Hindi ko alam basta bigla nalang akong napatayo habang nakatingin sa kaniyang galit na galit na naglalakad at nakamamatay na nakatitig sa 'kin. Sobrang nanginginig ang buong natawan ko na nakatingin sa kaniyang palapit lamang ng palapit. Hindi ko na kinayang tingnan pa siyang makalapit at pagkatayo ko ng pagkatayo ay mabilis kaagad akong tumalikod at tatakbo na sana ng mabunggo ako kay Esther. Napahawak ako sa dalawang balikat nito ng ramdam na ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng puso ko.
"Yeri? What happened, you look pale?" Bakas ang pag-aalalang tanong nito pero hindi na 'ko nag-abala pang sagutin ang tanong niya sa halip ay mabilis na tumalikod para tingnan siya.
Napatulala ako ng walang tao akong nakita pagkatalikod ko. Nasan na siya? Namamalikmata lang ba ako? Ano bang nangyayari sa 'kin?
"Yeri? Are you OK?"
Don lamang ako nakabalik sa riyalidad ng marinig ko ang boses nito. Nilingon ko naman ito at pilit na ngumiti.
"A-Ayos lang ako, tayo na sa Music Hall?" Nakangiting sabi ko rito at hinawakan na ang kamay nito tsaka naglakad patungong Music Hall.
"Yeri?"
"Hmm?"
"Anong nangyari sa 'yo kanina, bigla kang namutla?" Tanong nito sa gitna ng aming paglalakad. "Tapos takot na takot pa 'yang mukha mo?"
"W-Wala, nagulat lang ako sa 'yo."
"Huh? Pa'nong gulat, e gulat ka ng talaga ng makita mo 'ko?"
"B-Basta 'y-yun na yun! Malayo pa ba 'yung Music Hall?" Pag-iiba ko ng usapan.
Baka naman namamalik-mata lang ako kanina kaya hindi na 'yun kailangang malaman ni Esther. Paano naman kase magiging totoo 'yun, isang lingon ko lang bigla na kaagad na nawala? Tsaka isa pa, matagal ko naman na siyang hindi nakikita at malabo naman yatang magkita kaming dalawa ngayon din at dito din sa lugar na 'to. Pero hindi ko pa rin talagang mapigilang hindi mapaisip kung namamalik-mata lang bang talaga ako o totoo 'yun. Para kase siyang totoo kanina kaya hindi ko mapigilang hindi maisip ang gano'n.
"Hindi na-diyan na oh!" Itinuro niya ang isang gusaling katabi lamang ng Dean's office 'ata 'to. Nakita ko kaseng lumabas do'n si Mr. Principal, pero lumiko ito ng daan.
Tiningnan ko ang kabuoan ng labas ng nasabing Music Hall at talaga nga namang nakamamangha ang ganda nito. Hindi naman na kailangang tingnan pa ang Dean's office dahil sigurado na 'yun. Labas pa nga lang nitong Music Hall na 'to ay talagang nga namang maganda na, ano pa kaya kung ang loob na nito.
"Sigurado kabang 'yan na 'yan?"
"Ano kaba, oo naman!"
Sabay kaming pumasok ng Music Hall at napaawang na talaga ang labi ko sa sobrang ganda ng loob nito. Ang lawak, sobrang laki ng espasyo ng kinalalagyan ng bawat instruments. Iba't ibang klaseng mga instumento pero lahat ang gaganda-napakaganda! Nilingon ko si Esther na kasalukuyang kinukuha ang Violin at 'di nagtagal ay marahan itong pinatugtog. Napatulala na naman ako habang pinatutogtog nito ang instrumentong nasa kamay nito. Nakatagilid ang ulo niya sa may Violin at nakapikit ang dalawang mata niya na para bang nakalitaw siya sa musikang lumalabas sa byolin na pinatutogtog niya. Napakaganda! Na maging ako ay kasama na ring nadadala sa musika. Pagkalipas ng ilang minuto ay hindi ko namamalayan na tapos na pala ang kanta pero kita ko ang mukha niyang nahihiya habang ibinababa ang byolin na kaninang pinatutogtog niya. Wala sa sariling napapalakpak na lamang ako dahilan para pagbalingan ako nito ng tingin.
"Ang galing mo!" Walang buhay na sagot ko.
