Overview
|Catalog
- Tag(s):
- ละทิ้ง
- เด็ก
- ความรักที่เจ็บ
- เจ้าชาย
- การอยู่รอด
เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง
Last Update
Editor´s Choice
Recommendation
Book Comment (160)
- Total: 119
บันทึกรักสีเทา1
ณ หน้าผาสูงชันแห่งหนึ่ง
มีพื้นดินที่แข็งแรงลักษณะยาวยื่นออกไปจากร่มไม้ของภูเขาสูงเพื่อรับแสงแดดทอประกบันทึกรักสีเทา2
แต่ทว่า พระองค์ไม่ทรงทราบว่ามีธิดาอยู่ตรงนี้อีกหนึ่งคน
ธิดาของพระองค์กำลังนั่งตรงนี้ นางกำลังนั่งอยู่ตัดสินใจออกล่า1
เวลาล่วงเลยผ่านไปถึงสองชั่วยาม
ม่านนีที่กำลังนั่งทอดอารมณ์หลากหลายหลังจากที่ได้อ่านบันทึกรักสีเทาของมตัดสินใจออกล่า2
นั่นคือเหตุผลที่นางกล่าวอ้าง เมื่อถูกฮ่องเต้ถามว่าต้องการสิ่งใดตอบแทนหลังจากที่นางได้ช่วยเหลือธิดาสุพระราชวังหยางเป่ย1
ภายในพระราชวังหยางเป่ยที่ใหญ่โตหรูหราวิจิตรตระการตาอลังการเหลือคณา มีตำหนักเล็กใหญ่ตั้งตระหง่านเรียงพระราชวังหยางเป่ย2
เมื่อขบวนขององค์หญิงผู้นั้นกำลังก้าวเท้าเดินผละไปจากขบวนของม่านนีเล็กน้อย นางแอบเอื้อมฝ่ามือเล็กๆ ขอพระราชวังหยางเป่ย3
ถึงแม้องค์หญิงผู้นั้นจะไม่ถึงขั้นที่จะเสียโฉมตลอดชีวิต แต่ก็คงจะเป็นแผลอยู่นานหลายเดือน นางคงไม่สามาท่านเป็นใคร1
หลังจากที่ม่านนีใช้เวลานั่งร่ำสุราอยู่กับหลุมศพของมารดาจนพอใจ
นางจึงเดินทางกลับออกมาจากหน้าผาสูงชันแหท่านเป็นใคร2
นางเห็นแผงอกบึกบึนกล้ามเนื้อแน่นๆ เรียงตัวสวยงามอยู่บนลำตัวช่วงบนของเขา นางเห็นครึ่งลำตัวเปล่าเปลือยท่านเป็นใคร3
“อืม...แล้วอย่างไร” นางตอบรับอย่างไม่สะทกสะท้านอันใด นางไม่เห็นจะต้องกลัวเกรง
“เช่นนั้นเจ้าก็ถูกจับท่านเป็นใครกันแน่1
บนทางเดินทอดยาวในป่าใหญ่
ม่านนีเดินอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวห่างออกมาเล็กน้อยจากทางด้านหลังของบุรุษที่ท่านเป็นใครกันแน่2
ม่านนีมองท่าทางน่าเกรงขามของเขาอย่างเงียบงัน
เขาช่างดูทรงพลังน่าหวาดหวั่นไม่เบา ทำให้นางนึกถึงอาจารยตอนพิเศษ เรียกข้าว่าเฟยหมิง1
เขามีนามว่า หวงเฟยหมิง
เขาเป็นองค์ชายแห่งแคว้นเว่ย เขาเป็นพระอนุชาเพียงคนเดียวขององค์หญิงแคว้นเว่ยทีตอนพิเศษ เรียกข้าว่าเฟยหมิง2
เมื่อเขาโตขึ้นจนเป็นชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดย่างเข้าสิบแปดปี
เขามักจะออกเดินทางท่องเที่ยวโดยไม่สนใจใคร ไมตอนพิเศษ เรียกข้าว่าเฟยหมิง3
นางได้ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ต่างๆ จากอาจารย์ของนางที่เป็นนักฆ่าระดับตำนาน ถึงแม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็ทำใเก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน1
ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวในป่าใหญ่
ยามนี้กำลังย่างเข้าสู่ช่วงของการเปลี่ยนถ่ายช่วงระหว่างเวลาในยามกลางเก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน2
ม่านนีถึงกับขนลุกขนชันแปลกๆ
ทั้งคู่พลันเงียบกริบแต่ยังคงยืนในระยะประชิดใกล้ชิดกันอยู่อย่างนั้น
เฟยหมิงเกินเก็บข่ม1
ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวจากในป่าใหญ่ที่ยามนี้กำลังจะถูกกลืนกินด้วยราตรีกาลอันมืดมิดกำลังคืบคลานเข้ามเกินเก็บข่ม2
ไม่นานม่านนีจึงเริ่มที่จะหายใจไม่ออกด้วยเพราะว่าบุรุษตรงหน้าใช้เวลาฉกกินริมฝีปากของนางนานเกินไป
เขาหิข่วนอีก กินอีก
สายลมหนาวเหน็บในยามกลางคืนถึงแม้จะไหลเอื่อยเฉื่อยไม่รุนแรงแต่ทว่ากลับทำให้อากาศในยามรัตติกาลช่างหนาวสะสมอาวุธ1
ไม่กี่วันผ่านมา...
