PROLOGUE
Killer
“Start praying,” sabi ko sa kanya habang nakatali ang kanyang paa at kamay sa upuan. Nakikita ko rin na pumapatak na rin ang sandamakmak na luha sa kanyang mga mata.
“Parang awa mo na huwag mo akong patayin may anak pa ako at inaantay nila akong umuwi,” pagmamakaawa niya sa akin. Ngunit kahit anong gawin niya ay hinding hindi na magbabago at magda-dalawang isip na pasabugin ang kanyang ulo gamit ang hawak kong baril.
“Paano naman ako?! Binigyan niyo ba ako nang pagkakataon? Naawa ba kayo sa akin noong naghi-hirap ako sa kamay ninyong lahat?” tanong ko sa kanya habang inaantay ko nalang ang oras na iputok ang baril.
“Nakaraan na iyon. Please kalimutan na natin ang nakaraan. Maganda na ang buhay mo ngayon at alam kong hindi mo kayang pumatay nang tao. Mabait ka, busilak ang iyong kalooban. Patawarin mo na ako. Nag-bago na ako at pinagsisisihan ko iyon. Ayoko pang mamatay!” Medyo naiirita na rin ako sa boses niya. Kahit anong pagmamakaawa pa ang gawin niya ay buo na ang aking desisyon.
“See you in hell mister.” Ito ang huling salita na inilabas nang aking bibig sabay pinaulanan ko nang bala ang lalake kasabay nang mga putukan nang mga iba’t ibang klaseng paputok at ingay sa labas.
Andito ako sa loob nang isang abandonadong gusali. Napatingin ako sa labas nang bintana. Tumama sa aking mukha at katawan ang malamig na hangin. “Panibagong taon, panibagong mundo. Uubusin ko kayong lahat. Pagbabayarin ko kayong lahat sa ginawa niyo sa akin.”
Muli kong itinuon ang aking atensyon sa lalakeng walang buhay. Inilabas ko ang lagaring bakal sa loob nang aking bag at sinimulang putul-putolin ang iba’t-ibang parte nang kanyang katawan.
“Hindi man ako patu-tulugin nang konsensya ko, mas mabuti nalang na maibigay ko ang hustisya sa sarili ko.”
1 Police Captain Luna Rose Enriquez
Napahigop ako sa aking mainit na kape habang tinitingnan ang mga litrato na nakuha namin sa crime scene. Halos pinaliguan nang bala ang biktima sa kanyang katawan. Isa sa ulo at siyam sa kanyang dibdib.
Hindi ito homicide, talagang may galit ang suspek sa taong ito. Sabi din sa autopsy ay dalawang araw na daw ang bangkay mula nang may nag-report nito at natagpuan namin sa abandonadong gusali.
“Mukhang busy talaga ang kapitan namin ha.” sabi sa akin ni Celyn habang may bitbit nang supot na tinapay.
“Ito oh. Miryenda. Huwag kang mag-alala, libre ko na yan. Nakuha ko na kase ang bonus natin.” Pangiting inabot niya sa akin ang isang pandesyal. Tinanggap ko naman ito gamit ang aking palad.
“Sampung bala,” bulong ko sa aking sarili habang tinitingnan nang maigi ang mga litrato. Napahinto ako sa aking pagtitig nang kinalabit ako sa balikat ni Celyn at inutusan na kumain muna ako dahil alam niyang hindi pa ako nag-a-agahan.
Si Police Lieutenant Celyn Cruz ay ang aking kaibigan, simula nang nakapasok kami sa loob ng pagiging pulisya. Siya ang naging buddy o partner ko sa training, mas naging ahead nga lang ako sa rank pero hindi pa rin nagba-bago ang aming pagkakaibigan.
“Sampung bala Celyn. Hindi ko akalain na ganito ang gagawin nang suspek sa biktima at isa pa, tingnan mo nga ang mga braso at hita nito. Pinag-pu-putol pa,” wika ko kay Celyn.
“Sigurado akong tama ang hinala mo na matindi nga ang galit nang suspek na yan. Hindi ka naman talaga nagka-kamali eh,” sagot niya sa akin. Napatigil kami sa gitna nang aming pag-uusap nang pumasok sa aking office ni Patrolman Richard Samili na may dalang papel. Nagbigay saludo sa akin at kay Celyn.