Wala talagang buhay dahil parang hinigop na ng musika niya ang natitirang lakas ko. Matagal tagal na nung huli akong makarinig ng tunog ng byolin kaya naman pinunan iyon ni Esther at nagpapasalamat akong naiparinig niya rin sa 'kin sa wakas ang instrumentong paburito kong pinakikinggan. Sobrang tagal ko ng pinapangarap na matutunan kung pa 'mo tumugtog ng Violin, pero mukang hanggang pangarap na lang 'ata ang pangarap 'kong 'yun.
"Hindi pa e... I think I didn't got the right tone, I need to perfect this before this day ends." Malungkot na sabi nito.
Ano namang mali pa itinutogtog niya, para sa 'kin ang ganda naman na non. Hindi ko na isinatinig pa ang naisip ko dahil isang walang alam na tagapakinig lang naman ako. Ano namang malay ko kung nakuha niya ang perpektong toni sa hindi, e wala naman akong alam diyan.
"Kung ako ang tatanungin, para sa akin ang galing na non." Sabi ko kaniya at ngumiti ng ituon niya sa 'kin ang kaniyang mga mata.
"'Wag kang mag-alala, kung ano man 'yang perfect tone na sinasabi mo, makukuha mo rin 'yan," humakbang ako palapit sa kaniyang nagsisigawan ang lungkot sa mga mata.
"Hindi makakatulong kung 'yang laman ng isip mo ay kailangan mong makuha ang perfect tone na sinasabi mo bago matapos ang araw na 'to. Ang dapat na itatak mo diyan sa isip mo ay 'yung positibong pananaw katulad na lamang ng; matatapos lamang ang araw na 'to, kapag nakuha ko na 'yang perfect tone na o... Hindi ko hahayaang matapos ang araw na 'to ng hindi ko nakukuha ang perfect tone na ipatutogtog ko! Dapat positive ka at pang-fighting lagi ang tema ng pananaw mo, sa maniwala ka't sa hindi positive rin ang kalalabasan non."
Sa sinabi ko ay napangiti lang ito at sa puntong 'yun, nakita ko ang biglang pagkislap ng mga mata nito. Itinapat niya ang dulo ng Violin sa may leeg niya at nagsimulang ipilig ang ulo niya at dahan-dahang ipinikit ang mga mata. Nanindig na naman ang balahibo ko magsimula na itong patugtugin ang instrumentong hawak nito. Ang musikang kumakawala sa instrumentong iyon, para talaga siyang hangin na pati loob ng katawan ko ay dahan-dahang pumapasok at don ko mas lalo pang nararamdaman ang lamig na binabalutan ng napakagandang musika. Sa ilang minuto kong pakikinig sa kaniyang musika ay parang inantok na talaga ako sa sobrang ganda. Kung hindi lang niya itinigil ay talagang tulog na 'ko ngayon dito mismo sa kinatatayuan ko.
"Ngayon mo sabihin sa 'king hindi pa perfect 'yun," sabi ko at napangiti lang ito at napailing-iling.
"Sa tingin ko sapat na 'yun, hindi ko lang talaga mapigilang hindi kabahan." Ako na mismo ang humakbang palapit rito.
"Naiintindihan kita, gano'n din naman ang mararamdaman ko kapag ako ang nasa sitwasyon mo. Pero kailangan mong tanggalin ang kaba diyan sa dibdib mo, dahil mga bestfriends mo lang naman ang pag-aalayan mo niyang pagtugtog mo, hindi naman ang ibang taong makikinig lang sa musikang patutogtogin mo-tsaka ayaw mo non, paniguradong manonood si Chad. Mas lalong hindi ka dapat na magpadala diyan sa kabang nararamdaman mo!" Sa huli'y napabuntong-hininga na lamang ako. "Hindi ko naman sinasabing pwersahin 'yang sarili mo na dapat na mas pag-igihan mo pa lalo ang pagtugtog mo dahil sa mga taong nakapaligid sa 'yo na nakadadagdag lamang ng presyon na nararamdaman mo. Kapag nasa harap ka na ng maraming tao, kasabay ng pagpikit ng mga mata mo ay isipin mong isa kalang na pinapatugtog ang byolin na hawak mo, katulad nalang ng kung anong nakikita mo kapag nakapikit 'yang mga mata mo. Maging malaya ka sa pagbabahagi ng musika na ibabahagi mo sa dalawang bestfriends mo, ang sayang paniguradong mararamdaman ng dalawang bestfriends ang isipin mo at hindi ang ibang pang mga tao na makikinig lang sa musikang ipapatugtog mo o kung magiging maganda ba 'yang performance mo o hindi. Bestfriends mo sila at paniguradong magugustuhan nila 'yun lalo pa't galing-"
Hindi mo na natapos pa ang susunod na sasabihin ko ng bigla na 'kong yakapin nito.