ตรงมุมอับเล็กๆ มุมหนึ่งในที่ลับตาคนของกำแพงแห่งพระราชวังหยางเป่ย ตรงพุ่มไม้ไม่เล็สะสมอาวุธ2
เสี่ยวถิงเดินมาจนถึงตัวของม่านนีในมุมมองที่มองไม่เห็นเฟยหมิงยืนกอดอกมองม่านนี
หญิงสาวนามว่าเสี่ยวถิงรสัญชาตญาณ1
ม่านนีเดินมาตามทางอย่างใจเย็นพลางสอดส่ายสายตาของตนมองไปเรื่อยๆ ตามพุ่มไม้ ตามต้นไม้ ตามมุมสูงของกำแพสัญชาตญาณ2
ภายในพระราชวังแห่งแคว้นหยางเป่ยแห่งนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาลจนไม่อาจวัดขนาดได้ว่าใหญ่เท่าไหร่
ม่านนียังคงสัญชาตญาณ3
เช่นนั้นแล้ว นางคงไม่ต้องเกิดมาเป็นอย่างนี้
เกิดมาอย่างเดียวดาย
อยู่มาอย่างเดียวดาย
และเขา
ก็คงไม่ต้องแอสัญชาตญาณ4
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันแข็งค้างกลายร่างเป็นท่อนไม้เมื่อครานี้เป็นม่านนีบ้างที่ทาบทับเขาทั้งตัว
เรือนร่าสัญชาตญาณ5
เฟยหมิงเห็นร่างบางกระโจนเข้าใส่อย่างนั้นจึงตวัดวงแขนแข็งแกร่งเข้าโอบร่างของนางเอามาไว้แล้วรวบตัวนางใสัมผัสแปลกใหม่1
ท่ามกลางความมืดมิดสายลมเหน็บหนาวมีเพียงแสงจันทร์สีนวลเข้าสาดส่องเงาร่างสองร่างที่กำลังนั่งซ้อนกันอยูสัมผัสแปลกใหม่2
นางบอบบางถึงเพียงนี้ น่าทะนุถนอมออกปานนี้ แล้วอย่างนี้จะให้เขาทำอย่างไร
จะให้เขาปล่อยนางไสัมผัสแปลกใหม่3
เขาพานางมาที่ใด?