“Ma’am? Andito na daw po ang magiging kasama natin sa pagresulba nang kaso,” anito sa akin. Ibinigay niya ang hawak niyang papel at tiningnan ko ang nakapaloob dito.
“Police Major Alexander Dawson.” Ang pangalan nang isa pa namin kasamahan sa SCI.
“Darating na rin po siya bukas para makita ang mga litrato at iba’t ibang dokumento patungkol sa krimen na nangyare,” dagdag niya pa sa akin. Bukod kay Patrolman Richard. Kauna-unahang lalake na papasok sa aking team galing ibang station.
“Sige, maaari ka nang umalis kung wala ka nang gagawin pa dito Patrolman Samili,” sabi ko sa kanya. Muling nagbigay saludo siya sa akin at nagpaalam na aalis na siya sa aking opisina.
Ibinaba ko ang dokumento na hawak ko patungkol sa bago namin na makakasama sa pagresulba nang krimen. Muli kong ibinalik ang aking atensyon sa mga impormasyon na nakalap namin sa mga tauhan na nakakakilala sa biktima.
Robert Malinao, apat na put isang taong gulang, kasal, nakatira sa Sta. Ana Del Monte Street, isang sikat na business man at may anak na isa. Lumabas na rin ang resulta sa forensic ballistic patungkol sa examination ng bala.
Sinabi sa akin ni Lucy na isang forensic expert na ang bala ay galing sa 9mm Glisenti. Nalaman niya ito dahil sa diameter nang bullet na 9.02 (.355) at ang case length nito na 19.15 (.754).
Nakakasiguro daw siya. Tinanong ko kung may nakuhang code sa bullet o serial number na kung saan pwede namin malaman kung anong shop binili ang bala, baka kase makakuha kami nang impormasyon kung sino ang bumili nito.
Wala daw siyang makitang ibang impormasyon sa isang modern centerfire cartridge bala kundi ang haba ng case at diameter lang nito. Ang sukat nang bala at ang case nito ay halos tugma sa murder weapon na 9mm.
Inabot ko kay Celyn ang isang litrato kung saan nangyare ang krimen. “Alam ko may mga cctv dito. Pwede mo bang ihack ang linya ng cctv doon?” tanong ko sa kanya.
“Ang abandonadong gusali na ito ay medyo malayo sa kabahayan. Titingnan ko kung ano ang mga nahagip nang cctv sa bawat bahay at sulok bago makarating sa gusaling iyan,” sagot sa akin ni Celyn.
Hindi lang din isang kaibigan at pulis opisyal si Police Lieutenant Celyn Cruz. Dahil nakapagtapos ito sa kursong information technology kaya magaling din siya sa mga pasikot-sikot sa loob ng mga server.
“May mga security ang mga cctv nila, medyo matatagalan ako sa pagpasok sa kanilang system,” Anito sa akin.
“Mga ilang oras ang ka-kailangan mong gugulin para tuluyang makapasok sa loob nang cctv system nila?” tanong ko kay Celyn. Napahawak ako sa aking sentido habang nagbabasa nang mga ibang impormasyon patungkol sa murder case ni Robert Malinao.
“Mayroong limang bahay na may cctv bago makarating sa mismong pinang-yarihan nang krimen. Siguro mahigit isang araw ito, pero susubukan ko ngayon,” sagot niya sa akin.
“Ayaw kaseng magpa-unlak nang mga may-ari nang bahay na may cctv. Ang sabi nila ay wala naman silang kinalaman sa krimen. Dagdag pa nila ay wala silang cctv kaya wala tayong dapat hingiin sa kanila. Okay lang, hindi natin sila pipilitin. Naiintindihan ko ang kanilang sitwasyon,” ani ko kay Celyn habang tutok siya sa kanyang laptop.
Nagkita kaming muli sa headquarters kinabukasan. “Unsupported files, lahat. Wala akong nakalap ni isa, maaaring na delete na nila lahat. Wala na akong magagawa dito Luna,” malumanay na sabi sa akin ni Celyn.
“Shit.” Napayuko ako sa aking lamesa dahil halos wala kaming makitang lead sa crime scene. Walang mga finger prints o kahit anong identity na pwede namin makuha upang matunton ang salarin. Gustong kumilos nang aking katawan at gawin lahat nang aking makakaya sa kasong ito pero hindi namin alam kung paano ito sisimulan.