Overview
|Catalog
- Tag(s):
- เด็ก
- ละคร
- อิงประวัติศาสตร์
- รักมันครั้งแรกที่เราพบ
เพื่อสำเร็จวิชาเวทย์ขั้นแปด องค์รัชทายาท จำต้องออกตามหาท่านผู้เฒ่านามหนึ่ง ท่ามกลางสี่แคว้นใหญ่ล้อมรอบ และนางคือหนึ่งในอุปสรรคใหญ่ก่อนจะได้เป็นพระชายา
Last Update
Editor´s Choice
Recommendation
Book Comment (2371)
- Total: 121
Chapter 1 บันทึกโบราณ
นครโบราณอันยิ่งใหญ่ประกอบด้วยสี่แคว้นหลัก แต่ละแคว้นถูกแบ่งแยกด้วยแม่น้ำใหญ่ขวางกั้นแสดงเขตแดนไว้ แลChapter 2 ผู้ผลึกบันทึกนั้น
“ได้เวลาแล้ว ราชธิดาออกมาเที่ยวเล่นนอกเขตพระราชฐานนานพอสมควร เรากลับกันเถอะเพคะ”
“พี่ลี่เซียน เจ้าบอกChapter 3 แบกขึ้นหลัง
“ทำหน้าอย่างนี้ หวังว่าไม่คิดหนีออกจากแคว้นใช่ไหมเพคะ” ลี่เซียนจับกิริยาของราชธิดาจอมเกเรได้
“ข้าไม่ทChapter 4 พระโฉมเป็นเช่นไร
“แม้ราชธิดาเป็นเพียงสายลม หากแต่เป็นสายลมที่ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกเย็นสบาย ทุกสรรพสิ่งล้วนมีข้อดีในตัวเChapter 5 ปรักปรำ
“ข้า...เอ่อ...ข้า” ท่าทางลังเลของราชธิดา ยิ่งทำให้พระราชาส่งสายตาคาดคั้น
“ยามเย็นข้าออกไปเดินเล่นที่สChapter 6 มีลมหายใจเพราะนาง
“เสด็จพ่อ บันทึกฉบับนั้น พี่ลี่เซียนไม่ได้เป็นคนยื่นให้ข้า หากแต่มันตกอยู่เพียงเพราะพลังเวทย์ที่ผลึกChapter 7 ไม่มีพลังเวท
“มันยังทันอยู่ฤาไม่ ทำไมข้าไม่ดีใจเลยล่ะ” นางพูดจบ จึงหันหน้าเดินเข้าไปประคองร่างอันไร้วิญญาณของลี่เChapter 8 องค์รัชทายาท
“เก่งมากลูกพ่อ” พระราชาปรบมือพลางยกน้ำชาขึ้นดื่มอย่างพอใจ หลังจากซูเจียวเป่าขลุ่ยในบทเพลงที่เขาสอนเพChapter 9 วันเวลาล่วงเลย
“องค์รัชทายาทใบหน้างดงาม อีกทั้งกิริยาเคร่งขรึม เป็นที่หมายปองของหญิงสาวในนครใหญ่แห่งนี้ แต่พวกเราผูChapter 10 เหิงเยว่
“องค์รัชทายาท ข้ากลับมาแล้ว” ชายหนุ่มร่างสูง ท่าทางน่าเกรงขามเดินเข้ามาจากด้านหลังอย่างเงียบๆ พลางยกChapter 11 ไม่ชอบขนมถั่วดำ
“เจ้ารีบทูลองค์รัชทายาทสิ” อาการร้อนรนขององค์ชายรองทำให้ โจวอี้เฟยขมวดคิ้ว
“ข้าชื่อว่าเหิงเยว่ เป็นบุChapter 12 ช่วยชีวิต
“ท่านพ่อประทานสาวรับใช้กับจวนแม่ทัพลู่เป็นจำนวนมาก เหตุใดจึงไม่ใช้พวกนาง” ร่างบางสะดุ้งตัว หันกลับมาChapter 13 พี่สาวคนสวย
“หน้าหม่อมฉันมีอะไรติดฤาไม่เพคะ” องค์ชายรองส่ายศีรษะ พลางส่งยิ้มให้ แล้วหันหลังเดินกลับไป
“เดี๋ยวก่อนChapter 14 ความสงสัยของเด็กชาย
“พี่สาวเดินไหวหรือไม่ ลองออกกำลังเดินมายังโต๊ะอาหารนี้ดูสิ แม้กับข้าวพวกนี้จะไม่ใช่ฝีมือของข้า แต่ข้Chapter 15 ทหารในวัง