ม่านนีหันหน้ากลับมามองสำรวจภายในห้องแห่งนี้อีกครั้ง นางมองเห็นผ้าสีขาวที่เป็นอาภรณ์ขสัมผัสแปลกใหม่4
เมื่อสตรีปากมากเดินออกไปจากในห้องแล้วเฟยหมิงจึงเบนสายตาคมเข้มมองกลับมาทางม่านนี เขาเห็นนางยังคงยืนจ้สัมผัสแปลกใหม่5
ม่านนีที่ยังตั้งตัวไม่ทันจึงทำได้อ้าปากรับอาหารคำโตเข้าปากคล้ายกับลูกนกตัวน้อยรับอาหารจากแม่นกกระนั้รู้สึกดี1
ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่เดิมทีเป็นเพียงห้องพักธรรมดาหาได้มีสิ่งวิเศษแต่อย่างใด และทั้งๆรู้สึกดี2
หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างขบคิดแลวิเคราะห์
เมื่อครั้งแรกที่นางได้เห็นเขาจากท้ายขบวนของนางกำนัลยามอยู่ในวความรู้สึกบางอย่าง1
ตามทางเดินทอดยาวของโรงเตี๊ยมแห่งนี้
ม่านนีเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเฟยหมิงออกมาอย่างเงียบงันพลันรู้ความรู้สึกบางอย่าง2
เฟยหมิงสังเกตอาการอย่างนั้นของม่านนีอยู่อึดใจเช่นเดียวกัน เขาจึงไม่รอช้ารีบเอ่ยอย่างกระตือรือร้น
“นอกความรู้สึกบางอย่าง3
ยามซวี(19.00-20.59)
ตรงริมสระบัวหลังโรงเตี๊ยมที่รอบด้านมีสวนสวยที่ได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดีไร้ผู้คนเความลับไม่มีในโลก1
ตรงมุมมืดมุมหนึ่งถัดจากสวนสวยของโรงเตี๊ยมแห่งนี้กำลังมีหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรียืนอยู่อย่างเงียบงัความลับไม่มีในโลก2
ท่ามกลางความมืดมิดของยามราตรีไร้ดาวของค่ำคืนเดิมและยังคงมีเพียงแสงสีนวลของดวงจันทร์ทอประกายสาดส่อความลับไม่มีในโลก3
ทันใดนั้นหางตาของม่านนีพลันเห็นมีเงาร่างของเสี่ยวเอ้อร์ผู้หนึ่งกำลังเดินมา ถัดไปเป็นเงาร่างคล้ายกับเความลับไม่มีในโลก4
ตรงมุมมืดระหว่างทางเดินเชื่อมต่อของโรงเตี๊ยมแห่งนี้
เฟยหมิงกำลังเดินตามหาม่านนีอย่างร้อนใจพลันรู้สึกเความลับไม่มีในโลก5
“ม่านนี!”
“ทำไม! ท่านคิดจะล่อลวงให้ข้าหายตัวไป เพียงแต่วันนี้ข้าได้ประจักษ์”
“เจ้ากำลังพาตัวเองไปตาย เความลับไม่มีในโลก6
เสียงนั้นทำม่านนีถึงกับชะงักงัน ความโกรธเคืองพวยพุ่งเพิ่มขึ้นมาทวีคูณ
“ข้าเกลียดท่าน ข้าเกลียดพี่น้สายน้ำไหลลึกคลื่นลมสงบ1
ตรงมุมมืดระหว่างทางเดินของโรงเตี๊ยมแห่งนี้
ที่เพียงเกิดเหตุการณ์ร้อนระอุดุเดือดเลือดพล่านไปเมื่อครู่ทสายน้ำไหลลึกคลื่นลมสงบ2
ลี่ซูยังคงเอ่ยคำอย่างต่อเนื่องโดยไม่สะทกสะท้านอันใดกับสายตาอย่างนั้นของม่านนี
“เจ้าต้องรู้ไว้ว่ารูปโฉสายน้ำไหลลึกคลื่นลมสงบ3
“เจ้าเคืองข้าหรือไม่ เรื่องน้องสาวของเจ้า” เฟยหมิงเอ่ยคำกับชิงไฉตามตรงด้วยเห็นเป็นสหายกันมาเนิ่นนาน
“สายน้ำไหลลึกคลื่นลมสงบ4
กองกำลังสองกองในอาภรณ์สีเข้มและชุดเกราะสีดำด้าน ซ่อนตัวอยู่อย่างมิดชิดเพื่อรอจังหวะซ้ำเติมเหล่าศัตรูความวุ่นวายแห่งวังหลัง1
ภายในพระราชวังของแคว้นหยางเป่ย
ม่านนียังคงเป็นนางกำนัลไร้คนสนใจไปอย่างแนบเนียนดังเช่นปกติ แต่ที่ผิดปกความวุ่นวายแห่งวังหลัง2
