I thought leaving city would be the greatest decision I’ve ever made. Once we stepped out to the cemented road, the heavy and soffucating dark smokes coming from the vehicles, and the city noises would slowly vanished. Pero mali ako.
I thought, the silence of place would bring my mind in peace. But, why does it made the voices inside my head even louder?
Parang lantang gulay ako na bumangon at nagtungo sa banyo. I stopped infront of the foggy, has stained mirror where I could not almost see myself. I stared at my own reflection. My puffy eyes and messy uncombed hair makes me even look more dull.
How I ended up like this?
Pagkatapos suklayin ang buhok, itinali ko ng pa-low bun upang mas madaling kumilos. 'Tsaka ako nagluto ng umagahan.
Sinangag ko ang tirang kanin kagabi at pritong talbos ng kamote. After preparing, isa-isa ko itong dinala sa kwarto ni Mama. She’s still sleeping, kaya maingat akong naglakad palapit sa katabing lamesa ng papag.
I stared at her and saw her wrinkled forehead tells how much stress and sufferings she's absorbing. Pansin ko rin, namumugto mata niya. Parang may pumiga sa dibdib ko habang tinititigan siya.
Did she cried again?
Bumaba ang tingin ko sa gawing dibdib at nakita ang frame sa likod ng kaniyang mga braso.
It was our family picture, kasama si Papa at ang nakababata kong kapatid. I saw how happy she was.
I pursed my lips, blinked a few times to hold something from falling, pinigil ang paghinga nang unti-unting sumikip ang dibdib ko sa pag-aakala na mapipigilan ko ang paghikbi. Ang bigat.
Nang maramdaman kong hindi ko na kaya. I decided to leave her room and roam outside, I need to breathe.
"Saan ka pupunta, Alina?"
Napahinto ako nang marinig s'yang nag salita. I calm myself, kinakabahan ako na mahalata n'ya.
"Sa labas. Babalik din po ako.."
I ride with an old bicycle, na nakita ko lang sa bakuran. Wala akong balak na gamitin ito dahil baka naririto lang sa paligid ang may-ari pero, its been a week since we move here, walang kumukuha.
Nakakalunod ang hangin na sumasalubong sa mukha ko. Hindi ganoon ka-patag ang lupa at sa bilis nang patakbo ko himalang hindi ako na semplang.
Ibinaba ko ang paa at itinukod upang ihinto ang bisikleta nang marating ko ang malawak at ang hanggang tuhod na kulay brown na mga damo. I don't know what is the right term for this place but, it is the beautiful thing I've ever seen and ever been.
Simula't sapul lumaki ako sa dikit-dikit na bahay, kumpulan na mga tao na, maingay. I will never miss that place.
Nakikipagsayawan ang mga damo sa hampas ng hangin. Ang ganda nilang tingnan.
Tumakbo ako hanggang sa marating ang dulo nitong damuhan. My heart just almost dropped, I did not notice that I already reach the edge.
Sa pagtigil ko, may mga maliliit na butil ng bato ang na laglag, habang hinahabol ang hininga, hindi ko maiwasang maisip na paano kung ako iyon. I almost died. I really thought, nakaligtas na ako but in a blink of an eye..
Iyong tinatapakan ko kanina na halos kalahati na ng paa ko, it collapsed.
I.. will die.
I once thought about this..
Ito 'yong gusto ko.
Tumakas sa hindi ko responsibilidad, at buhay na hindi ko naman hiningi. Pero..
Paano si Mama..
I really need to get up. Pero sa tuwing sinusubukan ko na higpitan ang kapit, parang may pumipigil sa akin at pilit akong hilihila pababa.
Desperado na ako lalo na nang maiahon ko ang mula ulo hanggang balikat ng katawan, hanggang sa ang huling damo na sinubukan kong hilahin, naputol.
Dinaga ako ng kaba nang maramdamang ang unti-unting pagdausdos pababa. I have nothing to hold on to.
I started to cry, scratching the ground with my bare hands hoping I could grab something that would prevent me from falling.
I am slowly losing my hope not until my shirt started to choke me.
"Amin na kamay mo!"
I can't breathe!
Gaya nang sinabi, pinilit kong abutin ang kamay, I don't know if it’ll work o parehas kaming mamatay. Siya mahuhulog, ako patay na sa pagkakasakal bago pa tumama sa naglalakihang bato sa ibaba.
Sa isang iglap, nakahiga na ako sa damuhan at walang humpay ang ubo habang hawak ang leeg.
"Ayos ka lang?" dinig kong tanong n'ya.
I scoffed.
"Mukha ba?"
Nilingon ko ito na kaparehas kong naka upo sa damuhan. I never see him yet before. I should be grateful, he saved me pero.. "Bakit sa damit mo ako hinila?"
Hindi ko maiwasang mag reklamo.
"Hindi nga ako mamamatay sa pagkakahulog, muntik naman akong maubusan ng hininga."
He did not say anything. It's weird that he just barely laughing. Ewan ko, mukha s'yang tanga.
Pinagmasdan ko s'ya na walang hirap na itinatayo ang sarili. Pagkatapos magpagpag bahagya s'yang nag-bend at laking gulat namang itapat n'ya ang palad sa ulo ko.
"Kung may problema ka huwag dito sa paborito kong lugar, ha?”
Then, he throw something directly into my face.
It was the last thing he said, then he left. I was stunned, when I noticed the thing he threw at me, he got it from head, a lively green color of four leaf clover.
It symbolizes luck.
Luck..
I luckily survived that nearly death experience.