“ข้าลาก่อนนะ หากมีวาสนาต่อกันอีก ในภายหน้าข้าจะกลับมาตอบแทนพวกท่าน” ชูเจินก้มตัวลงเป็นการแสดงความเคาChapter 16 พี่สาวงามจัง
“เจ้าเจ็บเช่นนี้ เราพักกินข้าวก่อนไหม” เด็กชายตัวเล็กหันมองห่อข้าว แล้วนึกหิวขึ้นมาจึงพยักหน้าตอบรับChapter 17 ปิ่นปักผม
ในตลาดแห่งนี้มีของขายหลายอย่างแปลกตา และมีสินค้าหน้าตาประหลาดอีกมากที่ไม่เคยรู้จัก ที่แปลกคือมีเครื่Chapter 18 นางทำข้า
“เศร้าอย่างนั้นรึ” เขาพูดออกมาเบาๆ ในขณะที่ดวงตาคมจับจ้องไปยังหญิงสาวชุในชุดสีฟ้าคราม เสียงเลื่อนเก้Chapter 19 ข้อยกเว้น
“คุณชายจะรับอะไรเพิ่มอีกไหม” เสียงเถ้าแก่ร้านน้ำชาเอ่ยถามอย่างสุภาพ
“ไม่แล้วล่ะ” สุรเสียงนุ่มลึกหากแตChapter 20 ไม่มีบ้าน
“เหตุใดท่านยอดฝีมือผู้นี้จึงได้รับข้อเว้น เขาเป็นใครกัน” ซูเจินคิดถามในใจ หากเป็นเช่นนั้นโลกภายนอก มChapter 21 เจ้ามิได้โกหก
ซูเจินเดินตามทางเล็กที่รายล้อมด้วยป่าไผ่ ในตอนนี้รอบๆ เริ่มมืดจนแทบมองไม่เห็นทาง อีกทั้งลมพายุกำลังซChapter 22 เหตุใดเขาล่วงรู้
“เหตุใดจึงได้รูปงามเยี่ยงนี้” ยังไม่ทันสิ้นความคิด ชายตรงหน้าลืมตาตื่นขึ้น สองสายตาประสานสบกันอย่างไChapter 23 อนุญาต
“หม่อมฉันขออภัยเพคะ” น้ำเสียงสั่นเครือของหญิงรับใช้คนก่อน กล่าวขอความเมตตาจากราชธิดา พร้อมกับคุกเข่าChapter 24 เจ้ายังเด็กนัก
“จริงนะเพคะ ข้ารักท่านพ่อที่สุด” ซูเจียวโผลเข้ากอดพระราชบิดาด้วยความดีใจ
“ท่านพ่อ ข้าเก่งกว่าซูเจินแคChapter 25 ประหม่า
นางตั้งเตาและลงมือปรุงอาหารด้วยตัวเองตามสูตรที่เคยได้รับคำชมจากพี่เลี้ยง ในขณะที่ท้องฟ้าด้านนอกค่อยๆChapter 26 ตำราสมุนไพร
หอสมุดสำหรับเหล่าขุนนาง ตั้งอยู่ใจกลางพระราชวังเด่นตระหง่าน ผู้คนเดินเข้าออกเพื่อขอยืมตำราต่างๆ ไปศึChapter 27 แบมือ
กองไฟสีส้มที่เกิดจากพลังเวทขององค์รัชทายาทกำลังใกล้มอดดับ มีหลายอย่างให้ทบทวนมิอาจหลับใหลได้ ชายหนุ่Chapter 28 ส่งทหารออกตามหา
“พักหลังมานี้ เจ้าเฉยเมยต่อซูเจียวเกินไปแล้วฤาไม่” พระราชาซูเฟยเถาเดินเข้ามาในตำหนัก แล้วกล่าวตำหนิดChapter 29 เสียงเพลงนั้นของข้า
“ท่านพ่อสั่งให้ทหารออกไปตามซูเจินจริง หากนางกลับมาทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ข้าควรทำอย่างไรดี” ซูเจียวChapter 30 ชิงเหอ
องค์รัชทายาทและซูเจินเดินทางมาถึงแนวชายแดนเสี่ยนหลิว บริเวณนี้เป็นพื้นที่ราบ ทุ่งหญ้าสีเขียวอร่ามงดงChapter 31 เจ็บตัวแทน
“บอกให้เขาแต่งงานกับข้าวันนี้เลยนะ ข้าอยากแต่งกับเขา” ซูเจินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนนึกบางอย่างได้ รอยยิ้Chapter 32 เหตุใดจึงไม่เสกขึ้นมา