เมื่อขบวนนางสนมนางแรกที่ยศสูงกว่าเดินมาจนสวนทางกับนางสนมที่ยศต่ำกว่า นางสนมยศต่ำกว่าจึงทำความเคารพตาความวุ่นวายแห่งวังหลัง3
ภายในตำหนักแห่งเดิมของวังหลังแห่งนี้
ในขณะที่ม่านนีกำลังได้รับหน้าที่ให้ทำความสะอาดรอบนอกของตำหนักออกความวุ่นวายแห่งวังหลัง4
ผ่านไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน
ความวุ่นวายจึงเริ่มบังเกิดเมื่อองค์หญิงน้อยผู้หนึ่งหายตัวไปพร้อมกับกระต่ความวุ่นวายแห่งวังหลัง5
ม่านนีถือโอกาสงามๆ อย่างนี้เดินทางไปอย่างถ้วนทั้งภายในพระราชวัง ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
หญิงสาวเพียงกห้องทรงพระอักษร 1
ณ แคว้นหยางเป่ย
ภายในห้องทรงอักษรของฮ่องเต้นามว่าหยางจื้อเฉิง
ตรงตั่งไม้ตัวใหญ่ยาวที่อยู่ถัดจากโต๊ะทรงห้องทรงพระอักษร 2
ฮองเฮานามว่าหวงเหม่ยเหลียนที่ยังคงความงดงามปานเทพธิดาเอาไว้ไม่สร่างซาเช่นเดียวกันในพระชันษาสามสิบต้นห้องทรงพระอักษร 3
สายตาเรียวสวยของนางมองเห็นโคมไฟสีแดงหลายดวงสว่างไสวเป็นแถวเรียงกันยามเมื่อถูกถือแล้วเดินตามหลังกันมาห้องทรงพระอักษร 4
นางกับองค์ชายสี่หยางจื้อเฉิงจึงแอบนัดพบกันพร้อมข้อเสนอให้ความร่วมมือกับเขาถึงขั้วอำนาจที่นางมี
เช่นคิดถึง 1
ภายในท้องพระโรงแห่งวังหลวงของแคว้นหยางเป่ยที่กำลังประชุมกันอยู่ด้วยบรรยากาศตึงเครียดสลับอึมครึมภาคิดถึง 2
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ม่านนีถึงกับขึงตามองบุรุษผู้ที่ยืนนิ่งงันอยู่ตรงผนังห้องอย่างนึกโกรธเคืองฉายชัด พคิดถึง 3
ฝ่ามือน้อยๆ ของนางก็ยังคงทุบและดันแผงอกของเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ก็หาได้เป็นผลกับบุรุษผู้หิวกระหายผู้นขัดขวาง1
หลังจากมีการประกาศสมรสพระราชทาน
ให้แก่ธิดาของฮองเฮานามว่า หยางเหม่ยอิง กับท่านแม่ทัพรูปงามนามว่า เจิ้ขัดขวาง2
เมื่อม่านนีทรงตัวได้เป็นอย่างดีแล้ว นางจึงเบี่ยงลำตัวเพื่อสลัดฝ่ามือนั้นออกไปตามสัญชาตญาณก่อนเงยหน้าขัดขวาง3
เฟยหมิงถึงกับคิ้วกระตุกยิ่งกว่าเมื่อมองเห็นอย่างนั้น
ม่านนีเพียงหรี่ตามองตามแม่ทัพหนุ่มนามว่าหลวนเล่อขัดขวาง4
เวลายามซวี(19.00-20.59)
ภายในตำหนักอิงกง องค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานหยางเหม่ยอิงกำลังนั่งอยู่นิ่งๆ ให้บรขัดขวาง5
“ข้ามองออก แค่นั้นล่ะ” เฟยหมิงตอบออกไปอย่างนั้น จะให้เขาบอกได้อย่างไร ว่าเจ้าหลวนเล่ออะไรนั่นหมายมาดขัดขวาง6
ม่านนีที่รู้ดีจึงหรี่ตามองพลางเอ่ย “อีกแล้ว ท่านนี่หวังประโยชน์จากข้าอีกแล้ว”
“ข้าช่วยเหลือเจ้าอยู่หลขัดขวาง7
ลี่ซูได้ยินจึงมองตามทิศทางการชี้ชวนจากสายตาของม่านนี
“อา...บุรุษผู้นี้รึ” ลี่ซูเอ่ยถามออกไปเมื่อมองเหขัดขวาง8
“เจ้าก็เห็นว่าเจ้าหลวนเล่อนั่นจ้องจะเขมือบเจ้าเข้าไปทั้งตัว”
“แล้วอย่างไร”
“บุรุษผู้นั้นอันตรายเกินไป”ขัดขวาง9
ตำหนักอิงกงขององค์หญิงหยางเหม่ยอิง...
