dibdib na niya ang tubig. Medyo may kalayuan si Wiena sa puwesto ni Damon at nakatalikod siya dito.
Lumublob siya sa tubig at nagtagal ng ilang segundo, pag-ahon niya ay nasa harapan na niya si Damon at seryoso itong nakatitig sa kanya.
"B-bakit? A-anong kailangan mo?" utal na tanong ni Wiena.
Nanatiling nakatitig si Damon kay Wiena at 'di umiimik. Dahan-dahan na lumapit ang mukha ni Damon kay Wiena. Napapikit naman si Wiena.
Naramdaman ni Wiena ang hininga ni Damon, nanatiling siyang nakapikit at nakikiramdam.
Napadilat ng mga mata si Wiena nang tumawa ng malakas si Damon. Napagtanto ni Wiena na pinaglalaruan lang siya ni Damon, sa inis niya ay nahampas niya ang dibdib nito. Na agad namang nahawakan nito ang kamay niya.
"Anong akala mo na hahalikan kita? para sabihin ko sa'yo... 'di ikaw ang tipong babae na gugustuhin ko," nakangising saad ni Damon.
"Ah gano'n!" Galit na saad ni Wiena sabay hila sa kamay na hawak ni Damon. "Bakit? ang tipo mo ay tulad ni Sira? na mukhang sira-sira ulo!" Galit na saad ni Wiena. Tumingala siya dahil nagbabadyang tumulo ang mga luha niya.
Tumaas ang kilay ni Damon at hinawakan ang baywang ni Wiena. Sabay hila para magdikit ang mga katawan nila.
Pilit na itinutulak ni Wiena si Damon, ngunit bigo siya parang nagtutulak lang siya ng matibay na pader.
"Hmm... Oo si Sira ay maganda na masipag pa, maraming kalalakihan ang nagkakagusto sa kanya." Bulong ni Damon sa tainga ni Wiena. At marahan na kinadat ang dulo ng tainga nito.
Napaigtad si Wiena at namimilog ang mga matang tinitigan si Damon. Hindi siya makapaniwala sa ginawa nito. "Isa kana! bitawan mo na nga ako. Doon kana sa Sira mo!" saad ni Wiena, at napapiyok pa siya habang nagsasalita.
Humihikbing napasubsub si Wiena sa dibdib ni Damon. Hindi niya maintindihan kung bakit ganito ang nararamdaman niya. Nasasaktan at nagseselos siya, na hindi dapat niya maramdaman.
"May isang babae na nakakuha ng atensyon ko, isang babae na hinahabol ng mga aswang, isang babae na kung saan-saan umiihi, at isang babae na ubod ng ganda." Saad i Damon sa namamaos na boses.
Napaangat ng ulo si Wiena at napaawang ang labi, ayaw niyang umasa o ano pa man dahil lang sa sinabi ni Damon.
"Ah gano'n ba. Bitawan mo na ako at aahon na ako, dahil nilalamig na ako," matamlay na saad ni Wiena.
Lumuwag ang pagkakahawak ni Damon kay Wiena. Agad na tumalikod at umahon si Wiena na walang lingon-lingon na nilisan ang talon.