“ท่านพ่อประชวรเช่นนั้นฤา” องค์ชายรองพยักหน้า พร้อมด้วยสายตาหวาดหวั่นมองตรงมายังพี่ชายที่เคารพรัก ในยChapter 33 ตรอมใจ
องค์ชายรองดวงตาแวววาว จับจ้องเอาคำตอบจากองค์รัชทายาทด้วยสายตาใคร่รู้
“เจ้าอยากรู้ไปทำไม” องค์รัชทายาทChapter 34 ประทีปไฟดับลง
“อาหารมาแล้ว เจ้ากินเสียหน่อยจะได้มีแรง” พระราชาบอกซูลี่ พลางหันมาหยิบถ้วยข้าวจากซือซิง แล้วบรรจงป้อChapter 35 จุดอ่อนของนครใหญ่
“พลังเวทเช่นนี้ข้ามิเคยเห็นมาก่อน ท่านยอดฝีมือผู้นี้เป็นใครกันแน่” ซูเจินมองชายหนุ่มอย่างใช้ความคิดChapter 36 เสียงพิณของนาง
“เมื่อถึงเวลา เจ้าจักรู้ทุกอย่าง” นางหลุบตาต่ำลง เขาปฏิเสธที่จะบอกความจริง
“เช่นนั้นแล้ว เจ้าล่ะซูเจิChapter 37 เป่าหู
“ดีมาก เรื่องนี้มีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้นที่รู้ ดังนั้นขอจงเชื่อใจข้า และเชื่อใจตัวเจ้าเอง ทุกอย่างจChapter 38 แนวกำแพงเมือง
เด็กชายจูงมือมารดาเดินเข้าไปยังกลุ่มชาวบ้านที่กำลังมุงดูบางสิ่งบางอย่าง เสียงจอแจและบทสนทนากำลังพูดถChapter 39 กระต่ายน้อย
“ดังนั้นเจ้าพร้อมแล้วฤาไม่”
“ท่านจะทำอะไร” สิ้นเสียงของราชธิดาซูเจิน พลังเวทที่มือขององค์รัชทายาทส่องChapter 40 คลายเวท
“เจ้าเห็นอย่างที่ข้าเห็นฤาไม่ ตราหยกสีเขียว ทำให้ชายผู้นั้นฝ่าเข้ามายังแคว้นนี้ได้” หญิงสาวท่าทางแก่Chapter 41 ออกหาสมุนไพร
“เจ้าค่ะ” เหิงเยว่ก้มรับคำ ก่อนวรกายขององค์ชายรองจะเดินเข้ามา แล้วพบกับหญิงสาวที่เขาแอบมีใจตั้งแรกเรChapter 42 ไม่ได้แกล้งชม
พระสนมเจียวจินหันกลับมาตั้งใจ คัดสรรพคุณของสมุนไพรชนิดต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นฤทธิ์ที่บำรุงหรือทำลาย นางใChapter 43 ขโมยนางแทนหยก
“ชายผู้นี้เก่งนัก ข้ามิเคยเห็นพลังเวทใดกล้าแกร่งถึงเพียงนี้”
“มัวแต่ชื่นชมมันอยู่นั่น ไฟในกระท่อมดับแChapter 44 หมอนขนนก
“เจ้าวางใจเถอะ ในพื้นปฐพี ยากที่จะมีใครฝึกเวทได้ถึงขั้นสี่หรือห้า ที่เขาใช้อย่างมากก็แค่ขั้นสามเท่านChapter 45 ชุดเจ้าขาดแล้ว
หลังจากขบวนรถม้าของคณะองค์ชายรองมาถึงที่พักกลางหุบเขา เหล่าทหารเตรียมขนเสบียงและของใช้จำเป็นลงจากหลัChapter 46 เพื่อพิชิตใจองค์รัชทายาท
“เหิงเยว่”
“เพคะ”
“เจ้ามาดูนี่สิ” หญิงสาวค่อยๆ ก้มมองตามจุดที่องค์ชายรองชี้ไป นางเห็นใบของต้นเฟยฉีเป็นChapter 47 สถานที่หลบเร้น
“การจากไปขององค์ชายาซูลี่แห่งแคว้นจ้านหลิว ข้ารู้สึกเสียใจยิ่งนัก นับเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ข้าChapter 48 มาทวงคืน