“ทูลองค์หญิง สตรีปริศนานางนั้นเทียบไม่ติดกับองค์หญิงเลยเพคะ ขออขัดขวาง10
หลวนเล่อได้แต่เงียบงัน เขามักจะเจอกันกับราชองครักษ์ผู้นี้ในลักษณะเกือบจะได้เสียเป็นคู่ผัวตัวเมียอยู่ความวุ่นวายครั้งใหม่แห่งวังหลัง 1
หลวนเล่อยังคงใคร่ครอบครองในตัวของม่านนีอย่างเต็มกำลัง
เขาเป็นถึงแม่ทัพหนุ่มรูปงาม มีตระกูลยิ่งใหญ่หนุความวุ่นวายครั้งใหม่แห่งวังหลัง 2
และเพียงไม่นานต่อมา
จดหมายบอกรักจากท่านแม่ทัพหนุ่มถึงสตรีนางหนึ่งก็บังเอิญถูกเก็บได้จากอุทยานหลวงตรงมความวุ่นวายครั้งใหม่แห่งวังหลัง 2
จดหมายแผ่นนั้นบอกกล่าวเอาไว้ว่ารักสตรีชั้นต่ำนางหนึ่งหมดใจ ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานไปกับสตรีที่ถึงแม้จะล่อลวง1
ริมระเบียงภายในจวนของหลวนเล่อ
ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีม่วงเข้มกำลังยืนทอดมองไปยังดวงจันทร์ที่มีเพียงครึ่ล่อลวง2
ตามทางเดินทอดยาวระหว่างประตูวังชั้นนอกกับตัวเมืองที่ห่างกันราวหนึ่งลี้แห่งนี้ สองข้างทางเป็นเล่อลวง3
“มิใช่ว่าเจ้ากำลังหึงหวงข้าหรอกหรือ”
“...”
ม่านนีถึงกับหรี่ตามอง นางเอ่ยอันใดผิดไปหรือไรไยเขาถึงได้คิดล่อลวง4
หญิงสาวที่มักจะมีความว่องไวอยู่แล้วเพียงหมุนตัวด้วยความรวดเร็วแล้ววิ่งออกมานอกโรงเตี๊ยมแห่งนี้ในทันทล่อลวง5
ภายในโรงเตี๊ยมที่ม่านนีกำลังถูกบุรุษหื่นกามแบกเข้ามา
นางกำลังสัมผัสได้ถึงความผิดปกติมากมาย ตั้งแต่เดิล่อลวง6
ในขณะที่ม่านนีก็เริ่มมีอาการที่เด่นชัดเช่นเดียวกัน
นางกำลังมีดวงตาที่หยาดเยิ้มทอประกายวาบหวิว ริมฝีปาล่อลวง7
เฟยหมิงเริ่มร้อนรนมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำของเสี่ยวเอ้อร์เขาจึงตวัดดาบในมือขึ้นพาดไหล่ของเสี่ยวเอ้อรข่มกลั้น1
เฟยหมิงและลี่ซูพร้อมทั้งเสี่ยวเอ้อร์ถึงกับตกตะลึงตาโตกับภาพที่เห็นและพลันได้เข้าใจว่าเกิดสิ่งใด
อวัยวข่มกลั้น2
เฟยหมิงอุ้มร่างของม่านนีที่สลบไสลไปแล้วด้วยฝ่ามือของเขาออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเอ่ยสั่งการเสียงห้วนไปทข่มกลั้น3
ม่านนีตื่นขึ้นมาในยามเวลาใกล้รุ่งสางฟ้ายังไม่ทันได้สว่างดี นางปรือตาขึ้นขยับกายอยู่อึดใจจึงรัข่มกลั้น4
หญิงสาวถูกจัดท่าให้นอนอยู่บนเตียงนอนทางฝั่งด้านในติดกับผนังห้อง หากจะลุกออกไปจากเตียงตั่งก็มีแต่ต้องข่มกลั้น5
ม่านนีเองในยามนี้ก็ไม่อาจห้ามได้ นางไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป กับบุรุษผู้นี้ ที่มิรู้ได้ว่าเขามีอิข่มกลั้น6
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะกระทำการสิ่งใดลึกล้ำยากแก่การถอนตัวยิ่งกว่านั้น
