Who am really I?
Irish Fhrixe's pov
In life, we go to choose between two pathway. It's either we go to bad or good. But in the end, it doesn't matter which path we choose. It doesn't matter how good or bad we are. Because the important is what inside.
Mapangahas akong naglakad palabas ng airport. Ginila ko ang paningin at umasim ang aking mukha nang makita ang mga taong sumalubong sa kani-kanilang mga pamilyang nanggaling sa ibat-ibang bansa.
Everytime I see a family, it reminds me why I'm existing. Destiny is letting me to live not to be just happy and not to be with the family, of course. Binuhay ako para maghiganti, sundin ang ama, tuparin ang isang misyon.
"How's your flight, lady Irish?" Francia asked, the most excellent master's personnel, except me.
Inis kong nilingon si Francia na nakasunod sa akin. I shot a baleful look from her foot to head, showing that I am irritated by her words. But she just blinked at me and then looked away without any saying.
This woman in front of me is one of the best assassin in the Philippines. Halos dalawang dekada na siyang tinutugis ng batas. Nothing happened, she still free. But surely, I am more advantageous than her.
"Oh, stop calling me that kind of pathetic words! Can't you see myself, Francia?" I giggled. "Hindi mo ba nakikita ang suot ko?"
Francia shrugged her shoulder. Sinipatan ko siya saka muling humakbang.
"Ha-ha. Wala akong ibig sabihin," She laughed.
Sa halip na mapikon, nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad. Sa halip na harapin ulit si Francia, naging agresibo ang bawat hakbang ko. I did not let irritation lead me. Arguing some petty things with her is a wasting of time. Sumunod ang nakakamatay na katahimikan. Bago ko muling marinig ang boses ni Francia. Tumikhim muna siya bago nagsalita.
"Your bootlace," aniya Francia.
Kunot-noo akong sumulyap kay Francia, kasunod ang pagbaling sa tinituro niyang paa ko. Napamura ako habang nakatingin sa sintas na nahubad. Niluhod ko ang aking tuhod bago ko ito tinali.
"Mauna na ako," paalam nito.
Hindi ko pinansin si Francia, hinayaan ko lang siyang umalis, masyado kong pinagtuunan ang pagsisintas ko. At nang nasa kalagitnaan ako ng aking ginagawa ay biglang may sumagasa ng aking likod. Kumulo ang dugo sa irita habang marahas na tumayo at ito ang naging dahilan kung bakit sumayad ang aking puwitan sa kanyang hita.
Nakaramdam ako nang pangbabastos. Umusok ang aking ilong sa galit dahil dito. Sino ka man, make sure you can avoid my fist perfectly. Madali kong nilingon kung sino man ang mapangahas na ito. At ganoon na lang ang pambibilog ng aking mga mata at bibig nang makita ang lalaking na out of balance.
Wala akong naging napagpipilian kung hindi iligtas nang walang pagdadalawang-isip ang lampang ito. Alisto kong sinalo ang baywang ng lalaki at dali-dali rin siyang humawak sa aking balikat, sa kasawiang palad naligtas ko siya sa tiyak na kapahamakan. Buti nalang payat ito kaya nakayanan ko ang kanyang bigat  kung hindi basag ang bungo niya sa semento.
Naka-tiyad ang lalaki habang titig na titig sa aking mukha na may kapansin-pansin na pilyong ngiti. And while he was smiling his perfect pair of dimple was shown and his thin almond eyes spark. Sinuklian ko ng maangas na mukha ang payatot habang nakadunghay sa kanya. At nang bibitawan ko na sana siya ay bigla na lamang niya akong tinulak kaya napalayo kami sa isat isa. I gritted my teeth in a very much irritation. I can't believe he push me off! Sino ba siya?