องค์รัชทายาทก้มมองใบหน้าของหญิงสาวในอ้อมกอด พลางยกมือขึ้นจับไรผมด้วยความทะนุถนอม ขนตางอนงามและเนื้อตChapter 49 สำนักฮุ่ยหวง
“ข้าชิงจู”
“ข้าชิงเถา”
“พวกเราขอโทษที่ทำสิ่งไม่ดี ขอให้ท่านโปรดอภัยต่อพวกเราด้วย” สองเสียงผสานพร้อมกันChapter 50 เบาะแสของท่านผู้เฒ่าหานตง
“ข้ามาจากนครใหญ่ เพื่อตามหาท่านผู้เฒ่าหานตง เพราะต้องการฝึกพลังเวทขั้นแปดให้สำเร็จ” ชายชราเบิกตากว้าChapter 51 อนุญาตให้ฝึกเวท
“ข้ามิอาจตัดใจทิ้งนางได้ ทุกอย่างรอบตัว ล้วนอันตรายเกินไปสำหรับนาง ขอเพียงมีข้าอยู่ข้าง ๆ นางก็จะปลอChapter 52 ภูเขาลูกนั้น
“ชิงจู ชิงเถา ตามข้ามา” สองศิษย์เดินตามเจ้าสำนักออกไปอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้องค์รัชทายาทและซูเจินอยู่กChapter 53 คำสัญญา
“ข้าจะรอ รอวันที่ท่านกลับมา” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าจนสุด ดึงตัวเองเข้าสู้ความเข้มแข็ง แม้กำลังต่อต้านChapter 54 ศิษย์น้องเล็ก
“สมุนไพรหายากเช่นนี้ เหตุใดท่านจึงอาสา ความจริงแล้วหน้าที่พวกนี้ควรเป็นของเหล่าทหาร ข้าเห็นท่านเหน็ดChapter 55 ครัวอันแสนปั่นป่วน
สาเหตุเพราะนางเข้ามาเป็นศิษย์น้องอย่างกะทันหัน ทำให้ชิงจูเก็บความไม่พอใจนี้ไว้ และลงกับนางอยู่เนืองChapter 56 ฝากฝัง
หลังจากศิษย์น้องทั้งสองเดินหายวับไป ชิงจูหลับตาลงเพื่อทบทวนเรื่องราวเมื่อครู่ พลางถอนหายใจอย่างโล่งอChapter 57 มื้อเย็น
ชายชรามองซูเจินที่กำลังนั่งร่ำไห้ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะหญิงสาวด้วยความเมตตา
“หากท่านยอดฝีมือทำตามประสChapter 58 เขาไป่ซัน
องค์รัชทายาทใช้วิชาเวทขั้นเจ็ดมาถึงหุบเขาที่ว่า รอยเชื่อมระหว่างสถานที่ ทำให้ร่างของชายหนุ่มมาหยุดทีChapter 59 ขอฝึกเวท
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครก็ตามจงกลับไปเสีย” ชายชราพูดพลางค่อย ๆ เบี่ยงตัวหันหลังให้ แล้วใช้วาจากล่าวไล่อยChapter 60 การคลายพลังเวท
“เหตุใดจึงทำเช่นนี้ ท่านมิควรลดเกียรติคุกเข่าให้กับคนแก่ใกล้ตายอย่างข้า”
“ข้าเพียงคุกเข่าเพื่อขอร้องทChapter 61 บันทึกจากซอกหิน
“เช่นนั้นแล้ว....” สายพระเนตรส่อแววกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้าเขาใช้เวลาหมดไปกับตำราพวกนั้นมาChapter 62 สาสน์จากแคว้นจ้านหลิว
ในครานั้นทุกสิ่งในนครใหญ่กว้างขวาง เป็นที่แปลกตาอย่างมาก ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเดินไปตามสถานที่Chapter 63 ขบวนรถม้ากลับมา