เสียงหนึ่งพลันดังมาจากทางพระราชวังข่มกลั้น7
ชายหนุ่มก้มหน้าลงกดจูบหญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากต่อว่าเขาอีกครั้ง
“อื้อ...” ม่านนีส่งเสียงได้แค่นั้นเมื่เล่นงิ้ว1
ภายในพระราชวังหยางเป่ยแห่งนี้
กำลังเกิดเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย ม่านนีที่แอบเข้ามาจนถึเล่นงิ้ว2
เหตุการณ์นี้สร่างความวุ่นวายปั่นป่วนโกลาหลให้แก่วังหลวงได้อีกมากโข นำมาซึ่งความเสียใจให้แก่ข้าราชบริเล่นงิ้ว3
ตำหนักอิงกงที่ยังคงมีเรื่องวุ่นวายไม่สร่างซา
เรือนร่างงามระหงสูงค่ากำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ข้างเตียงนอไม่คาดคิด1
ระหว่างทางเดินทอดยาวจากป่าใหญ่จนกระทั่งเข้าเขตเมืองหลวงและพระราชวังหยางเป่ย
มีวัดร้างอยู่แห่งหนึ่งไม่คาดคิด2
เมื่อหยางจื้อเฉิงเดินมาจนเข้าใกล้กับหญิงสาวนางนั้นในระยะที่ไม่ไกลกัน เมื่อสายตาคมของเขามองเห็นนางในรไม่คาดคิด3
สายตาอย่างนั้นของม่านนีทำเอาหยางจื้อเฉิงถึงกับชะงักไป คิ้วกระบี่คู่เข้มพลันขมวดอยู่บนสายตาคู่คม
“เจไม่คาดคิด4
“บังอาจ…” เขาคำรามเสียงกดต่ำไม่คิดจะเอ็นดูเจ้าน้องชายผู้นี้อีกต่อไป
เขาเป็นถึงโอรสสวรรค์
เขาอยากได้สไม่คาดคิด5
เฟยหมิงเห็นอย่างนั้นจึงเริ่มขยับกายหมายเข้ามาทางม่านนีเพื่อยับยั้งนาง เหล่าทหารราชองค์รักษ์เห็นอย่างไม่คาดคิด6
ทันใดนั้นพลันมีทหารดาหน้ากันเข้ามาอีกทางหนึ่งตรงด้านหลังของม่านนีที่กำลังสิ้นท่าอยู่ที่พื้นดิน ทหารรไม่คาดคิด7
ม่านนีสลัดเหล่าทหารที่รุมล้อมได้อย่างง่ายดายเมื่อทุกคนพากันเงียบงัน
หญิงสาวรีบพุ่งตัวเข้าหาบุรุษร่างไม่คาดคิด8
ใบหน้างดงามละม้ายคล้ายคลึงกับหลิวม่านเซียงอยู่หลายส่วน สายตาของนางถึงแม้จะสวยใสคล้ายหลิวม่านเซียง แตไม่คาดคิด9
ในขณะที่บรรยากาศรอบกายของบุคคลทั้งหมดกำลังดำเนินไปอย่างอึมครึมแปลกประหลาดที่สุดในชีวิต
เสียงหนึ่งพลันไม่คาดคิด10
“หนี่ร์เอ๋อร์”
ใคร? เสียงเรียกนี้
“หนี่ว์เอ๋อร์”
ม่านนีที่ยังคงหลับไหลอยู่เพียงพยายามเหลือเกินที่จะไม่ตไม่คาดคิด11
คลื่นใต้น้ำคลื่นเล็กน้อยนั้นเริ่มสะสมทำให้บุคคลหลายขุมกำลังกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ล่อลวงผู้คนให้จมดิ่งไม่คาดคิด12
หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ นิ่งนานอยู่อย่างนั้นแต่ยังคงเอ่ยคำแม้เพียงบางเบา
“ข้าคิดถึงเขา ข้าคิดถึงเฟยหมิง ยไม่คาดคิด13
ม่านนียังคงเงียบงันคล้ายนิ่งอึ้งชั่วกัปชั่วกัลป์ นางทำได้เพียงกะพริบตาขึ้นลงปริบๆ หายใจเข้าออกอย่างยไม่คาดคิด14
เฟยหมิงก้มหน้ามองสตรีตรงแผงอกอย่างนึกขัน เขานอนฟังนางละเมอเรียกชื่อของเขานานเป็นเดือนๆ จากที่ใกล้ตายไม่คาดคิด15