Nawala ang kanyang pilyong ngiti at napalitan ito ng seryosong mukha. Tumayo siya ng matuwid habang ako naman ay patagong sinulyapan ang kanyang kabuuhan. Wearing a white longsleeve shirt, black shoes and of course black slacks he looked stunning. He looks like a Korean model that I always see at the bell board on Korea.
He smiled, a faint. "Miss, next time wag kang paharang-harang."
Nanigas ang bangang ko sa iritasyon habang tumingin sa kawalan. I gritted my teeth again, proof that how I really want to punch his mouth until his smile fade away.
I shot a baleful gaze at him. "Wag ka ring lampa, payatot!" Brusko kong sagot.
"What did you say? Lampa? Payatot?" He seems annoyed.
Nagkibit balikat ako saka kumindat habang may maangas na ngiti. Humakbang siya ng isang beses sa aking harapan na nakapangiting aso.
Sinalubong niya ang aking paningin. "Miss, tumahimik ka, nagmumukha kang madaldal na minion," tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. "akala mo ba kinatangkad mo yan. Putot?" Madiin niyang binigkas ang mga katagang ito.
It is ridiculous! Paano niya nasasabi ang ganitong mga salita sa akin! Inis kong binaliktad ang suot kong cap. Kinuha ko ang chewing gum na nasa aking bibig at idinikit sa talampakan ng suot kong boots. Then without any words I grabbed his collar and wrenched it near at me. Pababa kong hinila ito upang maglapit ang aming mga mukha pero dahil matangkad siya hindi pa rin ito naging sapat kaya tumingkad ako. At kahit nahihirapan man sa aking ginawa'y hindi ko ito pinapahatala. Otherwise, I welcome his gazes through a rude expression; interpreting that I am strong, fearsome and Fearnought.
Mariin kong nakagat ang aking babang labi. "Hindi ako putot! Katamtaman hieght ko, katamtaman!"
Walang bahid ng takot ang kanyang boses na tumawa. Hindi man lang siya natablan ng mga mababangis na tingin ko sa kanya. He's the only person dealing me that I am totally just nothing. Kung alam lang niya kung sino ako tiyak akong siya na mismo ang bubutas ng noo niya.
I swear!
"Irish, wag dito. Many will see." bulong ni Francia sa akin.
Ngumiwi ako. Hindi ko man lang napansin ang paglapit niya sa akin. Sadya ba talagang nakapukos ang buo kong atensiyon sa payatot na ito?
Binitiwan ko ang kwelyo ni payatot na may kasamang mahinang tulak. Brusko kong tinuro ang aking dalawang mata gamit ang aking hintuturo at palasingsingan kasunod ang sa kanya. Francia is right, hindi ito ang tamang lugar upang pairalin ko ang kainitan ng aking ulo.
"Sir Redeemer, we have to go," agaw eksena ng isang matandang lalaki na nasa likuran ni payatot. Kanina pa ito nakatayo dito. Ang akala ko chismoso lang ito, kasama pala niya ito.
"Hoy, bat hindi mo inawat?" Matigas na tanong ni Francia sa lalaking kasing-edad niya, nasa forty plus.
"Wala kasi akong balak na maki-alam sa gulo ng mga bata." Matigas ring sagot nito. Bumaling siya kay payatot. "Sir, Kailangan na talaga nating umalis."
Walang anu-anong tumalikod si Redeemer at bultong naglakad palayo. Para ring buntot na nakasunod sa kanya ang matandang lalaki. Is that old man is his butler? I don't think so.
"Let's go, the car is waiting for us," yaya ni Francia na umunang humakbang, sumunod rin ako agad.
Subrang sabik ako sa bansang ito. Ilang taon na rin ang nakaraan mula ng lumipad ako papuntang South Korea para sa training at makasama ang aking ama. My heart throbbing because of a bit happiness while looking at the outside of the car. Ilang saglit lang, I saw a square plaza.
"Stop the car!" Mando ko sa nagmamaniho na tauhan ni Francia.