“ท่านเสนาบดีอย่างพึ่งตำหนิพระราชาแห่งจ้านหลิว ตัวข้าเองที่เป็นคนอนุญาตให้เขาแจ้งจุดประสงค์มาเอง เพื่Chapter 64 กล่องความทรงจำ
“ส่วนยานี้นำไปกลับต้มดื่ม เพื่อบำรุงร่างกายไม่ให้อ่อนเพลีย” พระสนมเจียวจินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลChapter 65 เข้ามาพบถึงตำหนัก
“ข้ารับรู้จุดประสงค์ของท่านดีแล้ว ท่านควรไปบอกความจริงนี้แก่นางด้วยเช่นกัน” องค์รัชทายาทส่ายศีรษะไปมChapter 66 สาสน์ตอบรับ
ม้าเร็วของนครใหญ่ นำสาส์นจากองค์พระมหาจักรพรรดิมุ่งหน้าตรงไปยังแคว้นจ้านหลิวเพื่อส่งข่าว เสียงฝีเท้าChapter 67 ชีวิตเรียบง่าย
เฟยหลงในยามนี้ เจริญเติบโตขึ้นทุกวันจวบจนเริ่มเข้าวัยแรกรุ่น กำลังนั่งอ่านสาส์น ที่พึ่งตอบรับเขาเข้าChapter 68 อาจารย์อนุญาตให้ฝึกเวท
ชิงเถาลากซูเจินลงจากเขามาเรื่อย ๆ จนถึงประตูทางเข้าสำนัก ดอกไม้นานาพรรณ ที่ชิงเถาเคยปลูกไว้ ในยามนี้Chapter 69 รถม้าถึงนครใหญ่
“นางมีอายุไม่พ้นสามพันปี แลไม่ได้รับอนุญาตจากพระราชาแห่งแคว้นเสี่ยนหลิว หากความต้องการขององค์รัชทายาChapter 70 ชายผู้นี้มิใช่องค์รัชทายาท
“ซือซิงเจ้าเห็นฤาไม่” หญิงสาวหันบอกกับนางกำนัลคนสนิทด้วยหางตา ก่อนนางกำนัลจะหันมองทุกสิ่งรอบตัว รวมถChapter 71 เป็นการตัดสินใจของโจวอี้เฟย
“นี่คือตำหนักไป๋หนิงเพคะ เป็นหนึ่งในตำหนักที่ใช้ต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง และตำหนักนี้จัดสร้างให้เป็นทีChapter 72 ฝึกเวท
“จริงสิเพคะ ก่อนหน้าข้าได้ยินเสียงดนตรีเฉลิมฉลองบางอย่าง มีงานอันใดฤาเพคะ” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเดChapter 73 ขนมหนวดมังกร
วันเวลาผันเปลี่ยนไป ซูเจินหมกมุ่นอยู่กับการฝึกเวทพร้อมด้วยศิษย์พี่สองคนคอยประกบตลอดเวลาไม่ห่างไปไหนChapter 74 อยากได้องค์ชายรองฤาไม่
“นางทำขนมเก่งมากใช่ฤาไม่ ท่านจึงกล่าวชมเช่นนั้น” เสียงของราชธิดาซูเจียวเอ่ยถาม ทำให้องค์ชายรองหันกลัChapter 75 สิ่งที่ศิษย์พี่สอน
“ศิษย์พี่หมายความว่าอย่างไร”
“แม้เจ้าจะมีวิชาเวทสักเพียงใด หากไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนชั่วแล้วย่อมตกอยChapter 76 แตกต่างจากศิษย์ชั่ว
“ข้าลุกขึ้นเดินไปทางนั้นได้ฤาไม่” ชายชราส่งยิ้มพลางพยักหน้าอนุญาต แล้วมองตามร่างขององค์รัชทายาทที่เดChapter 77 สูตรขนม
“เหตุใดยังต้องเป็นความลับ ราชธิดาแห่งจ้านหลิวทำถึงเพียงนี้มันเกินกว่าข้าจะก้มเคารพนางได้อีกต่อไป”
“มัChapter 78 ลองเทียบขนมสองชิ้น
“เจ้ากล้าดีอย่างไรเหิงเยว่ ที่มาวางอำนาจใส่นางกำนัลของข้า” เสียงแหลมของซูเจียวเดินตรงเข้ามาอย่างไม่พChapter 79 เจ็บใจ