"Thank you Yeri, I owe you a lot. Kaya mas lalo kitang gustong ipakilala sa kanila e!"
"H-Hindi ko alam kung magugustuhan ba nila ako o hindi dahil sino ba naman ako, pero t-tingnan natin!" Napapailing-iling na sambit ko at humiwalay naman ito ng yakap. Pero nananatili pa rin ang kamay nito sa magkabilang balikat ko.
"Hmm... Same as mine, I don't know too if they're goin' to like you or not. May pagka-picky kase minsan ang dalawang 'yun, minsan maarte, minsan naman hindi-I don't know!"
"Tss! 'Wag mo ng sayangin ang oras mo kaiisip diyan. Sila lang naman kase ang makakasagot non, mai-stress ka lang sa isiping 'yan," nakangiting sambit ko at bigla na lamang rin itong napangiti.
Hinawakan ko ang Violin na nasa kamay niya at dahan-dahan 'yung nalilipat sa kamay ko. Pinakatitigan ko 'yun ng mabuti, at kumikinang talaga ang kayumanggi nitong kulay sa mga mata ko. Napakaganda... Kung marunong lang sana akong patugtugin ka.
"Marunong kang magpatugtog niyan?" May halong kaunting pagtatakang tanong nito.
"Hindi e," may bahid ng lungkot na sagot ko naman.
"Gusto mo turuan kita?" Nakangiting tanong nito at wala sa saraling napalingon naman ako rito ng bakas ang gulat sa mukha.
"Talaga?" Hindi makapaniwalang sambit ko at napangiti lamang ito.
"Oo nam-" hindi na natuloy ang sasabihin nito ng dahil naputol iyon ng tunog ng cellphone na nanggagaling sa bulsa ng palda nito.
Mabilis niyang kinuha ang kaniyang telepono sa bulsa ng kaniyang palda at mabilis na pinindot iyon at iniharap sa tenga nito pagkatapos ng bahagya nitong pagtalikod.
"H-Hello?" Huling sabi nitong narinig ko at wala ng sumunod pa dahil itinuon ko na lamang ang atensiyon ko sa byolin na nasa kamay ko.
Wala pang isang minuto ay mabilis na kaagad nitong naagaw ang atensiyon ko pagkatapos ko itong sulyapang hindi na ayos ang pinta ng mukha.
"May problema ba?" Tanong ko sa kaniyang mabilis ang kilos na kinuha ang bag niya.
"Si Chad at ang Mommy nitong si Tita Shan nasa bahay!"
"Huh?" Naguguluhang tanong ko rito.
Naguguluhan talaga dahil dapat masaya siya gayong nasa bahay niya si Chad, pero bakit gano'ng iba ang nakikita ko sa mukha niya. Para siyang kinakabahan na hindi maintindihan.
"I really don't have time to explain, let's go-no! Sabay kana ipapadiretso na lang kita sa bahay mo-"
"Hindi na! Mahaba-haba pa naman ang oras ko at pupunta pa 'kong library. Mauna ka na lang na umuwi,"
"Pasensiya na talaga, Yeri auh. Promise, I'll explain everything to you maybe... tommorow, sige bye!"