วันเวลาผันผ่านแผลของเฟยหมิงจึงหายวันหายคืนได้อย่างรวดเร็ว
ด้วยเพราะว่าเปลี่ยนคนดูแลจากตาแก่ร่างใหญ่เปไม่คาดคิด16
เมื่อลี่ซูได้มาร่วมกับคณะเดินทางของม่านนีแล้วนางจึงเล่าเรื่องราวที่รับรู้มาระหว่างอยู่ภายในเมืองหลวงไม่คาดคิด17
“เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อมองเห็นหญิงสาวข้างกายกำลังทำคิ้วขมวดเข้าหากันมุ่นคล้ายกคนรักของข้า1
เวลาการเดินทางผ่านมาร่วมเดือน
สำหรับคณะเดินทางของเฟยหมิงอันประกอบไปด้วยเฟยหมิง ม่านนี ฟงชินหยาง ลี่ซูคนรักของข้า2
ยามค่ำคืนที่มืดมิดดำสนิทไร้แสงจันทร์
แต่กลับมีแสงของหมู่ดาวนับร้อยนับพันแข่งขันกันทอประกายเจิดจ้าพร่าคนรักของข้า3
“อา...ข้าชอบคนงาม” อากว่างกล่าวคำพลางยื่นลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเยี่ยงบุรุษหื่นกามบ้าราคะตัณหาจัดจ้าน
“คนรักของข้า4
หน้าประตูห้องโถงของเรือนรับรองที่เฟยหมิงก้าวเท้าข้ามธรณีประตูออกมา
มีสตรีในอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหขอสมรสพระราชทาน1
ยามรุ่งสางฟ้ายังไม่ทอแสงใดๆ ด้านนอกยังคงเป็นเพียงแสงสลัวขมุกขมัวอยู่มาก
ภายในห้องพักห้องหนึ่งที่ทางจวขอสมรสพระราชทาน2
ลี่ซูรีบก้มหน้าก้มตาหยิบอาภรณ์แพรพรรณเนื้อดีบนพื้นห้องที่ยังคงมีกลิ่นของเฟยหมิงขึ้นมาให้บุรุษที่นอนอขอสมรสพระราชทาน3
หลังจากดูแลสั่งการให้บ่าวไพร่จัดที่ทางให้หนึ่งชายชราและหนึ่งสตรีวัยงามเป็นที่เรียบร้อยดีแล้ว
เฟยหมิงจขอสมรสพระราชทาน4
บุรุษที่เฟยหมิงเรียกขานเขาว่าองค์รัชทายาทเพียงยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณตอบรับการทักทายแล้วเอ่ย “ไมขอสมรสพระราชทาน5
เพียงไม่นานเฟยหมิงก็พาม่านนีเข้ามายังเขตพระราชฐานชั้นในซึ่งเป็นที่ประทับขององค์จักรพรรดิแห่งแคว้นพิสูจน์(เพื่อนาง)1
ภายในห้องพักชั่วคราวของวังเฟยหมิงที่ถูกจัดเอาไว้ให้ม่านนีได้ใช้สำหรับเตรียมตัวเพื่องานมงคลที่ใกล้พิสูจน์(เพื่อนาง)2
บินไปสักพักก็ถูกวางเอาไว้ตรงโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงริมหน้าต่างตามด้ายใบหน้าคมคายก้มลงมาพิสูจน์(เพื่อนาง)3
“อาบน้ำก่อน” เสียงหวานๆ ของสตรีตรงหน้าเอ่ยเบาๆ ด้วยสีหน้าจริงจังหาได้เอียงอายอย่างเดียวไม่ นางกำลังขพิสูจน์เพื่อนาง(ตอนจบ)
วงหน้างดงามแดงซ่านท่วมท้นไปด้วยเม็ดเหงื่อพร่างพราวจากกิจกรรมยามดึก
ม่านนีสูดอากาศเข้าปากหวังเอาอากาศเ
ดีมากกกกกก
22/08
0ดีมากค่ะ
6d
0อ่านเพลินมากก
8d
0สนุกกก🫶🏻
8d
0ชอบมาก
11d
0ดีๆ
20d
0กพนี้กกด
25d
0สนุกมากค่ะ
27d
0ดีมากกกก
24/06
0😃😃
23/06
0