ในขณะที่เหิงเยว่ตะลึงงันในเหตการณ์ต่าง ๆ ที่องค์รัชทายาทออกไปพานพบ เสี้ยวความรู้สึก เหิงเยว่เข้าใจอยChapter 80 ภวังค์ความคิดในอดีต
“อาจารย์” เขารีบลุกขึ้นยืนในทันที
“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกเช่นไร แต่เจ้าจงตัดใจเสีย นางเป็นของท่านยอดฝีมืChapter 81 เมื่อเห็นพระพักตร์องค์รัชทายาท
“องค์รัชทายาทเสด็จกลับมาได้ครู่ใหญ่แล้วเพคะ ยามนี้ทั่วทั้งนครกำลังเตรียมไปต้อนรับองค์รัชทายาท ที่โถงChapter 82 องค์ชายรองคัดค้าน
“เจ้าสังเกตดูสิ ปกติข้ากับองค์รัชทายาทสนิทกันอย่างมาก ไม่มีทาง ที่เขาจะทำทีเมินเฉยต่อข้าเช่นนั้น” เหChapter 83 มีคนเล่นพิษ
“เจ้ามาช่วยข้าเก็บกวาดทางนี้หน่อย” หนึ่งในนางกำนัลเรียกเพื่อนมาอีก แลทั้งหมดง่วนอยู่ในตำหนักเพื่อเก็Chapter 84 นางเป็นคนรักของท่าน
“มันติดกายข้ามาตั้งแต่เมื่อใด ฤาเป็นของท่านแม่” สุรเสียงคล้ายสงสัยนั้น ทำให้องค์ชายรองย่อตัวลงนั่งด้Chapter 85 ตามเหิงเยว่ไป
“ตำหนักนี้มีชื่ออันใดฤาเพคะ ช่างงดงามนัก”
“ตำหนักเฉียนกง เป็นตำหนักที่ข้าอาศัยมาตั้งแต่วัยเยาว์ เจ้าชChapter 86 เป็นโอกาสที่เหมาะสม
เหิงเยว่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามายังตำหนักขององค์ชายรองด้วยความรีบร้อนอย่างถึงที่สุด ก่อนจะถูกเขาคว้าตัChapter 87 สอบสวน
“ศิษย์พี่ชิงเถา” ชายหนุ่มหยุดกลางคัน พลันเงยมองสาวงามตรงหน้า
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านดีต่อข้าเสมอ” ชิงChapter 88 พิจารณาความผิด
“ทูลองค์พระมหาจักรพรรดิ ยาสมุนไพรนั้นนับว่ามีพิษมาก หากใครกินเข้าไปอาจถึงกับชีวิต เช่นนี้แล้วพระสนมเChapter 89 เคยได้ยินบทเพลงนี้
“ดังนั้นเจ้าเองอย่าได้ริอาจแข็งต่อข้านัก เพราะหากข้าขึ้นเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทแล้ว เจ้ากับบิดาอาChapter 90 ตามซูเจินกลับ
“ไม่ผิด ข้าจำทำนองอันแสนไพเราะเช่นนี้ได้” ชายหนุ่มยืนยันอย่างแน่วแน่ ด้วยเพราะภาพความทรงจำบางฉาก รวมChapter 91 ข่าวลือ
“ข้ามารับเจ้าไปยังนครใหญ่ เพราะท่านยอดฝีมือรอเจ้าอยู่ที่นั่น” องค์ชายรองกล่าวด้วยน้ำเสียงเมตตา ซูเจิChapter 92 พระมหาจักรพรรดิเรียกพบ
“อุ้ย! เหิงเยว่ เจ้าเดินมาจากทางนั้น คงไปเยี่ยมพระสนมเจียวจินมาใช่ฤาไม่” เสียงของนางกำนัลจากแคว้นจ้าChapter 93 การกลับมา
“การที่ข้าเรียกพวกเจ้าทั้งหมดมาพบ ก็เพื่อจะปรึกษาหารือกันในเรื่องนี้ โจวอี้เฟยฝึกวิชาเวทขั้นแปดสำเร็Chapter 94 ทุกสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง
“เหตุใดข้าจึงจำนางมิได้ นางสำคัญต่อข้ามากเพียงใด” เขาจับจ้องไปยังดวงตาอันแสนบริสุทธิ์นั้น แล้วทบทวนอChapter 95 ต่างฝ่ายต่างปิดบัง
“เจ้ามีนามว่าซูเจินเช่นนั้นฤา” น้ำเสียงขององค์พระมหาจักรพรรดิทำให้ราชธิดาซูเจินละจากทุกสิ่ง แล้วเพ่งChapter 96 ความหวังพังทลาย
ยามนี้หัวใจของราชธิดซูเจียว เต้นรัวถี่แทบหลุดออกมาจากอก นางกำมือแน่นด้วยความริษยาอย่างถึงที่สุด สายตChapter 97 จำสิ่งใดได้บ้าง
“ข้าไม่รู้เลยว่าควรทำตัวอย่างไร ยามนี้ในใจของเขาคงว่างเปล่าไร้ซึ่งความทรงจำที่มีข้าอยู่ในนั้น” หญิงสChapter 98 สายตาว่างเปล่า
องค์รัชทายาทกลับเข้ามายังตำหนักของตัวเอง เขาหยิบกำไลหยกขึ้นมาแล้วมองพยายามเพ่งมอง ก่อนจะวางลงบนโต๊ะไChapter 99 เอาแต่ใจ
“ที่แท้ องค์รัชทายาทมิได้โกหกข้า เขาเคยได้ยินบทเพลงเหมยหลี่มาก่อนจริง ๆ และที่เขาพยายามให้ข้าสอนพิณChapter 100 บทลงโทษให้เป็นกระต่าย
“ข้าจะไม่อยู่ที่นี่ ข้าจะกลับไปยังสำนักฮุ่ยหวง ไปอยู่กับศิษย์พี่ชิงจูและศิษย์พี่ชิงเถา พวกเขารักและเChapter 101 ท่านทำแบบนั้นกับข้าจริง ๆ
“เจ้าอยากกินแบบไหน ก็เลือกตามสบาย” กระต่ายน้อยตัวสีขาวรีบพุ่งเข้าไปยังน่องไก่ชิ้นโต
“เหตุใดรสชาติจึงเChapter 102 กระต่ายน้อยแผลงฤทธิ์
“เราสองคนไม่ได้พูดคุยกันนานเลยสินะ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” พระพักตร์ของชายหนุ่มตรัสถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่Chapter 103 จำไม่ได้จักให้ทำอย่างไร
“เป็นอย่างไรบ้าง” เขาก้มถามอาการของซูเจินอย่างเป็นห่วง ในขณะที่ราชธิดาซูเจียวยืนอ้าปากค้าง เพราะทั่วChapter 104 โดนกระต่ายทำร้าย
“เพคะ” หญิงสาวนอนหมอบแล้วตอบอย่างหมดแรงที่จะโต้แย้ง อีกทั้งความง่วงค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา นางหลับตาลงแChapter 105 นิสัยต่างกัน
“หึ! ความจริงแล้วถ้าข้าจะกำจัดซูเจินด้วยน้ำมือข้าเองย่อมได้ แต่เพราะไม่อยากผิดพลาดทิ้งหลักฐาน ให้ผู้Chapter 106 ใช้พลังเวทมันนางไว้
“พี่เหิงเยว่ข้ามีหลายสิ่งที่อยากรู้ ในนครใหญ่แห่งนี้ ตำหนักใดใหญ่โตที่สุด”
“หากพูดถึงความใหญ่โตแล้ว กChapter 107 แอบเข้าสระสรงน้ำ
เมื่อเดินทางมาถึงจวนแม่ทัพลู่ เหิงเยว่ยืนส่งราชธิดาซูเจินจนนางเดินลับไป แล้วหันกลับเข้าจวนในทันที
ซูเChapter 108 ผู้ก่อเหตุต้องรับผิดชอบ
พร้อมทั้งสองสายตาผสานสบกันครู่หนึ่ง ก่อนราชธิดาซูเจินจะตั้งสติได้ จึงรีบมุดน้ำหนี หากแต่พลังเวทขององChapter 109 อนุญาตให้เล่นสระส่วนตัว