Masyado akong naakit sa fountain na nasa gitna nito habang may mga batang kalyeng naliligo. Nakakainggit silang tinggan dahil kahit minsan hindi ko naranasan ang mga naranasan nila. Ang tumawa ng malakas at maglaro ay kahit minsan sa buhay ko hindi ko na eksperyensiya. Pag-iinsayo ng taekwondo at ibang pang martial arts ang umikot sa kabataan ko.
"No, Irish. You just ruin your mission. At baka anong mangyayari sayong masama." Pigil ni Francia na nasa tabi ko.
"Oh, I'm Irish Fhrixe Devis-Silvana. I'm not that kind of stupid!"
Nasulyapan ko ang kurintay singkong baril na nakasuksok sa gilid ni Francia. Hindi ko ito nakita kanina dahil nakajacket siya. Dali ko itong hinablot at itinutok sa ulo ng driver.
"Stop the car or I'll shoot your skull? Choose what your choice." Pagpapapili ko dito "Wala akong mintis pagdating sa noo," babala ko na daling nagbrick ang driver na nanginginig sa takot.
"Yes obkurs, I know you're Irish Fhrixe Silvana, the dangerous," Bumuntong-hiniga siya na parang nahihirapan akong paintindihin. "Mahalaga ka samin kaya ako masyadong protective sayo," tutol pa rin ni Francia.
Hinagis ko kay Francia ang baril at nasalo rin naman niya ito. Binuksan ko ang pinto nang van at lumabas. Hindi niya ako mapipigilan sa gusto ko! No one can prevent me, except master.
I smirked. "Don't worry Francia, I can take care myself. Kung meron mang mangahas na gawan ako nang masama... I assure, lalabas siya sa dyaryo bukas na basag ang noo."
Isinira sunod tinampal ko ang pinto at agad na nagtungo sa plasa na aking nakita. Tumayo ako sa gitna ng fountain. Pinikit ko ang aking mga mata habang ninanamnam ang pagpatak ng tubig sa aking mukha habang bumabalik sa aking alimpatakan kung bakit ako nandito sa bansang ito. Kung bakit ako nagbalik ng Pilipinas.
South Korea
"You need to get revenge, for your mom and twin brother!" Pisil- pisil ni master ang aking pisngi habang isiniksik niya sa aking utak ang mga salitang ito. "kailangan mong gawing yelo ang mga luhang iyan dahil ayaw na ayaw kong makitang pumapatak yan."
Simula nang nagkaroon ako ng muwang, ito ang palagi niyang isinaksak sa aking alimpatakan. Ang maghigante at iparamdam ang sakit ng mawalan minamahal sa taong naging dahilan kung bakit namatay ang Ina at kakambal ko.
"Ito ang tandaan mo Irish, hindi ka lang Babae at mas lalong hindi ka lang tao. Ikaw ay isang halimaw, naiintindihan mo na?"
Being a daughter of Alucard Silvanna is the hardest part of my life. Kailangan kong bumugbog, mabugbog at pumatay para maging proud lang siya sa akin. Sa madaling salita kailangan ko pang dungisan ang aking kamay upang matawag niya akong anak.
I dry my tears and suddenly answered. "Yes, master," tinigas ko ang aking mukha.
Sa murang edad naiitindihan ko ang egsaktong pinapahiwatig niya. Papatayin ko ang sino man na nais kung patayin nang walang habag. Ganito ang nais niyang maging ako. Maging isang nilalang na walang kinakatakutan. Other word, Master wants me to become more than an evil.
Ngumisi si Master at madiin niyang hinawakan Ang aking balikat. Tumitig rin ako sa mukha ng buong tapang.
"Good, make your father's proud, Irish." Bumitiw siya sa 'kin. "Back to training!" Bulyaw niya habang palayo sa aking kinalalagyan.