Mabilis siyang tumakbo paalis at naiwan naman akong hinahabol ito ng tingin hanggang sa tuluyan na nga itong mawala. Napabuntong-hininga na lamang ako at nagtungo na sa library. Ang magtungo sa library ang isa sa mga magagandang kong pinupuntahan rito sa HHU, kinahihiligan kong basahin ang kahit anong makapagbibigay ng kaalaman. Hindi iyong mga novel types ang tipo ko, iyon talagang mga may matututunan ako 'yung gusto ko, medyo kakaiba lang pero nakaka-relax sa 'kin ang pagbabasa ng mga gano'ng libro. Halos dalawang linggo akong hindi lumipat sa mga librong related or about sa biology. Wala kong tinira at lahat binasa at inaral at talagang isinaisip ko. Hindi ko hinahayaang lutang ang isip ko sa pagbabasa ng kahit isa lamang salita dahil sa kagustuhan kong matutunan at mas matutunan pa lalo ang mga bagay bagay tulad na lamang sa kung paanong ang mga tao, hayop, halaman, kapaligiran at iba pang mga nabubuhay at may buhay nakikipag-ugnayan at naipluwensiyahan ang isa't isa sa pagkakaiba-iba ng kanilang mga antas. Pero ngayong sa tingin ko ay na-satisfied na ang utak ko sa mga natutunan ko, tumatawid na 'ko sa mga bagay na gusto ko pa lalong malaman at matutunan. Kinuha ko sa bookshelf ang isang librong alam kong konektado o talagang nasa pokos ang Jungian and transpersonal psychology at nagtungo sa isang table na bakante tsaka binuklat iyon at nagsimulang basahin. Sinisimulan ko sa kakaunting mga bagay-bagay tungkol sa Psycology ang lahat. Psycology ang pokos ko ngayon at para sa magdadaang mga linggo. Napag-isip-isip ko lang. Para na rin ito sa lalaking 'yun na madalas kong tawagin no'ng una sa isip kong abnormal. Kahit pa hindi ko na siya nakikita-marahil kanina nakita ko siya pero baka sa imahinasyon ko lang talagam-nais ko pa ring magkaroon ng maraming alam tungkol sa kaniya at sa mga katulad niyang mga psycho. Nais kong mas lumawak pa ang kaalaman ko tungkol sa sikolohiya at baka naman makuha ko ang ilang mga senyas na magdadala sa 'kin para makuha ang pinakasagot kung bakit gano'n na lang kasama ng mga attitude at personality ng ibang mga taong nakakasalamuha ko sa mundong 'to, lalo na ang mapanghusgang Zach na 'yun.
Halos isang oras pa muna akong nanatili sa library bago nagpasyang umalis. Pagkalabas ko ay don ko lamang napagtantong wala ng masyadong tao at kanina pa 'atang nagsiuwian. Balik na naman ako sa regular na gawain ko ng makalabas ako ng HHU at makarating sa bahay. Naghanda para sa pagpunta sa Baylen's Bar at ng makarating ay sinimulan kaagad ang trabaho. Medyo nagulat lang ako ng hindi sina Tita Diana o Tito Kris ang sumalubong sa 'kin kun 'di ang nag-iisa nitong anak na si Ate Cristal. As usual, nakasimangot na naman ang mukha nito. Hindi pa ko nasanay, hindi ko pa naman kase talagang nakitang umayos ang mukha nito dito sa loob ng Baylen's Bar na pagmamay-ari mismo nila e.
"Ate Cristal? Ba't nandito ka, diba ayaw mo dito?" Pang-uusisa ko rito. Napabuntong hininga muna ito bago sagutin ang tanong ko.
"Ano naman nagagawa ko, out of town na naman kase sila Mommy and Daddy e!"
"Mga ilang araw daw?"
"Ewan! Maybe one to two weeks-I don't know!"
Hindi na 'ko umimik pa at baka pati ako ay masinghalan pa nito kahit medyo malabo. Sa mukha pa lang kase niya ay makikita na talaga ang galit. Hindi maipinta ang mukha at kahit taong walang kamuwang-muwang ay hindi gugustuhing kausapin siya sa kasalukuyang ekspresyong nakaukit sa mukha niya.
"Sige Ate Cristal, magsisimula na 'kong magtrabaho." Paalam ko rito.
"Yea, you can go sa kitchen na rin ako," tanging sambit nito at nagkahiwalay na kami ng paroroonan.
Katulad ng sinabi niya ay nagtungo na nga siya sa may kitchen as usual, habang ako naman ay nagtungo na rin sa may customer na nasa table na binabantayan ko. Habang palapit ako sa dalawang customer sa isang table ay napapamilyaran ako sa kanilang dalawa. Ng makalapitay hindi nga ako nagkamali, sina Chad at Cairo.
"Auh... Anong o-order niyo?" Tanong ko na nakapagpaagaw ng atensiyon nilang dalawang hindi napansin ang paglapit ko.
"Yeri," Medyo bakas ang gulat na sambit ni Cai, samantalang nananatiling blanko lamang ang mukha ni Chad.
Kinuha ko ang order ng dalawa na talaga nga namang isa sa mga mamahalin na inumin rito sa Baylen's Bar. Ilang minuto lamang ang lumipas at naglalakad na naman ako pabalik sa kanila dala ang order nila.