“นางอยู่ทางด้านนั้นเพคะ” ซูเจินชี้มือไปทางสวนดอกไม้ ในขณะที่องค์รัชทายาทเดินตรงไปยังจุดที่ว่า หญิงสาChapter 110 ส่งเฟยหลงไปยังนครใหญ่
“ให้นางดม อาการจะได้ทุเลา” นางกำนัลทำตามในทันที ก่อนชายหนุ่มตัดสินใจใช้วิชาเวทพาราชธิดาซูเจียวกลับมาChapter 111 มีผู้ใดกล้าขัดใจ
“ก็เจ้าบอกเอง ว่าไม่อยากเป็นกระต่าย” น้ำคำอบอุ่นกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ
“...” หญิงสาวนิ่งเงียบไม่โต้ตChapter 112 ถูกปฏิเสธ
หลังจากซูเจินทำอาหารเสร็จสิ้น มีอาหารหลายอย่างส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เหล่านางกำนัลและทหารต่Chapter 113 ขบวนถึงแคว้นนครใหญ่
องค์ชายรองนั่งจิบชาพร้อมขนมถั่วดำของซือซิง เขาทำทีเปิดอ่านตำรามากมาย ก่อนจะวางมันลงหันมองหญิงสาวด้านChapter 114 ดูดดื่มกับความรู้สึก
“เช่นนั้นฤาเพคะ” ราชธิดาซูเจียวยิ้มย่อง อย่างไรเสียหากลงมือภายในคืนนี้ ราชบิดาจะไม่มีทางรู้ทัน ว่าผูChapter 115 ลอบทำร้าย
ราชธิดาซูเจินยังคงปล่อยยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ ในที่สุดท่านยอดฝีมือก็จำนางได้ ไม่ต้องรอคอยอย่างไร้ควาChapter 116 คำสารภาพของเฟยหลง
ภายในโถงว่าราชการเหล่าขุนนางมาพร้อมเพรียงกัน โดยมีพระมหาจักรพรรดินั่งอยู่บนแท่นประทับ ทอดสายตามองตรงChapter 117 คำสารภาพของซือซิง
“พูดออกมา!” องค์ชายรองตะคอก ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตัวโหยง แล้วตัดสินใจพูดความจริงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“รChapter 118 ฟื้นกลับมา
“รู้ตัวพ่ะย่ะค่ะ” น้ำตาของชายชราไหลไม่หยุด เขารู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ความรู้สึกผChapter 119 วันอภิเษกสมรส
“แต่ข้าเป็นทหารที่ไม่ดี”
“ทหารต้องทำตามคำสั่ง เจ้ามิได้ผิดอันใด” น้ำคำแสนอบอุ่นของพี่สาว ทำให้เฟยเงยหChapter 120 ส่งตัวเข้าหอ
“สวยจัง สวยจัง” ราชธิดาซูเจียวเดินหัวเราะไปบนถนนของนครใหญ่ ห่างจากพระราชวังไปหลายสิบลี้ ขณะที่เหล่าชChapter 121 ตอนจบ
เช้าวันรุ่งขึ้นบนเตียงนอนขององค์รัชทายาทเขาลืมตาขึ้น พร้อมกับจับจ้องหญิงสาวในอ้อมกอด พลางหยิบไรผมนาง
สนุกมาก
05/09/2023
0สนุกมากเลยคะ
29/08/2023
0ดีมากๆๆครับ
22/08/2023
1สนุกมากอ่านเพลินๆอ่านทั้งวันก็ไม่เบื่อเลยค่ะ
21/08/2023
2สนุกและน่าติดตามมากเลยค่ะ
19/08/2023
0อ่านแล้วอินมากค่ะดีสุดๆเลยจะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
07/08/2023
0อ่านฟินมากก🥺🙏
5h
0สนุกก
13h
0ความใจดี
20h
0สนุกมากค่ะชอบมากเนื้อเรื่องดีมาก
21h
0