Hinanda ko ang aking sarili para sa susunod na pagsasanay. Ayaw kong mabigo, ni ayaw kong magkamali. Dahil bawat pagkakamaling magawa ko, lumalayo ang loob niya sa akin.
"Reverse kick!" Bulyaw na mando ni master sa akin habang nakatayo sa di kalayuan.
"Back kick!"
"Round house kick!"
Hindi alintana sa akin ang sakit ng katawan, pagod, at init na dumadampi sa aking balat sanhi ng matirik na araw kung ang kapalit naman nito'y ang pagmamahal ng aking ama.
Matapos ang pagsasanay ng taekwondo dinala ako ni master sa kagubatan. Subrang kalituhan ang nangibabaw sa akin habang nakatingala sa mga puno, pero ng inabot niya sa akin ang baril na 45 rail ay agad kong nahulaan kung anong nasa loob ng utak ni master.
"Sa loob ng twenty minutes kailangan mong makapatay ng limang ibon," nasa taas ng mga puno ang kanyang paningin. "Asintahin mo sa ulo," humawak siya sa balikat ko at tumitig sa akin. "Make your father's proud, Irish."
And his wish is my command. I will make him proud, sooner or later.
Seven years later
"Master, I got ten birds in twenty five minutes. Are you proud of me, master?"
Abot tainga ang ngiti ko habang inilahad sa harapan ni master ang mga ibon na basak ang ulo. Kinuha niya ang baril na nasa aking isang kamay ng walang bahid na paghahanga ang kanyang mga matang nakatingin sa hawak ko.
"Bear in mind, pagdating mo sa Pilipinas hindi ibon ang magiging kalaban mo kundi tao ang babasagan mo ng noo. Kill all of them kagaya kung paano mo pinatay ang mga ibon na yan," tumalikod siya sa akin. "Kapag makagawa mo iyon, saka lamang ako magiging proud sayo," humakbang palayo sa akin si master.
Alam ko kahit kailan hindi niya ako kayang ipagmalaki habang hindi ko napaghihiganti ang ina at kapatid ko. At para sa pagmamahal niya na nais kong makamkam, I would never disobey my father. Busangot akong sumunod kay master papuntang mansyon. Napatigil na lamang ako sa gilid ng pintuan nang marinig ko ang tinig ni master na may kausap sa sala.
"Bruce, do you think she can accomplish her mission?" Pag-aalinlangang tanong ni master sa kanyang kanang kamay na si Bruce.
"Honestly nung una nag-aalangan ako sa anak mo sir kasi Babae, pero magaling at matalino siya kaya tiyak akong magagawa niya ang kanyang mission, rinig kong sagot ni Bruce.
"Pero," may pag-aalangan ang boses ni master. "Baka—"
Tumayo ako sa gitna ng pinto at bruskong sumingit sa pag-uusap nila. "Wag kang mag-alala master, babalik ako dito sa South Korea na dala ang basag nilang noo."
Mayroong paghahangang nabaling ang atensiyon ng dalawa sa akin. May kinuhang envelope sa mesa si master at Humakbang soya palapit akin.
Ngumiti si Master. "That's my Irish, make your father's proud!"
Inabot niya sa akin ang envelope, tinanggap ko ito, binuksan at nilabas ang laman. Nanlaki ang aking mga mata ng mabasa ang nakasulat sa isang papel. I smirked. I will make sure you would be proud of me, Papa. Gagawin ko lahat pahapagahan mo lamang ako bilang anak mo.
"Iyan ang mga papeles mo pabalik sa Pilipinas,"  anito. "Sa ngayon ikaw muna si Irish Barquin," tumalim ang tingin no master sa akin. "Pero wag mong kalimutan ang totoong ikaw, ikaw si Irish Fhrixe Silvana, ang anak ko."
Tumingkad ang isang mabangis na ngiti sa aking labi, simbolo kung sino at ano ako. Well, who am really I? Ito ako, ganito ako, isang mamatay tao.
Itutuloy...