"B-Busy ka?" Nag-aalangang tanong ni Cairo habang inilalapag ko ang order nila sa mesa.
Hindi pa man ako nakakasagot ay sumunod na naman itong nagsalita.
"Can we talk to you in just a second?"
"Auh-"
"Great! Sit here," naghila ito ng upuan para sa 'kin at nag-aalangan naman akong naupo.
Wala pa namang omo-order kaya naupo ako. Nagtataka kong binalingan ng nagtatakang tingin si Cairo samantalang nakikita ko lamang sa gilid ng mata ko si Chad na naglalagay ng Balvenie Scotch Whiskey sa drinking glass nito.
"B-Bakit?" Hindi mawala ang pagtatakang tanong ko.
"M-May p-pakiusap lang sana ako," napatitig ako lalo rito ng puno ng kuryosidad ang mga mata.
"Pakiusap?"
"Yea, I want you to help me," nahihiyang tugon nito.
Gumuhit ang ngiti sa mga labi ko. Sa wakas magkakaroon na rin ako ng pagkakataong magantihan ito ng tulong. Maraming beses na sa totoo lang akong hinahatid nito o 'di kaya'y dinederetso pauwi, minsan papunta sa bar kaya makakabawi na rin ako rito sa kung ano mang tulong na hinihingin nito-kung kaya ko naman, bakit hindi?
"Bakit, ano ba 'yun?"
"Auh... Auh..."
"He want your help to get the Emerald Princess Laira," diretsong sagot ni Chad na hindi masabi-sabi nitong si Cairo.
"Huh?! B-Bakit ako?" Sabay turo ko sa sarili ko.
"Not that I want you 100 percent help, just a little advices. Ang galing mo kasing mag-advice-"
"Ako?!" Pagpuputol ko rito. "Magaling mag-advice?"
"Y-Yea,"
"Alam mo, kesa sa akin ka humingi ng tulong-'yang sarili mo ang hingan mo ng tulong. Sa pagkakaalam ko, lahat halos ng babae sa buong HHU nakuha mo. Tapos isang babae lang hindi ko kaya?"
Ano pang silbi ng pagiging playboy niya kung hindi niya mai-apply ang mga galawang playboy niya sa isang babaeng gusto niyang maging biktima. Talagang isasama niya pa 'ko sa hindi tamang mga gawain niya. Dapat pala hindi na 'ko nag-advice sa kaniya e!
"Iba naman kase siyang babae. She's different from all girls arround-like y-you,"
"N-Nerd s-siya?" Enosenteng tanong ko rito at bahagyang napangisi naman ito, maging si Chad ay lihim ring napangiti.
"She's Emerald Princess-"
"Auh! Sorry," nahihiyang sabi ko rito. Ano ba naman 'tong sarili ko, gumanda ka mamaya. Babatukan talaga kita!
"So! P-Payag ka?"
Bahagya akong hindi nakapagsalita sa sinabi niya. Minsan lang dumating 'to, ang magantihan ng tulong 'tong playboy na naging kaibigan ko. Pero mali naman 'atang isama niya ako sa pangongolekta ng mga bukang puso rito sa mundo.
"P-Pasensiya na Cairo, pero a-ayo-"
"Miss, Whiskey please!" Biglang sigaw ng isa sa mga customer na nasa binabantayang table ko.
"P-Pasensya na talaga Cai," malungkot na sabi ko rito.
"No it's OK, I understand." Nakangiting pilit na aniya sa malamig na boses.
Hindi ko mapigilang malungkot habang napagmamasdan ang malungkot niyang mukha. Pero wala kong magawa at gustuhin ko mang tulungan ito at hindi naman 'yun gano'n kahirap para tanggihan ko ng gano'n kabilis pero wala talaga e. Kaibigan ko siya, pero kahit gano'n alam kong playboy siya. At paniguradong sasaktan niya ang kung sino mang babae na 'yun na gusto niyang makuha gamit ang tulong ko-na hindi naman gano'n kagaling mag-advice, pero sinasabi niyang magaling daw. Naiisip ko pa lang ay naaawa na 'ko sa babaeng sunod na gusto niyang biktima-hin at ayokong maging parte ng kahit kaunti kung bakit nangyari 'yun.
Iniwan ko na ito at naglakad patungo sa isang customer na kaninang tumawag sa 'kin.
Pasensiya na talaga Cai..